Συνεχίστηκαν την περασμένη Παρασκευή οι καταθέσεις μαρτύρων στη δίκη για την πυρκαγιά στο Μάτι το καλοκαίρι του 2018, με τους 104 νεκρούς. Συγκλονιστική ήταν η μαρτυρία της Βαρβάρας Βουκάκη-Φύτρου, που μέσα σε λίγες ώρες έχασε τον σύζυγό της και τα δύο της παιδιά, στην προσπάθειά τους να σωθούν από την πυρκαγιά. «Για την Εβίτα, τον Αντρέα και τον Γρηγόρη. Πέθαναν στη φονική πυρκαγιά στις 23ης Ιουλίου 2018 από τις εγκληματικές παραλείψεις και τα τραγικά λάθη όλων των κατηγορουμένων», είπε, ξεκινώντας την κατάθεσή της ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου και οι παρόντες στο ακροατήριο σηκώθηκαν όρθιοι ως ένδειξη σεβασμού. Η ίδια προσπάθησε να περιγράψει όλα όσα έζησε. Ολες τις τηλεφωνικές συνομιλίες που είχε με την οικογένειά της, δίχως να μπορεί να βοηθήσει, καθώς ήταν στην εργασία της.

Ανάμεσα σε άλλα ανέφερε: «Οταν κατάφερα να βρεθώ στη λεωφόρο Μαραθώνος στην έξοδο προς Ραφήνα, αυτό που αντίκρισα ήταν τρομακτικό. Ακινητοποιημένα αυτοκίνητα. Δεν καταλάβαινα γιατί έχουν σταματήσει. Επαιρνα τον Γρηγόρη, τα παιδιά στα κινητά τους, δεν το σήκωναν». Είπε επίσης πως όταν έφτασε διαπίστωσε πρώτα τον χαμό της κόρης της και μετά του γιου και του συζύγου της. Η μάρτυρας μίλησε για «ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού» και είπε ότι «δεν μπορώ να πιστέψω ότι από μια πυρκαγιά, την κρατική ανυπαρξία, χωρίς πυροσβεστικά, χωρίς εναέρια, να φτάνεις να χάνεις τους δικούς σου και να πηγαίνεις από τη μια υπηρεσία στην άλλη. Οχι εμάς, των ανθρώπων μας. Να σε σέρνουν και να σε τρέχουν και να μην ξέρει ένας να πει αν οι άνθρωποί σου είναι εδώ», είπε.

Νωρίτερα η Ι. Πέταλα μίλησε για τον εφιάλτη που έζησε και για τον χαμό τον δύο γονιών της, ενώ η ίδια βρέθηκε με εγκαύματα στη θάλασσα. Σπαρακτικά τα όσα περιέγραψε: «Θυμάμαι να είμαι στη θάλασσα με τα χέρια απλωμένα και να βγάζω τις σάρκες μου. Βγήκα έξω και ξαναμπήκα μέσα γιατί στέγνωσα και πέθαινα από τον πόνο», είπε χαρακτηριστικά. Τελικά η ίδια βρέθηκε στη Ραφήνα όταν έγινε η διάσωση από τη θάλασσα. Νοσηλεύτηκε στο «Θριάσιο» για 54 μέρες. Είπε με πόνο: «Εχω καεί στα χέρια, πλάτη, γλουτούς και πόδια. Επαθα πνευμονική εμβολή, είχα επιπλοκές. Μπήκα στην ΜΕΘ 8 μέρες. Είχαν πει ότι δεν θα γλιτώσω. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Ακόμα με πονάνε στη ζέστη τα εγκαύματα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σωστά. Δεν περνάει μέρα που να μη σκεφτώ αυτά που έχω ζήσει». Οσο για τους γονείς της, με τους οποίους χωρίστηκε μέσα στον πανικό, εντοπίστηκαν νεκροί. Και εκείνη επεσήμανε την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού και την έλλειψη ειδοποίησης.

Κι ενώ η εγκληματική πολιτική ανυπαρξίας πρόληψης από τις κυβερνήσεις και τις τοπικές διοικήσεις έχει έρθει στο προσκήνιο, το κράτος μέσω των συνηγόρων που έχει στη συγκεκριμένη δίκη έχει καταθέσει πρόταση για συνυπαιτιότητα για τα θύματα της καταστροφής στο Μάτι, είτε γιατί «κάποιοι κατευθύνθηκαν προς την καιόμενη περιοχή», είτε γιατί «τα σπίτια ήταν εκτός σχεδίου και οι ιδιοκτήτες δεν είχαν πάρει μέτρα πρόληψης της πυρκαγιάς». Τέτοιο θράσος για να γλιτώσει το αστικό κράτος αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων.