Κώστας Δρόσος: Κατά τη διάρκεια της χούντας οι κομμουνιστές αντιπάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις το δικτατορικό καθεστώς παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπιζαν: Παρανομία, διώξεις, φυλακές και εξορίες. Σταθμός αυτού του αγώνα ήταν ο ξεσηκωμός των φοιτητών στη Νομική Σχολή και στο Πολυτεχνείο.

Είχα διαπαιδαγωγηθεί παρακολουθώντας τις διηγήσεις των γονιών μου και τις συζητήσεις τους με συγχωριανούς, για τον ηρωισμό των ανταρτών κατά τη διάρκεια της εποποιίας του ΔΣΕ, στα ορεινά χωριά της Φωκίδας και της Φθιώτιδας. «Από τα μικρά μου πόδια» έμαθα την Ιστορία του ΚΚΕ και των κομμουνιστών και ακολούθησα την πορεία τους.

Τον Σεπτέμβρη του 1973 και ενώ υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία, η χούντα με έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες στην Κύπρο. Δύο μήνες αργότερα εκδηλώθηκε ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου. Αισθανόμουν άτυχος και ζήλευα που δεν μπορούσα να είμαι εκεί.

Στις 15 Ιούλη το 1974, εμείς της 72 Γ' ΕΣΣΟ, θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα αφού σε λίγες μέρες θα παίρναμε απολυτήριο. Μας σταμάτησε όμως το πραξικόπημα της χουντικής κυβέρνησης εναντίον της κυβέρνησης του Μακαρίου. Στις 20 Ιούλη εισβάλλουν οι Τούρκοι. Στην πρώτη φάση της εισβολής, αισθάνθηκα μεγάλη απογοήτευση αφού είδα δικό μας αεροπλάνο να λαμπαδιάζει στον αέρα και να πέφτει. Το χτύπησαν φίλιες δυνάμεις αφού δεν λειτουργούσαν οι διαβιβάσεις. Ηταν μπλοκαρισμένες... Από ποιους;

Στη δεύτερη φάση, στις 15 Αυγούστου 1974, ως αρχηγός πληρώματος κυριευθέντος τουρκικού άρματος μάχης Μ47, αισθάνθηκα άγρια χαρά αφού παραπλανώντας ίλη τουρκικών αρμάτων την καθηλώσαμε στη Σκυλλούρα. Τους προκαλέσαμε σοβαρές απώλειες αρμάτων (5-7) και τους καθυστερήσαμε μία μέρα να καταλάβουν τη Μόρφου, χρόνος πολύτιμος για να προλάβουν 3.000 ένοπλοι και άμαχοι από τον Ασώματο Μύρτου να περάσουν στον ελεύθερο τομέα. Την επόμενη μέρα, 16 Αυγούστου, ξεχειλίσαμε από οργή και αγανάκτηση αφού όταν ενωθήκαμε με τη μονάδα, άκαπνος αξιωματικός μας είπε το αμίμητο: «Μη φοβάστε πλέον, μέχρι εδώ ήταν το σχέδιο. Σήμερα σταματούν».

-- Πενήντα χρόνια μετά, πώς κρίνεις την κατάσταση;

Κ. Δρ.: Σήμερα, 50 χρόνια μετά, το 37% της Κύπρου είναι υπό τουρκική κατοχή. Δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι είναι ξεριζωμένοι, μακριά από τις εστίες τους. Οι βάσεις των Εγγλέζων παραμένουν ορμητήριο επιθέσεων σε γειτονικούς λαούς. Το νησί ΝΑΤΟποιείται και υπάρχουν καταγγελίες πως βοηθάει το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ να σφαγιάζει τον λαό της Παλαιστίνης. Οι ελπίδες πως η λυκοσυμμαχία των καπιταλιστών, η Ευρωπαϊκή Ενωση, θα έλυνε το πρόβλημα με την ένταξη της Κύπρου σε αυτή, αποδείχθηκαν φρούδες.

Η κυβέρνηση της πατρίδας μας βοηθάει με όλους τους τρόπους το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Στέλνει όπλα στον Ζελένσκι και στους φασίστες του Αζόφ. Ο λαός μας περνάει πολύ δύσκολα εξαιτίας των αντιλαϊκών πολιτικών όλων των κυβερνήσεων.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο, φωτεινή και ελπιδοφόρα ηλιαχτίδα αποτελεί το 50ό Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»! Τελικά ο σοσιαλισμός, αυτά που λέει το ΚΚΕ, είναι η δροσιά, απέναντι στη φρίκη του πολέμου και στη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης, μέσα στον καύσωνα του ιμπεριαλισμού! Η νεολαία να μην έχει καμία εμπιστοσύνη στην αστική τάξη και στα κόμματά της. Ολα τα ξεπουλούν για να αυξηθεί η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων και των πλουτοκρατών. Οι νέες και οι νέοι να εκφράσουν τη δικαιολογημένη δυσφορία τους με τη συμπόρευση, ακόμα και τη στράτευσή τους με το ΚΚΕ. Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός!