Ισως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου.

Ισως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης.

Ισως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου

αλλά δεν παζαρεύω

κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ' αντιστέκομαι!

Ισως αρπάξεις απ' τη γη μου και την τελευταία σπιθαμή.

Ισως ταΐσεις στις φυλακές τη νιότη μου

Ισως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου -πιθάρια, έπιπλα και σκεύη-.

Ισως καθίσεις παν' απ' το χωριό μας σαν εφιάλτης τρόμου εχθρέ του ήλιου

αλλά δεν παζαρεύω

κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θα αντιστέκομαι!...»

Τούτη η βδομάδα στη στήλη ξεκινάει με λίγους στίχους από το ποίημα του Σαμίχ Κάσεμ, «Λόγος στην αγορά της ανεργίας», για να εκφράσει την αλληλεγγύη της στον Παλαιστινιακό λαό που σφυροκοπείται ανελέητα για άλλη μια φορά. Από αυτή τη βδομάδα, όσες ταινίες κι αν βγαίνουν στη διανομή, προτείνουμε το Athens Palestine Film Festival που πραγματοποιείται για δεύτερη χρονιά στον κινηματογράφο «Studio New Star Art Cinema», από σήμερα 12 έως τις 15 Οκτωβρίου, με 7 προβολές ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, μικρού και μεγάλου μήκους. Χωρίς να έχουμε δει τις προβαλλόμενες ταινίες, έχουν ενδιαφέρουσα θεματολογία και είναι παραγωγές που προβάλλονται στα φετινά φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στη σελίδα του κινηματογράφου https://www.newstarartcinema.gr/

Παράλληλα, τις ίδιες ημερομηνίες πραγματοποιείται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας το 8ο Αφιέρωμα στο Ελληνικό Ντοκιμαντέρ, με διοργανωτή την Ενωση Ελληνικού Ντοκιμαντέρ, με 20 ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους και ένα τιμητικό αφιέρωμα στον Λάκη Παπαστάθη, masterclasses και εργαστήρια για νέους σκηνοθέτες. Πληροφορίες στην ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης http://www.tainiothiki.gr.

Από την επόμενη Τετάρτη 18 έως και το Σάββατο 28 Οκτώβρη θα πραγματοποιηθεί το 11ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων / Chania Film Festival, με φυσική παρουσία στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων και online μέσα από το www.chaniafilmfestival.com. Το φεστιβάλ θα κάνει πρεμιέρα με τη νέα κόπια της μυθικής ταινίας «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, σαράντα χρόνια από την πρώτη προβολή της ταινίας, παρουσία του σκηνοθέτη. Περισσότερα σε επόμενο φύλλο και γενικές πληροφορίες στην ιστοσελίδα https://chaniafilmfestival.com/

Για την επανέκδοση του «Πολίτη Κέιν» του Ορσον Γουέλς δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, ακόμα κι όταν χάνει τη θέση της από την κορυφή των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, συνεχίζει να διδάσκεται στις σχολές κινηματογράφου ως ένα αξεπέραστο αριστούργημα στην ολότητά του, που πάντα αξίζει τη θέαση στη μεγάλη οθόνη, όσες φορές κι αν την έχει δει κανείς. Η «Shayda» της Νούρα Νιασάρι κάτι προσπαθεί να ψελλίσει για τη γυναίκεια κακοποίηση, αλλά δεν έχει τη σεναριακή δομή να πει κάτι αξιόλογο, όσο για το «Anselm» του Βιμ Βέντερς, δυστυχώς δεν καταφέραμε να το δούμε, ιδίως όταν το πρόγραμμα των δημοσιογραφικών προβολών μερικές φορές φτιάχνεται για κριτικούς με ικανότητες «διακτινισμού»...

Η Νόρα και ο Χε-Σαν, δύο βαθιά συνδεδεμένοι παιδικοί φίλοι, χωρίζονται όταν η οικογένεια της Νόρα μεταναστεύει από τη Νότια Κορέα. Δύο δεκαετίες μετά, επανασυνδέονται στη Νέα Υόρκη και περνάνε μία μοιραία εβδομάδα καθώς βρίσκονται αντιμέτωποι με το πεπρωμένο, την αγάπη και τις επιλογές που καθορίζουν μία ζωή.

