Το ελληνικό τραγούδι ευτύχησε να το υπηρετήσουν αρκετοί από τους σημαντικότερους δημιουργούς που έζησαν σε αυτήν τη χώρα σε όλες τις τέχνες. Υπήρξαν έξι περίπου δεκαετίες που έφτιαξαν με τα χέρια τους την ακριβότερη - ίσως - ιστορία του νεοελληνικού πολιτισμού. Σπουδαίοι συνθέτες και στιχουργοί, οι οποίοι με τη σειρά τους ευτύχησαν να ακούσουν τα τραγούδια τους από μεγάλες φωνές, οι οποίες όμως πέρα από την τεχνική τους αρτιότητα είχαν και ένα ακλόνητο ένστικτο στο τραγούδισμά τους.

Ο Βασίλης είναι μια μοναδική περίπτωση, γιατί είναι ο μοναδικός από τους μεγάλους ερμηνευτές μας που δεν διακρίθηκε στο λαϊκό τραγούδι, αλλά πήρε έναν δρόμο που τον άνοιξε σχεδόν μόνος του. Αν σήμερα μπορούμε να μιλάμε για μία κάποια παράδοση στον ηλεκτρικό ήχο στην Ελλάδα, το οφείλουμε στον Βασίλη. Είναι εκείνος που κατάφερε να «νομιμοποιήσει» και να κάνει μαζικό αυτόν τον ήχο σε μία χώρα όπου έως τότε κυριαρχούσε αποκλειστικά ο λαϊκός ήχος.

Η λειτουργία του, πέρα από τη μεγάλη καλλιτεχνική του αξία, ήταν συσπειρωτική σε εποχές που οι συλλογικότητες ήταν πηγή έμπνευσης αλλά και κοινωνικών αγώνων. Ισως ανέλαβε από πολύ μικρός έναν ρόλο που δεν τον επεδίωξε, που δεν ήξερε πώς ακριβώς να τον διαχειριστεί, αλλά έγινε - και παραμένει, πενήντα χρόνια μετά - ένα σημείο αναφοράς για πολλές γενιές.

Εκείνο που τον κάνει να ξεχωρίζει από αρκετούς ομότεχνούς του με την ίδια πορεία και αποδοχή είναι πως κατάφερε όχι μόνο να τον θαυμάζουν, αλλά και να τον αγαπούν. Καθόλου αυτονόητο και σίγουρα αρκετά σπάνιο. Ο Βασίλης αγαπιέται όσο λίγοι ευλογήθηκαν να αγαπηθούν. Παίρνει πίσω στο πολλαπλάσιο εκείνο που είναι ο ίδιος ως άνθρωπος.

Ενα μικρό παιδί που κρύφτηκε παίζοντας σε μια κρυψώνα και δεν έχει βγει ακόμα.