Αυξημένοι τραυματισμοί παικτών στο ξεκίνημα μίας ακόμα σεζόν με υπέρογκες αγωνιστικές υποχρεώσεις
Associated Press |
Αν τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ χρειάστηκαν τους απανωτούς τραυματισμούς παικτών της «ελίτ» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, οι ίδιοι οι παίκτες στη μεγάλη πλειοψηφία τους, μέσω των φορέων τους, αλλά και αρκετοί προπονητές και ειδικοί του ποδοσφαίρου (γιατροί, φυσικοθεραπευτές), ουκ ολίγες φορές τα τελευταία χρόνια έχουν θίξει το θέμα του υπερφορτωμένου προγράμματος. Για παράδειγμα, κατά την πρόσφατη έναρξη των ανανεωμένων ευρωπαϊκών διοργανώσεων δεν ήταν λίγοι οι παίκτες και οι προπονητές που εξέφρασαν την αντίθεσή τους στη νέα μορφή που σχεδίασε η UEFA με τους περισσότερους αγώνες. Ενας εξ αυτών μάλιστα ήταν ο ίδιος ο Ρόδρι, που λίγο πριν την ευρωπαϊκή πρεμιέρα της Σίτι είχε εκφράσει την αντίθεσή του στα όσα συμβαίνουν, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Αν τα πράγματα συνεχιστούν έτσι, θα υπάρξει μια στιγμή που δεν θα έχουμε άλλη επιλογή. Είναι ένα θέμα που μας απασχολεί, γιατί εμείς είμαστε αυτοί που υποφέρουμε». Λίγες μέρες μετά τραυματίστηκε στο ντέρμπι με την Αρσεναλ και ύστερα διαπιστώθηκε η σοβαρότητα του τραυματισμού του, που τον αφήνει εκτός για όλη τη σεζόν...
Σε αντίστοιχο κλίμα ήταν και οι δηλώσεις άλλων παικτών, όπως του Αλισον της Λίβερπουλ, ο οποίος καυτηρίασε το γεγονός ότι οι σχεδιασμοί γίνονται χωρίς να ρωτηθούν οι ίδιοι οι παίκτες, ή αυτή του προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τεν Χαγκ, ο οποίος μίλησε για τις συνέπειες του υπερφορτωμένου προγράμματος σε όλους τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου και τις οικογένειές τους. Φυσικά, οι συνέπειες από τις βαριές αγωνιστικές υποχρεώσεις δεν είναι ζήτημα μόνο μιας «ελίτ» παικτών μέρους των λεγόμενων ισχυρών ομάδων, αλλά της πλειοψηφίας όσων αγωνίζονται σε ομάδες των εγχώριων πρωταθλημάτων της πρώτης ή και της δεύτερης κατηγορίας, επίσης με ιδιαίτερα βεβαρημένο πρόγραμμα αγώνων. Σε αρκετούς δε οι συνέπειες ενός ενδεχόμενου τραυματισμού ενδέχεται να είναι μεγαλύτερες σε ευρύτερα σημαντικά ζητήματα (π.χ. ασφαλιστική κάλυψη, κόστος αποκατάστασης κ.λπ.). Τα πράγματα πλέον μοιάζουν να βγαίνουν εκτός ορίων και οι φορείς των παικτών φέρονται να προσανατολίζονται σε νέες αντιδράσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα, ενώ στο τραπέζι έχει τεθεί ακόμα και το ενδεχόμενο μιας πανευρωπαϊκής απεργίας των ποδοσφαιριστών.
Με το οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου ενταγμένο πλήρως στις λογικές του καπιταλιστικού συστήματος, οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται ακριβώς σε αυτές τις λογικές. Με το χρυσό κλουβί που προσφέρουν τα παχυλά συμβόλαια, κυρίως στους πρωτοκλασάτους, αλλά και το «καρότο» (συγκεκριμένα πρότυπα που προβάλλονται) για τους υπόλοιπους, οι παίκτες καλούνται να μετατραπούν σε υπεραθλητές που θα πρέπει να αντέξουν, στο πλαίσιο του κυνηγιού όλο και περισσότερων κερδών. Ειδικά σε αυτές τις συνθήκες, που το άθλημα βρίσκεται σε εκ διαμέτρου αντίθετη πλευρά από τις αξίες του αθλητισμού, όντας προϊόν προς πώληση, το κυνήγι της νίκης και της κορυφής στο πλαίσιο ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού γίνεται αυτοσκοπός για την επιβίωση στον χώρο. Ετσι, επόμενο είναι ότι οι αλλαγές που έγιναν την τελευταία 20ετία (προφανώς με στόχο τα πολύπλευρα κέρδη) δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο και το κομμάτι που αφορά τους πρωταγωνιστές της «παράστασης»: Το «προϊόν» έχει την ανάγκη ...υπεραθλητών που θα αντεπεξέρχονται στη σωματική κούραση των πολλών αγώνων και των επίσης πολλών εβδομαδιαίων ταξιδιών, π.χ. ανά την Ευρώπη, στην ψυχολογική πίεση για το κυνήγι της επιτυχίας κ.ο.κ.