Κινηματογραφική βδομάδα με αρκετές ταινίες που δυστυχώς δεν έχουν και πολλά να μας δώσουν. Ξεχωρίσαμε τρεις και θα μιλήσουμε για αυτές.

Η Τζόρτζι, μια πολυμήχανη 12χρονη, ζει μόνη της σε διαμέρισμα στο Λονδίνο μετά τον θάνατο της μητέρας της, πείθοντας συνέχεια τις κοινωνικές υπηρεσίες ότι έχει κηδεμόνες. Η γεμάτη φαντασία και περιπέτεια ζωή της αλλάζει όταν ξαφνικά την επισκέπτεται ο πατέρας της, τον οποίο δεν είχε γνωρίσει ποτέ, με την αναγκαστική συμβίωση να δημιουργεί πρωτόγνωρα συναισθήματα και στους δύο.

Η Σάρλοτ Ρέγκαν στην πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία καταπιάνεται με ένα πολύ δύσκολο θέμα, τον θάνατο του γονιού σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, και καταφέρνει να το παρουσιάσει με τρυφερότητα, χιούμορ και αγάπη. Τι κάνει αυτή η δαιμόνια πιτσιρίκα, που δεν έχει μάθει να συμβιβάζεται, που στέκεται γερά στα πόδια της, όταν χάνει τη μαμά της; Προσπαθεί να επιβιώσει, με απίστευτη ωριμότητα, μην αφήνοντας το πένθος να την καταβάλει, συνειδητοποιώντας ότι είναι κι αυτό μια επίπονη διαδικασία που έχει τους «κανόνες» της. Γνωρίζει εκ των προτέρων ότι θα βιώσει μια ολόκληρη γκάμα συναισθημάτων, όλων εκείνων που σχετίζονται με την απώλεια. Η Τζόρτζι είναι πλέον μόνη της στη ζωή έχοντας μόνο έναν συνομήλικο φίλο, αλλά τι φίλο... Συμπαραστάτη, αλληλέγγυο, προστάτη, συνοδοιπόρο σε αυτήν τη δύσκολη ατραπό. Ετσι, όταν εμφανίζεται από το «πουθενά» ο πατέρας της, δεν παραδίνεται αμαχητί, δεν τον συγχωρεί έτσι απλά που δεν ήταν εκεί, επειδή γύρισε να τη φροντίσει. Διεκδικεί να πάρει την αγάπη που της χρωστάει, να κερδίσει πραγματικά την εμπιστοσύνη της ώστε να μπορέσει πια να αφεθεί, να γίνει από «ενήλικας», παιδί. Δεν θα παρακολουθήσετε μια συμβατική ιστορία, αλλά ένα ρεαλιστικό παραμύθι στις εργατογειτονιές της Αγγλίας. Θα δείτε τις δομές Πρόνοιας, το σχολείο, τον περίγυρό της μέσα από ένα χιουμοριστικό και «ανάλαφρο» πρίσμα. Γιατί υπάρχει κι άλλος τρόπος να διηγηθούμε την αλήθεια χωρίς να απλώσουμε δακρύβρεχτα σεντόνια. Η σκηνοθεσία είναι υπέροχη με πινελιές Γκάι Ρίτσι και η πιτσιρίκα Λόλα Κάμπελ είναι απλά υπέροχη.

Το 1938 ο Νίκολας επισκέφτηκε την Πράγα και βρήκε οικογένειες που είχαν εγκαταλείψει τη Γερμανία και την Αυστρία εξαιτίας της ανόδου των ναζί στην εξουσία, να ζουν σε απελπιστικές συνθήκες και υπό την απειλή της ναζιστικής εισβολής. Αμέσως κατάλαβε ότι ήταν αγώνας με τον χρόνο. Πόσα παιδιά θα μπορούσε να σώσει αυτός και η ομάδα του πριν κλείσουν τα σύνορα;

