Η χρονιά αυτή ήταν δραματικά πιο δύσκολη στην - έτσι κι αλλιώς - επιβαρυμένη Ειδική Αγωγή, με το «αποπαίδι» της Εκπαίδευσης, τα Ειδικά Σχολεία, να ξεκινάνε κάθε χρόνο ασθμαίνοντας και κάπως έτσι να τελειώνουν την κάθε σχολική χρονιά. Φέτος η κατάσταση ξεπερνά σε δυσκολία αυτήν τη γενική εικόνα σε σχέση με τα συσσωρευμένα και διαχρονικά προβλήματα.

Ποια είναι η γενική εικόνα; Από πού να ξεκινήσει κανείς... Λίγα Ειδικά Σχολεία, και αυτά στη συντριπτική τους πλειοψηφία ακατάλληλα έως και επικίνδυνα. Τα περισσότερα υποσυντήρητα και, λόγω παλαιότητας, ωρολογιακές βόμβες για μαθητές και εκπαιδευτικούς. Αλλά ακόμα και τα νεόδμητα κτίρια φαίνεται σαν να μην είναι προορισμένα για Ειδικά Σχολεία, καθώς έχουν πολλά επίπεδα, σκάλες, παράθυρα χωρίς κάγκελα, μικρά προαύλια, με εμάς, τους εργαζόμενους σε αυτά, να καταβάλλουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες να αποτρέψουμε σοβαρά ατυχήματα, προστατεύοντας τους μαθητές μας και εμάς τους ίδιους.

Πολύ περισσότερο, όμως, παλεύουμε να μη ρίξουμε τον πήχη σε σχέση με αυτό που έχουμε σπουδάσει, γιατί έχουμε έγνοια να προσφέρουμε κάτι παραπάνω από παιδοφύλαξη στους μαθητές μας. Να ασκήσουμε, δηλαδή, το επιστημονικό μας έργο σύμφωνα με τις γνώσεις μας, τις σύγχρονες παραδοχές για τις δυνατότητες και τις ικανότητες των μαθητών με αναπηρία.

Μαζί όλο το προσωπικό, μια διεπιστημονική ομάδα, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά, αφού οι ανάγκες των μαθητών επιβάλλουν την αρμονική συνεργασία όλων για να προσφέρεται η εκπαιδευτική, επιστημονική και βοηθητική παρέμβαση. Ολες οι παρεμβάσεις είναι σημαντικές και αναντικατάστατες σε αυτό το σύνθετο έργο: Ο ειδικός εκπαιδευτικός, ο ψυχολόγος, ο εργοθεραπευτής, ο λογοθεραπευτής κ.ά. είναι ένα κομμάτι σε αυτό που περιγράφουμε ως σύνθετη, ολόπλευρη, διεπιστημονική παρέμβαση.

Το ειδικό βοηθητικό προσωπικό σε πολύ αντίξοες και ιδιαίτερα καταπονητικές συνθήκες, ελάχιστο, με εξαντλητικά ωράρια, ασκεί σοβαρό έργο που εντάσσεται και δένεται με το συνολικότερο επιστημονικό έργο. Γιατί για τους δικούς μας μαθητές, στα Ειδικά Σχολεία, η εκμάθηση βασικών κανόνων για την αυτοεξυπηρέτηση - αυτοφροντίδα συνιστά πρωτίστως εκπαιδευτικούς στόχους, που είναι αναγκαίο να τους κατακτούν ανάλογα με την ηλικία τους και, πολύ περισσότερο, το είδος και τη βαρύτητα της αναπηρίας.

Σε αυτό το σύνθετο και απαιτητικό πλαίσιο της Εκπαίδευσης και Αγωγής στα Ειδικά Σχολεία, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν στηριζόμαστε με ουσιαστικό τρόπο, δουλεύουμε σε μεγάλο ποσοστό αναπληρωτές, με μισθούς που δεν επαρκούν για να καλύψουμε βασικές ανάγκες των οικογενειών μας, ενώ βάζουμε χρήματα από τους πενιχρούς μισθούς μας για να αγοράσουμε υλικά να δουλέψουμε με τους μαθητές μας. Βλέπεις, οι μαθητές με αναπηρία δεν ξεπετιούνται με διαδραστικούς και φωτοτυπίες, αλλά χρειάζονται παιδαγωγικά μέσα, υλικά για να δουλέψουμε με τα χέρια τους, να εργαστούν αρμονικά χέρι και μυαλό.

