Κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την «ανταγωνιστικότητα» και την «καινοτομία». Είναι κλάδοι που αποτελούν ...καμάρια των κυβερνήσεων για τη βιομηχανική παραγωγή της χώρας, για την «εξωστρέφεια», για τις «καλές δουλειές».

Ο λόγος για τις βιομηχανίες Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών και Φαρμάκου, όπου η στάση των βιομηχάνων απέναντι στις διεκδικήσεις των Ομοσπονδιών για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων αποκαλύπτει στα μάτια όλων των εργαζομένων την αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ρίχνει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων προπαγανδίζοντας ότι θα φέρει ρύθμιση για να καλύπτεται το 80% από ΣΣΕ, δύο βιομηχανικοί κλάδοι - που κυριαρχούν μάλιστα στον ΣΕΒ και στους άλλους εργοδοτικούς φορείς - αρνούνται να υπογράψουν σύμβαση εδώ και πάνω από 15 χρόνια!

Και τώρα που κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων φέρνουν προτάσεις - πρόκληση για τους εργαζόμενους, προκειμένου να κατοχυρώνονται η συρρίκνωση των μισθών, το τσεκούρωμα των δικαιωμάτων, η διάλυση του όποιου σταθερού εργάσιμου χρόνου και η εφαρμογή όλων των αντεργατικών μέτρων.

Από έναν ακόμα δρόμο, δηλαδή, οι ίδιοι οι βιομήχανοι και ο ΣΕΒ μαρτυρούν ότι το μόνο που σκοπεύει να κατοχυρώσει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο που ετοιμάζει για τις ΣΣΕ είναι η ενσωμάτωση των λεγόμενων «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών», για να εντείνεται η εκμετάλλευση.

Χαρακτηριστικά είναι τα παρακάτω παραδείγματα από τη στάση των βιομηχάνων στους δύο κλάδους:

Ο κλάδος των Τροφίμων - Ποτών αποτελεί τον μεγαλύτερο κλάδο της μεταποίησης, ο οποίος καταγράφει σημαντικά κέρδη και επιδοτείται αδρά από το κράτος, ωστόσο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε αυτόν δουλεύουν χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις.

Εκεί, λοιπόν, από την πρώτη στιγμή των διαπραγματεύσεων οι εργοδότες εμφανίστηκαν αρνητικοί απέναντι στις διεκδικήσεις της Ομοσπονδίας. Μάλιστα, στους υποκλάδους της Πτηνοτροφίας και των Ιχθυοκαλλιεργειών δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Από την άλλη, οι σύνδεσμοι επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στα εμφιαλωμένα, στο γάλα, στα τυροκομικά προϊόντα και στα τυποποιημένα τρόφιμα (ΣΕΒΤ, ΣΕΒΑ, ΣΕΦΥΜΕΝ, ΣΕΠΤΕΜ, ΣΕΑΟΠ, ΣΕΒΓΑΠ) και ο ΣΕΒ καταθέτουν προτάσεις που αποτελούν πρόκληση για τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα.

Αντίστοιχα, στον κλάδο του Φαρμάκου οι εργοδοτικοί φορείς (ΣΦΕΕ - ΠΕΦ) επαίρονται ότι αντιπροσωπεύουν «έναν από τους πιο καινοτόμους, παραγωγικούς και εξωστρεφείς κλάδους της εθνικής οικονομίας», με μέλη δεκάδες εταιρείες, όχι μόνο ελληνικές αλλά και διεθνείς. Σε αυτόν ακριβώς τον κλάδο, η τελευταία Συλλογική Σύμβαση είχε υπογραφεί το 2009 και έκτοτε οι εργοδοτικές ενώσεις απέφευγαν κάθε σχετική συζήτηση. Πλέον η διαδικασία της διαπραγμάτευσης βρίσκεται σε εξέλιξη, ωστόσο οι φαρμακοβιομήχανοι προβάλλουν προκλητικές αξιώσεις και δηλώνουν ευθαρσώς ότι δεν έχουν σκοπό να δεσμεύσουν τις επιχειρήσεις τους με υποχρεώσεις που ο νόμος δεν προβλέπει.

Κοινός τόπος στις προτάσεις της εργοδοσίας είναι η καθήλωση των μισθών λίγα ευρώ πάνω από τον κατώτατο μισθό των 830 ευρώ, αποδεικνύοντας ξανά τη χρησιμότητα του μνημονιακού νόμου ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ για τη γενική καθήλωση των μισθών στα μίνιμουμ επίπεδα που «αντέχει» η ανταγωνιστικότητα.

Στα Τρόφιμα - Ποτά οι ενώσεις προτείνουν κατώτατο κλαδικό μισθό ύψους 872 ευρώ για το εργατοτεχνικό προσωπικό, 880 ευρώ για τους τεχνίτες παραγωγής και χειριστές μηχανών και τεχνικό επίδομα 7% - 8% για όλους τους ειδικευμένους. Προτείνουν δηλαδή μισθολογικές αποδοχές μόλις 42 ευρώ πάνω από τον θεσμοθετημένο από την κυβέρνηση κατώτατο μισθό.

Στο Φάρμακο οι εργοδότες προτείνουν 860 ευρώ κλαδικό μισθό, δηλαδή μόλις 30 ευρώ πάνω από τον βασικό μισθό. Μάλιστα οι εν λόγω προτεινόμενοι μισθοί αφορούν τις «βελτιωμένες» προτάσεις που έκαναν οι εργοδότες στις τελευταίες συναντήσεις, αφού στην έναρξη της διαδικασίας είχαν προτείνει ακόμα πιο χαμηλούς.