Η αληθινή ιστορία του Σερ Νίκολας Γουίντον, με τη συνεισφορά του οποίου μέσα σε 9 μήνες πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, 669 παιδιά, κυρίως Εβραίοι, μεταφέρθηκαν από την Τσεχοσλοβακία στη Βρετανία. Ο Νίκολας Γουίντον ήταν ο βασικός συντελεστής μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, η οποία οργάνωσε τη μεταφορά και τη διαμονή των παιδιών σε οικογένειες στη Βρετανία, μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Αυτή η ενέργεια έσωσε τις ζωές αυτών των παιδιών, αφού οι περισσότερες οικογένειες που παρέμειναν στην Τσεχοσλοβακία «χάθηκαν». Η ιστορία μεταφέρεται αυτούσια στη μεγάλη οθόνη και είναι μια υπέροχη συγκινητική ιστορία για εφήβους και όχι μόνο. Τέτοιες προσπάθειες υπήρξαν, και βέβαια δεν είναι αυτές που καθορίζουν ούτε την οπτική μας για τον ρόλο της Βρετανίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που κάνει συχνά πυκνά απόπειρες τα τελευταία χρόνια να «ξεπλύνει» και να μεγεθύνει τον ρόλο της, ούτε φυσικά την οπτική μας για τη στάση που κρατάει ένας αντιστασιακός σε μια τέτοια συνθήκη. Ομως κάθε μικρή ιστορία, που τελικά είναι πολύ μεγάλη, έχει την αξία της όταν σώζονται ανθρώπινες ζωές, μέσα στη λαίλαπα. Εκείνο που αξίζει τον κόπο είναι μετά την προβολή της να ψάξει κανείς τα στοιχεία γύρω από τον Νίκολας Γουίντον, για να διαπιστώσει ότι δεν διεκδίκησε τιμές και δάφνες για ό,τι έκανε. Τυχαία, πενήντα χρόνια μετά τα γεγονότα, επέλεξε να αφήσει σε καλά χέρια αυτή την ιστορία και ανταμείφθηκε ηθικά όταν τα παιδιά που έσωσε με κίνδυνο της ζωής του, του είπαν ευχαριστώ ως μεσήλικες σε μια εκπομπή του BBC... Μια ταινία εποχής γυρισμένη υπέροχα, με έναν Αντονι Χόπκινς να δίνει ρεσιτάλ.

Η Ραμόνα, παγιδευμένη σε μία αποτυχημένη σχέση και μητέρα μιας δεκαεπτάχρονης, εργάζεται σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας ψαριών σε μια παραθαλάσσια πόλη και όταν οι αλλαγές στο εργοστάσιο την αναγκάζουν να αναζητήσει νέα δουλειά, αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός ηλικιωμένου που πρόσφατα έχασε τη γυναίκα του.

Ο Αλβαρο Γκάγκο στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του μας αφηγείται μια ιστορία με πρωταγωνίστρια την γυναίκα που φρόντιζε για χρόνια τον πατέρα του, στην οποία στήριξε τον ρόλο της Ραμόνα. Γυρισμένη στη Γαλικία με διαλόγους στην τοπική γλώσσα, σκιαγραφεί μια γειτονιά της Ευρώπης όπου, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, τα δικαιώματα των εργατών υποβαθμίζονται διαρκώς στον βωμό του κέρδους, επηρεάζοντας την ποιότητα της ζωής τους, τις σχέσεις και τα όνειρά τους. Πρόκειται λοιπόν για μια κοινωνική ταινία κατά βάση, η οποία ναι μεν έχει στο επίκεντρό της μια γυναίκα της εργατικής τάξης, αλλά δεν καταφέρνει να μας γεννήσει ούτε τα συναισθήματα, ούτε τους προβληματισμούς αντίστοιχων ταινιών του είδους. Ενδεχομένως να φταίει το ανισομερές σενάριο που ξεστρατίζει συνεχώς και προσπαθεί να καλύψει μια γκάμα θεμάτων. Αυτό είναι ένα συχνό «παράπτωμα» των νέων σκηνοθετών που ψάχνουν τον βηματισμό τους. Προσπαθούν να πουν τα πάντα μέσα σε μια ταινία και τελικά καταφέρνουν να πουν πολλές μικρές μισές ιστορίες. Βέβαια έχει πολλές αρετές η ταινία, την ντοκιμαντερίστικη κινηματογράφησή της, τους τόπους γυρισμάτων, τις εργασιακές συνθήκες που περιγράφει, αλλά έχει και πολλές σκηνές που πλατειάζουν σε χρόνο χωρίς να προσθέτουν κάτι νέο στον κεντρικό κορμό της ιστορίας. Θα περιμένουμε την επόμενη ταινία του Αλβαρο Γκάγκο, ελπίζοντας να παραμείνει στον ίδιο δρόμο διορθώνοντας τις αδυναμίες του.

Το Σάββατο 20 και την Κυριακή 21 Γενάρη 2024, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους θα βρεθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος για ένα διήμερο γεμάτο ταινίες για παιδιά, νέους αλλά και μεγάλους. Θα προβληθούν οι βραβευμένες ταινίες της 26ης διοργάνωσης του Φεστιβάλ και της 23ης Ευρωπαϊκής Συνάντησης Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας «Camera Zizanio», δίνοντας μια καλή ευκαιρία σε σινεφίλ όλων των ηλικιών να πάρουν μια μικρή γεύση τού τι συμβαίνει κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ Ολυμπίας. Ευκαιρία για κινηματογράφο με τα παιδιά σας.

Επίσης την Κυριακή 21 Ιανουαρίου και ώρα 17.00 στον κινηματογράφο «ΤΡΙΑΝΟΝ», συνεχίζονται οι προβολές του κύκλου «Σινεμά με τον Φρόιντ», της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, με την ταινία «Το Δέρμα που Κατοικώ» του Πέδρο Αλμοδόβαρ (120', 2011). Μετά την ταινία θα ακολουθήσει συζήτηση.