Αυτή λοιπόν είναι η γενική και διαχρονική εικόνα, ενώ φέτος, ακόμα χειρότερα από πέρυσι, τα Ειδικά Σχολεία λειτουργούν με τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό. Υπάρχουν κενά σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Ειδική Εκπαίδευση σε εκπαιδευτικούς, ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό και ειδικό βοηθητικό προσωπικό, μετατρέποντας τα σχολεία μας και το πρόγραμμα σε εξίσωση για δυνατούς λύτες.

Πολλοί οι μαθητές μας και λίγοι οι εκπαιδευτικοί, οι θεραπευτές, το βοηθητικό προσωπικό. Η καθημερινότητά μας στα Ειδικά Σχολεία μπορεί να πει κανείς ότι είναι αφόρητη, φτάνοντάς μας στα όρια της εργασιακής εξουθένωσης. Σε αυτές τις συνθήκες όλοι εμείς, με αυτοθυσία, καθημερινά αγωνιζόμαστε να κάνουμε τη δουλειά μας και να προσφέρουμε στους μαθητές μας ό,τι καλύτερο και αναγκαίο γι' αυτούς. Καθημερινά περπατάμε σε τεντωμένο σκοινί: Να βγει η εφημερία, να γίνει η προσέλευση των μαθητών, να κυλήσει η μέρα, να γίνει η αποχώρηση των μαθητών και όλα αυτά χωρίς να συμβεί κάποιο ατύχημα σε μαθητή ή εκπαιδευτικό. Η αλήθεια είναι ότι όσοι δουλεύουμε σε Ειδικά Σχολεία, μαζί με τους μαθητές μας, καλούμαστε να περάσουμε και να βγούμε αλώβητοι στο τέλος της ημέρας από ένα ναρκοπέδιο.

Φυσικά, αυτή η κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα «φυσικών φαινομένων» αλλά συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, που με ευλάβεια υπηρέτησαν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, με «ευαγγέλιο» τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Είναι ξεκάθαρο για μας, τους εργαζόμενους στα Ειδικά Σχολεία, ότι αυτή η Εκπαίδευση στοιχίζει και μάλιστα πολλαπλά, απαιτεί εξειδικευμένο προσωπικό, κατάλληλα κτίρια, τεχνολογικά και υποστηρικτικά μέσα. Δεν γίνεται με έναν εκπαιδευτικό για 25 μαθητές...

Για μας είναι υποκριτικό το σύνθημα της ΕΕ και των κυβερνήσεων περί «συμπεριληπτικού σχολείου», γιατί αυτό το λεγόμενο συμπεριληπτικό σχολείο είναι απωθητικό για τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών - πού να συζητήσουμε τώρα για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση. Σκέτη κοροϊδία!

Το Γενικό Σχολείο είναι συμπεριληπτικό όταν είναι υποστελεχωμένο; Οταν τα τμήματα έχουν 25 και βάλε μαθητές μαζί με παιδιά με αναπηρίες ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες; Οταν έχουν εξοβελιστεί, επί της ουσίας, οι Τέχνες; Οταν οι μαθητές, κόντρα στα ενδιαφέροντα και στις ικανότητές τους, είναι υποχρεωμένοι να στοιβάζουν ασύνδετες πληροφορίες, να ξετινάζονται στις εξετάσεις και αν δεν πειθαρχήσουν σε όλα αυτά να ενεργοποιείται το ποινολόγιο; Αυτό είναι το εξοντωτικό για ΟΛΟΥΣ τους μαθητές και όχι συμπεριληπτικό για τους μαθητές με αναπηρίες ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες σχολείο. Οι εύηχες αυτές λεξούλες είναι για να απαλλαγούν από το βάρος της Ειδικής Εκπαίδευσης και της χρηματοδότησής της. Αυτή η κοινά αποδεκτή στρατηγική από όλες τις κυβερνήσεις είναι που δημιουργεί το περιθώριο και τον αποκλεισμό των μαθητών με αναπηρίες ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Ολοι εμείς οι κομμουνιστές εργαζόμενοι στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, μέσα από τους φορείς, τα σωματεία μας, μαζί με τους Συλλόγους Γονέων, πρωτοστατούμε και είναι καθήκον μας:

