Από τις εργασίες της Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΠΑΜΕ

Εκεί που το «παρών» έδωσαν χιλιάδες συνδικαλιστές από 595 συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα.

Στην πλούσια πείρα που μεταφέρθηκε από τις δεκάδες τοποθετήσεις περιλαμβανόταν και αυτή για τις πάμπολλες προσπάθειες να στηθούν σωματεία σε μια σειρά χώρους δουλειάς.

Προσπάθειες που για να στεφθούν με επιτυχία, για να καταφέρουν οι εργαζόμενοι να φτιάξουν τη δική τους οργάνωση, έπρεπε να είναι ευρηματικοί, ώστε οι προθέσεις τους να περνούν κάτω από τα «ραντάρ» της εργοδοσίας, η οποία με τα νομοθετικά όπλα των κυβερνήσεων, μόλις μάθαινε ότι «κάτι κινείται», τους πέταγε «σαν την τρίχα απ' το ζυμάρι».

Επειδή λοιπόν τους προηγούμενους μήνες περίσσεψαν αφιερώματα, εκδηλώσεις, αναλύσεις και συνεντεύξεις για τα «50 χρόνια (αστικής) δημοκρατίας», ένα δικό τους ξεχωριστό «αφιέρωμα» στη «δημοκρατία των κερδών» των ομίλων έκαναν και τα σωματεία που συμμετείχαν στην Πανελλαδική Σύσκεψη.

Ο «Ριζοσπάστης» ξεχωρίζει σήμερα μερικές από τις τοποθετήσεις που αποτυπώνουν το πώς χτίζεται η περιβόητη «κοινωνική ειρήνη» στους χώρους δουλειάς: Με διώξεις, απολύσεις και τρομοκρατία, ώστε οι εργαζόμενοι να παραμένουν ξεμοναχιασμένοι απέναντι στην εργοδοσία, να μην οργανώνονται στα σωματεία τους.

Την ίδια στιγμή επιβεβαιώνεται και τι πραγματικά φοβούνται οι καπιταλιστές και η εξουσία τους: Τον οργανωμένο εργάτη, τη συλλογική πάλη, τη διεκδίκηση.

Για παράδειγμα, ο Σάκης Μπαξεβανίδης αναφέρθηκε στη σκληρή μάχη που έδωσαν στο Ηράκλειο για την ίδρυση σωματείου στο κατάστημα «The Mart».

Οπως είπε, από το 2016 έγιναν δύο προσπάθειες να ιδρύσουν σωματείο, χωρίς όμως να τα καταφέρουν. Ωστόσο την τρίτη φορά τα κατάφεραν, με τη βοήθεια του κλαδικού Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηρακλείου, που έσπευσε να τους στηρίξει. Μάλιστα το κλαδικό συνδικάτο με τη δράση του έκανε «αντιπερισπασμό» στην εργοδοσία, ώστε να συγκεντρώνει πάνω του την προσοχή της. Ετσι, κατάφεραν οι εργαζόμενοι μέσα στον χώρο δουλειάς να κάνουν «το όνειρο πράξη», όπως είπε ο συνδικαλιστής.

«Με καμάρι λέω ότι το Σωματείο μας ιδρύθηκε την Πρωτομαγιά», επεσήμανε, ενώ μίλησε και για τα αποτελέσματα της πίεσης που ασκεί το Σωματείο, για μέτρα προστασίας των εργαζομένων και άλλες διεκδικήσεις: «Κάναμε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας και έγιναν αλλαγές, λήφθηκαν μέτρα για την υγεία και ασφάλεια, μας έβαλαν ανεμιστήρες ακόμα και έξω στη ράμπα της παραλαβής! Ο φόβος τους είναι μην παρασύρουμε κι άλλα καταστήματα. Στις 20 Νοεμβρίου θα αποδείξουμε ότι η Ελλάδα δεν κοιμάται».

Ιστορική αναδρομή από το 2012 - 2014, όταν στο λιμάνι του Πειραιά και στις προβλήτες της COSCO οι λέξεις «σωματείο» και «απεργία» ήταν «απαγορευμένες», έκανε εκ μέρους του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ (COSCO) ο Δαμιανός Βουδιγάρης.

Μετέφερε μάλιστα τη χαρακτηριστική ατάκα που είχε ακουστεί σε meeting από έναν διευθυντή τότε, ότι «όποιος πει τη λέξη "σωματείο" θα τον πετάξει έξω σαν την τρίχα απ' το ζυμάρι». Τότε «που εμείς δεν τολμούσαμε να πούμε τη λέξη "σωματείο", τη λέξη "αγώνας" και τη λέξη "απεργία", οι μόνοι που ήταν έξω από την πύλη του λιμανιού ήταν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ», ανέφερε ο συνδικαλιστής.

Και τόνισε:

«Φτάνουμε στο 2014, όπου πάνω σε ένα καράβι σε μια βραδινή βάρδια κάποιοι λιμενεργάτες μέσα στην παγωνιά αποφασίζουμε να λειτουργήσουμε υπόγεια, κάτω από τη μύτη της εταιρείας, και να συγκεντρώσουμε εικόνα για το αν θα μπορούσαμε να κάνουμε σωματείο».

«Συγκεντρώσαμε την εικόνα και τον Ιούλη του 2014 όλοι το πρωί στην πύλη κλείσαμε το λιμάνι... Βήμα - βήμα ξεκινήσαμε τους αγώνες μας», συνέχισε, περιγράφοντας το πώς σιγά - σιγά περισσότεροι άρχισαν να συσπειρώνονται στο σωματείο. Χαρακτηριστικό είναι ακόμα ότι για να καταφέρουν να λειτουργούν το σωματείο και «να σπάσει ο φόβος», το ΔΣ έφτανε να πηγαίνει με εργαζόμενους ακόμα και ...εκτός Αθηνών για να κάνουν συσκέψεις, προετοιμάζοντας τις Γενικές Συνελεύσεις.

Τα εμπόδια και τις δυσκολίες που ξεπέρασαν οι συνάδελφοί του περιέγραψε και ο Κώστας Χασόπουλος από το νεοσύστατο Σωματείο Εργαζομένων στην επιχείρηση «Μασούτης» Βόρειας Ελλάδας. Τόνισε ότι η ίδρυση του Σωματείου ήταν «πάγιο αίτημα των εργαζομένων εδώ και πολλά χρόνια. Οι εργαζόμενοι αναρωτιόνταν "γιατί εμείς δεν έχουμε σωματείο, σε μια τέτοια μεγάλη επιχείρηση;"».

Σημείωσε ότι η εργοδοσία προχώρησε στην απόλυση της σημερινής προέδρου και τότε μέλους της προσωρινής διοίκησης όταν ήταν σε εξέλιξη οι διαδικασίες για την ίδρυση του Σωματείου. Ωστόσο η απάντηση των εργαζομένων ήταν άμεση, με αποτέλεσμα η συναδέλφισσά τους να επιστρέψει στη θέση της.

Και, σήμερα, το Σωματείο συμμετείχε στη Σύσκεψη ύστερα από «επιτυχημένες αρχαιρεσίες όπου συμμετείχαν εκατοντάδες εργαζόμενοι για πρώτη φορά, από αποθήκες και γραφεία, οι οποίοι με θάρρος έγιναν μέλη του, ξεπερνώντας τον φόβο, μπροστά στα μούτρα της εργοδοσίας».

«Πρέπει το Σωματείο μας να γίνει το μεγαλύτερο στη Βόρεια Ελλάδα», είπε, καθώς δραστηριοποιείται σε μια αλυσίδα σούπερ μάρκετ με περισσότερους από 10.000 εργαζόμενους.

Παρόμοια πείρα μετέφερε η Βάσω Μπράτσου από το κλαδικό Σωματείο Τροφίμων και Ποτών Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης. Πιο συγκεκριμένα, μίλησε για την επαφή και την οργάνωση της διεκδίκησης με εργάτριες, στην πλειοψηφία τους από τη μειονότητα, σε επιχείρηση με μεγάλα θερμοκήπια στην περιοχή.

