Μετά τα παράνομα ή νόμιμα «φρουτάκια», όπως τα ονόμασαν, τα «ριάλιτι» που έχουν πλημμυρίσει την τηλεόραση, τους διάφορους που περνούν από τα «παράθυρα» των δελτίων ειδήσεων, που έχουν γνώμη για όλα, ήρθαν και οι διάφοροι επιτήδειοι - που στο όνομα του κέρδους και της εκμετάλλευσης - να «αιχμαλωτίσουν» τις συνειδήσεις των αθώων παιδιών. Βέβαια, από τα δίχτυα τους δεν μπορούν να ξεφύγουν ούτε και οι μεγαλύτεροι. Το δόλωμα πολύ απλό. Τα αθώα ηλεκτρονικά παιχνίδια, εύκολα προσεγγίσιμα σε όλους. Ετσι και αλλιώς το μόνο που χρειάζονται για να «πιάσουν» πελάτες δεν είναι τίποτε άλλο από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και ένα καλό... ποντίκι ή μια κονσόλα, που λίγο πολύ όλοι έχουν.

Σε αυτή την περίπτωση θα εξετάσουμε το πώς οι διάφοροι επιτήδειοι χρησιμοποιούν τα αθλητικά ηλεκτρονικά παιχνίδια για να πλησιάσουν τα παιδιά, αλλά και τους μεγαλύτερους, με γνώμονα το αθλητικό ιδεώδες.

Ομως, κανείς μέχρι τώρα, τόσο από το χώρο του αθλητισμού όσο και από τους άλλους, παρεμφερείς και σχετικούς με το αντικείμενο, δεν κτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου. Ο λόγος δεν είναι σαφής. Πρώτα και κύρια είναι τόσο «διασκεδαστικά» που αποκλείεται να αποτελούν κίνδυνο για τα παιδιά, που ως γνωστό παίρνουν τα μηνύματά τους από το σπίτι. Από την άλλη, δεν είναι λίγοι αυτοί, που όντας αγανακτισμένοι από τα τεκταινόμενα στο χώρο τόσο του ελληνικού ποδοσφαίρου όσο και των άλλων αθλημάτων, αποφασίζουν να φτιάξουν μια δική τους, εικονική, πραγματικότητα, μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης ή του ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Τέτοιου είδους ηλεκτρονικά «παιχνίδια», που λαμβάνουν χώρα σε κονσόλες και στα κομπιούτερ, αφορούν τον αθλητισμό. Ηδη κυκλοφορούν ποδόσφαιρο, μπάσκετ, χόκεϊ, πάλη, στίβος, όλα τα μηχανοκίνητα και φυσικά δεν παρέλειψαν οι διάφορες εταιρίες να κατασκευάσουν μέχρι και Ολυμπιακούς Αγώνες. Παράλληλα, αρκετές εταιρίες μπήκαν στο χορό της διαφήμισης, βγάζοντας σι-ντι αθλημάτων με την επωνυμία «soccer» τάδε, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η δημοφιλέστερη εταιρία από τις διάφορες κονσόλες είναι χορηγός στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση ποδοσφαίρου, το Τσάμπιονς Λιγκ. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ πως ήδη κυκλοφορούν αρκετά «παιχνίδια» τόσο από την ίδια την ΟΥΕΦΑ, όσο και από διάφορες εταιρίες, που εκμεταλλευόμενοι την επιτυχία προπονητών, αλλά και ποδοσφαιριστών μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων του εξωτερικού για το έργο τους, δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν τα ονόματά τους για να προσελκύσουν τα ...υποψήφια θύματα.

Τα «παιχνίδια» αυτά, που απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες, δίνουν τη δυνατότητα στον παίκτη να συμμετέχει με διάφορους ρόλους. Ο πρώτος είναι καθαρά ενεργητικός, όπου αγωνίζεται με όλους τους παίκτες, είναι προπονητής σε οποιαδήποτε ομάδα θέλει, είτε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μιας χώρας ή απλά ενός συλλόγου. Ο δεύτερος είναι να αγωνίζεται ως ένας παίκτης συγκεκριμένος και να προσπαθεί να βοηθήσει τους συμπαίκτες του, ενώ ο τρίτος είναι να εκτελεί χρέη προπονητή αναλαμβάνοντας μια ομάδα και προσπαθεί να κάνει την καλύτερη δυνατή πορεία, πραγματοποιώντας μετεγγραφές, δαπανώντας αρκετά δισεκατομμύρια δραχμές ή αρκετά εκατομμύρια Ευρώ, για να μην ξεχνιόμαστε, προκειμένου να ενισχύσει την ομάδα. Βέβαια, μέσα σε όλα αυτά δε λείπουν και τα παιχνίδια με μεγάλα πόστα, όπως το να είσαι πρόεδρος του συλλόγου.

Στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές υπάρχουν ως επί το πλείστον τα ίδια παιχνίδια με τις κονσόλες. Παρ' όλα αυτά, αυτό που μας κέντρισε το ενδιαφέρον περισσότερο από τα υπόλοιπα, είναι μια πειραματική προσπάθεια που δείχνει το τι επικρατεί σήμερα στο χώρο του αθλητισμού. Εκεί, με το «καλημέρα», ο παίκτης καλείται να διαλέξει με τι θα ασχοληθεί, ποιο δηλαδή θα είναι το επάγγελμά του, προκειμένου να μπορέσει να συντηρήσει το σύλλογο. Ετσι αναγκάζεται να διαλέξει μεταξύ λαθρεμπόρων, ιδιοκτήτη «σκυλάδικου», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, ή ακόμα και εργολάβου δημόσιων έργων. Από εκείνο το σημείο και μετά αρχίζουν οι δωροδοκίες με τις υπόλοιπες ομάδες, με τους διαιτητές, ακόμα και τους φιλάθλους, προκειμένου να ...ηρεμήσουν, καθώς επίσης και οι διάφορες «κομπίνες», προκειμένου να πας όσο το δυνατόν καλύτερα. Παράλληλα, δε λείπουν οι εκβιασμοί προς τους διαιτητές και οι ευχές τού στιλ: «Ποτέ να μη βγάλεις τα μαύρα», «Ο Θεός συγχωρεί, εγώ όχι» κ.ά.

Από την άλλη, τα παιχνίδια στα οποία αναλαμβάνεις την τεχνική ηγεσία είναι σαφώς πιο «αθώα». Εκεί δείχνεις την καλή πλευρά σου και γιατί όχι το ταλέντο σου. Σε αυτή την περίπτωση δεν έρχεσαι σε επαφή με παίκτες. Ομως ούτε εδώ λείπουν τα στοιχεία αποπροσανατολισμού των παιδιών από το ιδεώδες του αθλητισμού. Μεταφέρεται με τον χειρότερο τρόπο μια εικονική πραγματικότητα για το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει ο αθλητισμός, με το χορό των δισεκατομμυρίων που αφορούν μετεγγραφές ποδοσφαιριστών. Από την άλλη, μετατρέπουν τους μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες σε καλύτερους «προπονητές της εξέδρας», που δε λείπουν από τα ελληνικά, ως επί το πλείστον, γήπεδα, καθώς η εμπειρία τους από τέτοιου είδους παιχνίδια τούς δίνει τη δυνατότητα να λένε: «Ηταν λάθος του προπονητή. Επρεπε να παίξει έτσι...».

Στα «παιχνίδια» αυτά, το ξεκίνημα είναι διαφορετικό από το παραπάνω. Εδώ διαλέγεις το σύλλογο ή μια Εθνική ομάδα και από εκεί και πέρα ενεργείς ως προς το συμφέρον του συλλόγου. Προσπαθείς να φτάσεις ψηλά, κάτι που στο δηλώνει και η διοίκηση του συλλόγου, αναλόγως φυσικά την ομάδα που αναλαμβάνεις, να ξοδέψεις αρκετά χρήματα προκειμένου να ενισχυθεί η ομάδα και παράλληλα να γνωρίσεις την καταξίωση. Τα παζάρια στις μετεγγραφές είναι πολύ σκληρά, κάνοντας τον παίκτη ακόμα και να απορεί. Από την άλλη, δε λείπουν οι δηλώσεις του προέδρου του συλλόγου που θα σε κατακρίνει για τη χρησιμοποίηση ενός παίκτη, για το αποτέλεσμα που έφερε η ομάδα ή, από την άλλη, θα σε χειροκροτήσει για την πρόκριση που πήρε η ομάδα ή για τον τίτλο, ακόμα και για τη στάση που πήρες σε ό,τι αφορά τον... πόλεμο δηλώσεων πριν από κάποια αναμέτρηση.