• Να αναδεικνύουμε τις πολιτικές ευθύνες, τι έφταιξε και αυτήν τη στιγμή η Ειδική Αγωγή λειτουργεί σε τεντωμένο σκοινί, με εγκληματικές συνέπειες για μαθητές και εργαζόμενους.
• Να μπαίνουμε μπροστά για όλα τα ζητήματα καθημερινά στο σχολείο, δουλεύοντας με αυτοθυσία και αλληλεγγύη στους συναδέλφους αλλά και στους γονείς των μαθητών μας, διεκδικώντας από κοινού μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στα Ειδικά Σχολεία, μέτρα στήριξης των εργαζομένων, διεκδικώντας υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με ένταξη των εργαζομένων στα Βαρέα και Ανθυγιεινά, επίδομα ειδικών συνθηκών, μείωση ωραρίου, μείωση του ορίου συνταξιοδότησης.
• Να αναδεικνύουμε την ανάγκη του οργανωμένου αγώνα με τα σωματεία μας (ΣΕΠΕ, ΕΛΜΕ, ΠΟΣΕΠΕΑ, Συλλόγους Γονέων, αναπηρικό κίνημα, ΣΕΑΑΝ, Ενιαίο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ), γιατί οι αγώνες έχουν αποτέλεσμα και, το πιο σημαντικό, η συντονισμένη δράση εκπαιδευτικών και γονιών φέρνει αποτελέσματα την ώρα που εντείνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ο οργανωμένος αγώνας είναι η ασπίδα εργαζομένων, γονιών και μαθητών.

Η θέση μας, που μπολιάζει τη δράση και τις διεκδικήσεις μας, είναι ότι: Οι μαθητές με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες συνολικά χρειάζονται θετικά άνιση μεταχείριση προκειμένου να αναπληρώσουν το «έλλειμμα» που γεννά η δυσκολία από την αναπηρία τους, που ως τέτοια παραμένει εφ' όρου ζωής. Μάλιστα, για τις πιο βαριές περιπτώσεις αναπηρίας είναι ανάγκη να προσφέρεται εφ' όρου ζωής και στην ενήλικη ζωή τους. Παράλληλα, απαιτείται στήριξη της οικογένειας και των ειδικών που εμπλέκονται στην εκπαιδευτική και θεραπευτική διαδικασία, όχι μόνο με ειδικούς επιστήμονες αλλά και με θετικά άνιση μεταχείριση στην εργασία των γονιών και σε όλες τις πλευρές της ζωής της οικογένειας.

Ετσι, παλεύουμε για την κάλυψη όλων των κενών στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, για την ασφάλεια, τη φροντίδα και την εκπαίδευση όλων των μαθητών με αναπηρία. Πολύ περισσότερο, παλεύουμε για την εξασφάλιση όλων των επιστημονικών όρων και προϋποθέσεων ώστε, με βάση την πρόοδο και τις δυνατότητες της επιστήμης, αυτές να προσφέρονται σε όλους τους μαθητές με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Σε αυτήν τη βάση, όλοι εμείς οι εργαζόμενοι στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, μαζί με τους γονείς, παλεύουμε για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών μας. Στην αντίληψή μας, ο αγώνας αυτός μπορεί να μπολιάσει τους αγώνες του μέλλοντος. Δεν παραιτούμαστε από καθετί που μας βασανίζει κάθε μέρα στο σχολείο και έξω από αυτό. Δημιουργούμε τις συμμαχίες μας, συμπορευόμαστε, στα κοινά αιτήματα πάλης που αφορούν τα εργασιακά και μισθολογικά μας δικαιώματα, συνολικότερα με το εργατικό κίνημα, για να ορθώσουμε ανάστημα στις πολιτικές εξαθλίωσής μας. Παλεύουμε για τους μαθητές μας, τους μαθητές με αναπηρία, για την Εκπαίδευση που έχουν ανάγκη και παραπέρα για τη ζωή που δικαιούνται, το δικαίωμά τους στην εργασία, στην ανεξάρτητη και αυτόνομη διαβίωση.

Ζούμε στον 21ο αιώνα, που η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν κάνει τεράστια βήματα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των ανθρώπων. Ο αγώνας μας και τα αιτήματά μας είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικά και πατάνε στη σημερινή πραγματικότητα. Ολοι μας, πρωτοπόροι αγωνιστές, εκπαιδευτικοί και γονείς, δίνουμε τη μάχη να μην περάσουν τα βάρβαρα αντιλαϊκά, αντεργατικά και αντιαναπηρικά μέτρα, δημιουργώντας την υποδομή στο κίνημα ώστε με αντοχή, θέληση και αποφασιστικότητα να αντιπαρατεθούμε με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, προτάσσοντας τις σύγχρονες ανάγκες τις δικές μας, των εργαζομένων στα Ειδικά Σχολεία, και των μαθητών μας.