Τόσο το τρέιλερ όσο και η σύνοψη αδικούν πολύ αυτή την υπέροχη ταινία. Πρόκειται για μια ερωτική ιστορία, που χωρίς να διεκδικεί «δάφνες χολιγουντιανής κομεντί», είναι απίστευτα νοσταλγική, απλή, όμορφη, ουσιαστική και κάποιες στιγμές σου κόβει την ανάσα. Γιατί σου κόβει την ανάσα; Επειδή συνειδητοποιείς ότι ο έρωτας μπορεί να έχει τόσο βαθιές ρίζες που να χάνεται στα βάθη των παιδικών χρόνων ενός ανθρώπου, αλλά να καθορίζει, με έναν τρόπο, και την ενήλικη ζωή του. Η εξιδανίκευση του άλλου, η μνήμη που παίζει τα παιχνίδια της, η αθωότητα του πρώτου έρωτα, ο «βίαιος» αποχωρισμός της μετανάστευσης συνθέτουν αυτήν τη σπάνια ιστορία. Αυτές οι ιστορίες άραγε συμβαίνουν μόνο στο σινεμά; Οχι βέβαια, αλλά το σινεμά έχει την ικανότητα να τις ανακαλύπτει και να μας τις διηγείται με έναν τρόπο που να τις κάνει δικές μας. Πώς θα ήταν άραγε η σχέση τους εάν δεν είχαν αποχωριστεί ποτέ; Ισως να είχε «εκπέσει» ο ένας στα μάτια του άλλου... ίσως όχι. Ομως αυτό το αν είναι που «κάνει τη γη να γυρίζει» στη θύμηση του συναισθήματος στην ψυχή του κάθε ανθρώπου.

Οι ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών (Γκρέτα Λι, Τέο Γιου) είναι εκπληκτικές, μιλάνε με τα μάτια, τις διστακτικές κινήσεις που δεν πραγματοποιούνται τελικά και τις σιωπές τους. Η ταινία άνοιξε τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας και πραγματικά ήταν από τις ωραιότερες ταινίες του φεστιβάλ. Λίγη αγάπη στη σκοτεινή αίθουσα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αντιθέτως μας χρειάζεται σε αυτούς τους καιρούς της απάθειας και της απομόνωσης.

Εχοντας μόλις συλληφθεί, ο Ντάγκλας ανοίγει την καρδιά του για να πει τη συγκινητική ιστορία της ζωής του. Ως επιζών ενός παιδικού τραύματος, με έναν βίαιο πατέρα που τον αναγκάζει να ζει στο οικογενειακό ρείθρο, αναπτύσσει έναν πολύ μεγάλο δεσμό με τα σκυλιά. Από αυτή την κόλαση, ανακαλύπτει την αγάπη, το θέατρο και τα καμπαρέ, αλλά και την αδικία και την απογοήτευση του ανθρώπινου κόσμου...

Ο Μπεσόν φτιάχνει ένα σπαραχτικό παραμύθι στηριγμένο σε μια αληθινή ιστορία, από αυτές που βγαίνουν στη δημοσιότητα και δεν τις πιστεύουμε. Ενα παιδί εγκαταλείπεται από την οικογένειά του να ζει σε ένα κλουβί με σκυλιά... Τι πίστη θα μπορούσε να έχει στο ανθρώπινο είδος, όσο κι αν προσπάθησε άραγε; Ο Μπεσόν μάς οδηγεί στα ανεξερεύνητα μονοπάτια μιας τέτοιας τραυματικής προσωπικότητας και με στοιχεία υπερβολής στην εξέλιξη της ιστορίας, μας δείχνει ότι όλοι έχουμε τραυματικές εμπειρίες, πρέπει να έχουμε ενσυναίσθηση και δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους από την εμφάνιση και την πρώτη εντύπωση που μας δίνουν. Ολες οι ιστορίες έχουν τις ιδιαίτερες πλευρές τους και το περιβάλλον που μεγαλώνει κανείς καθορίζει την προσωπικότητά του.

Η ταινία προβλήθηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας. O Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς είναι πραγματική αποκάλυψη. Δεν πιστεύεις ότι δεν ήξερες καλύτερα αυτόν τον ηθοποιό μέχρι σήμερα.

Ο βετεράνος Πατρίσιο Γκουζμάν στρέφει το βλέμμα του στο κοινωνικό ξέσπασμα που πυροδοτήθηκε στη Χιλή τον Οκτώβριο του 2019...

Ο Πατρίσιο Γκουζμάν αναμφισβήτητα είναι ο «Ομηρος» της σύγχρονης Χιλής, ο πιο σπουδαίος καταγραφέας και ποιητής της σύγχρονης Ιστορίας της. Εδώ φτιάχνει ένα χρονικό των πρόσφατων τεράστιων διαδηλώσεων στη Χιλή, όχι μόνο για ένα νέο Σύνταγμα αλλά και για τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες που υπάρχουν. Αυτήν τη φορά ο Γκουζμάν είναι παρών έναν χρόνο μετά, αλλά δυστυχώς αυτή η ταινία δεν έχει σχέση με την ποίηση που μας έχει συνηθίσει. Είναι διανθισμένη με όλες τις παγίδες της σοσιαλδημοκρατίας και οδηγεί μέχρι την εκλογή του σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Γκαμπριέλ Μπόριτς έναντι του ακροδεξιού υποψήφιου, μια ιστορία πολύ γνωστή μας δηλαδή... Αρκεί να πούμε ότι τον Απρίλιο του 2023 αυτή η «προοδευτική κυβέρνηση» πέρασε νόμο που προβλέπει πως για κάθε στρατιωτικό ή αστυνομικό που κάνει χρήση του υπηρεσιακού του όπλου θα έχει ισχύ το τεκμήριο της νόμιμης άμυνας, το οποίο δεν θα αίρεται παρά μόνο αν έρευνα δείξει ότι έδρασε κακόβουλα. Αυτά μόλις λίγο καιρό μετά τους δεκάδες θανάτους και τους εκατοντάδες τραυματισμούς διαδηλωτών...

Πατρίσιο σε λατρεύουμε, αλλά δεν δεχόμαστε να καταπιούμε αμάσητο το παραμύθι του κάθε Μπόριτς. Μας έδωσες όμως το έναυσμα να ψάξουμε στο πρόσφατο αρχείο του «Ριζοσπάστη» για τις εξελίξεις στη χώρα σου...

Ο Σαμέτ, ένας δάσκαλος καλλιτεχνικών, διανύει τον τέταρτο χρόνο της υποχρεωτικής θητείας του σε έναν απομακρυσμένο, παραδοσιακό οικισμό της Ανατολίας, που τον χειμώνα θάβεται μέσα στο χιόνι. Οσο ονειρεύεται μια μετάθεση στην Κωνσταντινούπολη, αναπτύσσει μια αμφιλεγόμενη εμμονή με μία απ' τις μαθήτριές του. Οταν στην τσάντα του 14χρονου κοριτσιού βρεθεί ένα ερωτικό σημείωμα, ο Σαμέτ καταλήγει άδικα κατηγορούμενος και αγωνίζεται να αποδείξει την αθωότητά του.

Είναι σπουδαίος ο Τσεϊλάν, αλλά τα «Ξερά Χόρτα» μας δείχνουν ότι όλοι οι σκηνοθέτες δοκιμάζονται σε κάθε ταινία τους, όσο σπουδαίοι κι αν είναι. Κι εδώ δυστυχώς, μετά από 3 ώρες και 17 λεπτά, αντιλαμβανόμαστε ότι ο σκηνοθέτης έχτιζε μια ταινία «υπεράσπισης» ενός εγωπαθούς, είρωνα, χειριστικού χαρακτήρα, που είναι ακατάλληλος για δάσκαλος, ερωτικός σύντροφος και φίλος. Ενός ανθρώπου που είναι αδιάφορος ως προς τα τεκταινόμενα της χώρας του και δεν έχει κανένα όριο μπροστά στη δική του ματαιοδοξία. Το τέλος μιας ταινίας είναι το πιο καθοριστικό για να την κρίνεις. Και εδώ το τέλος της γκρεμίζει όσα έχτισε τόσες ώρες ατέλειωτων λεκτικών διαξιφισμών. Χαρακτηριστική της προσωπικότητας του πρωταγωνιστή η σκηνή του δείπνου. Οποιος τη δει θα καταλάβει. Κρίμα, γιατί ήταν μεγάλη η απογοήτευση για τον εξαιρετικό Τούρκο σκηνοθέτη.