Το καλύτερο πάντως το φυλάξαμε για το τέλος. Ενα νέο είδος που ήδη κυκλοφορεί στην αγορά και στο οποίο χρησιμοποιούνται τα σήματα προειδοποίησης στην τηλεόραση. Αυτό χαρακτηρίζεται με το «Χ» σε κόκκινο πλαίσιο (ακατάλληλο για ανηλίκους) και είναι σχετικό με το χουλιγκανισμό. Από εκεί μάλιστα πήρε και το όνομά του (Χούλιγκαν, Καταιγίδα πάνω από την Ευρώπη, είναι η πλήρης ονομασία του) και σου δίνει την ευκαιρία να δημιουργήσεις τα επεισόδια που φαντάζεσαι σε αγωνιστικό χώρο. Παράλληλα, για να μη... βαρεθεί και ο παίκτης, του βάζει και βαθμό δυσκολίας, καθώς ο... φίλαθλος πρέπει να σκεφτεί τρόπους για να μη γίνει αντιληπτός από την αστυνομία, να εισβάλει στο γήπεδο με στόχο τους αντίπαλους φιλάθλους.

Οι πίστες που έχει είναι διάφορες. Ακόμα έχεις τη δυνατότητα να δημιουργήσεις συμπλοκές στους δρόμους και να σκοτώσεις όσους μπορείς περισσότερους από τους αντίπαλους φιλάθλους. Μάλιστα, σε επίσημη ιστοσελίδα γνωστού συλλόγου της Αγγλίας δημοσιεύεται επιστολή φιλάθλου του, που προσπαθεί να δείξει πόσο καλό είναι το παιχνίδι. Οι απόψεις φυσικά είναι σεβαστές. Ομως, η τεκμηρίωση της άποψής του γίνεται με το σκεπτικό ότι υπάρχουν ακόμα χειρότερα παιχνίδια, όπως τα πολεμικά.

Ο στόχος της ιαπωνικής εταιρίας είναι πολύ πιο συγκεκριμένος από την απλή σκέψη που περνάει από το μυαλό. Σκοπός είναι να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα ενόψει των αγώνων του Μουντιάλ που θα γίνουν το Μάη τόσο στην Ιαπωνία όσο και στη Νότια Κορέα.

Στις κονσόλες, τα «παιχνίδια» όπου γίνεσαι προπονητής κατά κόρων είναι σαφώς λιγότερα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Εκεί, υπάρχουν τα ενεργητικά, που λαμβάνεις μέρος και προσπαθείς να αφήσεις ...εποχή. Για παράδειγμα, στο ποδόσφαιρο, που απευθύνεται στο μεγαλύτερο κομμάτι των παικτών, τα πιο συνηθισμένα παιχνίδια είναι αυτά που κάνουν τον παίκτη να μη δέχεται με τίποτα την ήττα, τον αποκλεισμό και να κάνει ένα σωρό «κόλπα» προκειμένου να εκπληρώσει τα κρυφά του όνειρα που δεν είναι άλλα από τη σύνθεση της ...υπερομάδας και την κατάκτηση όλων των τροπαίων που υπάρχουν στον πλανήτη.

Στα υπόλοιπα αθλήματα, όπως το χόκεϊ, το μποξ, η πάλη, δε λείπουν οι σκηνές συμπλοκών μεταξύ των παικτών, προσπαθώντας να αποδώσουν τη δική τους αλήθεια, τη δική τους πραγματικότητα όσο το δυνατόν καλύτερα. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν ακόμα και τα... υγιή προϊόντα, όπως ο στίβος. Εκεί μετράνε οι προσπάθειες που κάνει το άτομο μέσω ενός εικονικού αθλητή και μόνο. Ομως, το «κακό» στην όλη ιστορία είναι πως ακόμα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όπως περίπου ονομάζεται και ένα προϊόν, έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ακόμα και το πνεύμα των μεγαλύτερων σε ιδέα αθλητικών γεγονότων, πέρασαν σε ένα δίσκο προκειμένου να δοκιμάζει κανείς την τύχη του, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι.

Αντίθετα δεν προσπαθούν να αποδώσουν με το ίδιο πείσμα το πόσο σπουδαίος είναι ο Αθλητισμός, το σημαντικό έργο που προσφέρει στην κοινωνία, το πόσο καλό κάνει στη διαπαιδαγώγηση του ατόμου και στην ανάπτυξη των κοινωνικών του συναναστροφών.