Φέτος το μενού περιλάμβανε εκδήλωση από το λεγόμενο «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας» (στο ΔΣ του οποίου συμμετέχει πλέον και ο πρώην ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και νυν στέλεχος της Νέας Αριστεράς, Δ. Παπαδημούλης), όπως και διάφορες δηλώσεις αξιωματούχων για «τις θεμελιώδεις αξίες» της ΕΕ και για το Σύμφωνο που έθεσε «τις βάσεις για τη ναζιστική και σοβιετική βία».

Οι μόνες βάσεις που μπήκαν ήταν στο να εξασφαλίσει η ΕΣΣΔ 21 μήνες ειρήνης, που αποδείχθηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης, μιας που είχε προηγηθεί η Συμφωνία του Μονάχου το 1938 (μεταξύ ναζιστικής Γερμανίας, φασιστικής Ιταλίας, Βρετανίας και Γαλλίας), η οποία ουσιαστικά «έσπρωχνε» τον Χίτλερ στο να επιτεθεί στο πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, επιβεβαιώνοντας ότι κύριος αντίπαλος όλων των καπιταλιστικών κρατών - φασιστικών και «δημοκρατικών» - ήταν η σοβιετική εξουσία και το επαναστατικό κίνημα, δηλαδή οι πραγματικοί αντίπαλοι του συστήματος της εκμετάλλευσης, που γεννά και θρέφει τον φασισμό. Τον ίδιο φόβο έχει και σήμερα η δικτατορία του κεφαλαίου, γι' αυτό και η ΕΕ πυροβολεί το παρελθόν στοχεύοντας το μέλλον, ενώ την ίδια ώρα στο 1/3 των κρατών - μελών απαγορεύονται τα Κομμουνιστικά Κόμματα και σύμβολα.

Οσο βρώμικο μελάνι όμως και να ρίχνουν η ΕΕ και τα επιτελεία της, δεν μπορούν να σβήσουν ότι ο Κόκκινος Στρατός, με εφόδιο και το σημαντικό αυτό διάστημα προετοιμασίας λόγω του Συμφώνου, κατάφερε να συντρίψει το ναζιστικό τέρας, υψώνοντας περήφανα την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο στο Ράιχσταγκ το 1945 και απελευθερώνοντας τους λαούς της Ευρώπης από τον φασιστικό ζυγό.