Οι «αυξήσεις» που προτείνουν οι εργοδότες σε δύο κλάδους που σε μεγάλο βαθμό αποτελούν σημείο αναφοράς για την οικονομία εκθέτουν βέβαια και την ίδια την κυβέρνηση, αφού υπολείπονται ακόμα και από τις εξαγγελίες που κάνει για τον ρυθμό αύξησης του κατώτατου μισθού.

Ακόμα χειρότερα, οι «αυξήσεις» των λίγων ευρώ συνοδεύονται από την κατάργηση μιας σειράς επιδομάτων: Οι εργοδότες δεν δέχονται την αναγνώριση της προϋπηρεσίας (τριετιών) για το χρονικό διάστημα 2012 - 2024, αξιοποιώντας τις νομοθετικές ρυθμίσεις που τους έχει εξασφαλίσει η κυβέρνηση για να «διαγράψουν» τις μισθολογικές ωριμάνσεις 12 ολόκληρων ετών.

Στα Τρόφιμα - Ποτά θέτουν υπό αίρεση ακόμα και το επίδομα γάμου (10%), επιβεβαιώνοντας πόσο υποκριτική είναι η αγωνία του ΣΕΒ και της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του δημογραφικού και της υπογεννητικότητας.

Επίσης, σε προηγούμενη συνάντηση ο εκπρόσωπος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Γαλακτοκομικών Προϊόντων, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του «λαγού» του ΣΕΒ, αμφισβήτησε υπαρκτές ειδικότητες, με σκοπό την υπονόμευση των επιδομάτων ειδικευμένης εργασίας. Επιπλέον, δήλωσε κυνικά πως «εργολαβικοί εργαζόμενοι υπάρχουν και θα υπάρχουν», σε μια παραδοχή ότι η εργοδοσία αξιοποιεί τα εργολαβικά «δουλεμπορικά» γραφεία προκειμένου να συμπιέσει τα δικαιώματα και να επιδεινώσει τους όρους δουλειάς όλων των εργαζομένων.

Δεν είναι όμως μόνο η επίθεση στους μισθούς, αφού οι εργοδότες επιδιώκουν να επιβάλουν στις κλαδικές Συμβάσεις και όρους που ξεχαρβαλώνουν το ωράριο. Στόχος τους είναι να ενσωματώσουν όρους και προβλέψεις με βάση το πλούσιο οπλοστάσιο που τους έχουν εξασφαλίσει οι κυβερνήσεις για τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου, την 6ήμερη εργασία και την απλήρωτη υπερωριακή εργασία.

Με άλλα λόγια, θέλουν Συμβάσεις οι οποίες να επισφραγίζουν την άθλια πραγματικότητα που ήδη διαμορφώνεται στους χώρους δουλειάς. Ηδη στις βιομηχανίες του κλάδου οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε πολλές περιπτώσεις με κυλιόμενα ωράρια και εναλλασσόμενες βάρδιες που απλώνονται και στις 7 μέρες της βδομάδας, κάνουν ατελείωτες υπερωρίες, εργάζονται τα Σαββατοκύριακα.

Χαρακτηριστική είναι η επιμονή των βιομηχάνων στο Φάρμακο να απορρίπτουν το αίτημα της Ομοσπονδίας για 5ήμερη - 8ωρη δουλειά και να ζητούν «εβδομαδιαία εργασία 40 ωρών». Η επιμονή αυτή μόνο τυχαία δεν είναι: Οι φαρμακαποθήκες προσπαθούν να επιβάλουν τη δουλειά το Σάββατο, ενώ νομοθετικά έχουν αποσπάσει και τη δυνατότητα λειτουργίας και την Κυριακή. Συνολικά οι εργοδότες θέλουν να τελειώνουν με το σταθερό ωράριο και να μπορούν να «διευθετούν» τον εργάσιμο χρόνο με βάση τις απαιτήσεις των επιχειρήσεών τους, κατ' εφαρμογή του σχετικού νομοθετικού πλαισίου.

Εξάλλου, με την ενεργοποίηση - από 1η Ιουλίου - της δυνατότητας των εργοδοτών να επιβάλουν 6ήμερη εργασία συνολικά στους εργαζόμενους στη βιομηχανία, μεγάλες επιχειρήσεις και στον κλάδο των Τροφίμων - Ποτών έχουν σπεύσει να υποβάλουν τις απαραίτητες δηλώσεις για να εφαρμόσουν το μέτρο.

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι η επίθεση στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργαζομένων δεν είναι κάποια προσωρινή - έκτακτη κατάσταση. Αντίθετα, αποτελεί μόνιμη στρατηγική του κεφαλαίου η οποία υπηρετείται από τις κυβερνήσεις και τους νόμους τους.

Μια στρατηγική την οποία οι εργαζόμενοι μπορούν να αμφισβητήσουν μόνο με τον οργανωμένο συλλογικό αγώνα και την αναμέτρηση με την εργοδοσία μέσα από τα σωματεία τους. Τα συνδικάτα των παραπάνω κλάδων, όπως και άλλων που έχουν καταφέρει να αποσπάσουν κατακτήσεις, π.χ. στους Οικοδόμους, στο Μέταλλο κ.α., αυτήν τη μάχη οργανώνουν σε κάθε χώρο δουλειάς, για να δυναμώσει η πίεση στην εργοδοσία, για να μην υπάρχει κανένας συμβιβασμός με την εργασιακή ζούγκλα.

Αυτή η στρατηγική είναι που πρέπει να βρεθεί στο στόχαστρο συνολικά της πάλης των εργαζομένων. Να αντιπαρατάξουν τη δική τους στρατηγική για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, ώστε οι ίδιοι με την εξουσία τους να κάνουν κουμάντο στον πλούτο που παράγουν.