«Μνήμες και βιώματα από τη ζωή του χωριού Συκιά Λακωνίας», υποτιτλίζεται το βιβλίο. Λαογραφική και κοινωνιολογική ύλη συμφύρεται με ιστορικά, χρονικογραφικά και απομνηματογραφικά στοιχεία με ποικίλα άλλα γνωστικά αντικείμενα, χωρίς σύστημα - πράγμα συνηθισμένο και στην πνευματική παραγωγή της εγκαταλειμμένης επαρχίας. Ακριβώς η εγκληματική αυτή εγκατάλειψη είναι το πραγματικό αντικείμενο του Σ.Α. Παράπονο και διαμαρτυρία, για την αγαπητή του γενέτειρα.

Σημασία έχει, παρά τις αδυναμίες, ότι ο συγγραφέας πέτυχε τον κύριο στόχο του: να παρουσιάσει τη Συκιά σαν δείγμα αντιπροσωπευτικό της μόνιμης εγκατάλειψης όλης της ελληνικής επαρχίας. Διαφωνούμε όμως με την «παρηγοριά» ότι τώρα είμαστε καλύτερα χάρη στην -αιχμάλωτη του κεφαλαίου- τεχνολογία. Η διαφορά του κάθε χτες με το κάθε σήμερα είναι ζήτημα του τι κάνουμε ως κοινωνία σε κάθε εποχή, με τις όποιες ανάγκες της. Η σύγκριση δε βρίσκεται ανάμεσα στις εποχές, αλλά στην κατανομή των δυνατοτήτων κάθε εποχής, παράλληλα με την κοινωνική προσπάθεια και τον αγώνα για τη βελτίωσή τους. Και υπάρχει κραυγαλέα ασυμβατότητα κατανομής στο σήμερα. Αλλη η δυστυχία τότε, άλλη τώρα!

Μια ακόμα παρατήρηση. Οι παραδόσεις, αν και σεβαστές, δεν κατευθύνουν -και ερμηνεύουν- τις συμπεριφορές: δεν κάνουμε πανηγύρια π.χ. χάριν του εθίμου. Οι παραδόσεις εξακολουθούν να είναι μια λύση στη δυσπραγία της υπαίθρου.

Ενα βιβλίο που έχει πολλά να δώσει. (Εκδόσεις «Φιλίστωρ»).