Οπως περιέγραψε, λοιπόν, μόλις εμφανίστηκε ένα οξυμένο πρόβλημα, αφού οι δεκάδες εργαζόμενες λόγω δουλειάς με εργόσημο βρέθηκαν ξαφνικά να «χρωστάνε» στον ΕΦΚΑ από 500 μέχρι 5.000 ευρώ, το κλαδικό Σωματείο αποφάσισε να παρέμβει. «Είναι ενδεικτικό ότι παρόλο που υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο στον χώρο, οι εργάτριες στράφηκαν σε εμάς», σημείωσε, αναδεικνύοντας άλλο ένα εμπόδιο: Τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Η ίδια ξεχώρισε ότι για να οργανωθούν οι εργάτριες «κάναμε προσπάθεια να έχουμε επαφή μαζί τους, κάτι που σήμαινε την παρουσία του συνδικάτου στα χωριά και στα σπίτια τους», ώστε να νιώθουν πιο άνετα. Μάλιστα, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός επιχείρησε να παρέμβει «πυροσβεστικά» για λογαριασμό της εργοδοσίας: Η ηγεσία του Εργατικού Κέντρου της περιοχής καλλιεργούσε τον φόβο στους εργαζόμενους, τους έλεγαν «να μην μπουν στο σωματείο για να μην απολυθούν, για να μην ακουστεί το όνομά τους».

Μεγάλα ήταν τα εμπόδια για την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην ίδια περιοχή, σε μια μεγάλη βιομηχανία τροφίμων, στην «Arivia». Οπως είπε η Β. Μπράτσου, «σταδιακά και χωρίς να εκθέτουμε τους συναδέλφους μας, σε συναντήσεις εκτός του χώρου δουλειάς φτιάξαμε έναν πυρήνα εργαζομένων μέσα στο εργοστάσιο. Ηταν οι περισσότεροι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Κάτω από τη μύτη της εργοδοσίας, οι εργαζόμενοι συσπειρώνονταν στο κλαδικό Σωματείο. Αρχικά προχωρήσαμε βήμα - βήμα, με καθοριστική τη συμβολή της Ομοσπονδίας. Μόλις ο εργαζόμενος που πρωτοστατούσε κατάφερε να μονιμοποιηθεί στη δουλειά, έγιναν και οι αρχαιρεσίες, εξελέγη στη διοίκηση του κλαδικού συνδικάτου. Και, 6 μήνες μετά, με μαζικές συνελεύσεις έγινε κατορθωτό να ιδρυθεί το επιχειρησιακό σωματείο της "Arivia"».

Παρόμοια ήταν και η πείρα από την «Ολυμπία Οδό», όπου οι εργαζόμενοι μαρτυρούν ότι έπρεπε να κινούνται προσεκτικά, κάτω από τη μύτη της εργοδοσίας, για να μην τους «ξηλώσει».

Αναφέρει η Μάγδα Αποστολοπούλου, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην «Ολυμπία Οδό»: «Η εταιρεία λειτουργεί 16 χρόνια. Μέχρι πριν 2 χρόνια δεν υπήρχε σωματείο, αλλά και καμία άλλη συνδικαλιστική παρέμβαση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχουν ατομικές συμβάσεις, φόβος απολύσεων, μη συμμετοχή σε απεργίες και κινητοποιήσεις, καμία διεκδίκηση, καμία συλλογική διαδικασία. Πριν 2 χρόνια ορισμένοι συνάδελφοι πήραμε την πρωτοβουλία για την ίδρυση σωματείου, με μεγάλη δυσκολία, γιατί κανείς μας δεν είχε προηγούμενη συνδικαλιστική πείρα. Μέχρι να μαζέψουμε τις απαιτούμενες υπογραφές έπρεπε να κάνουμε "υπόγεια δουλειά", κάτω από τη μύτη της εργοδοσίας. Μιλήσαμε συνάδελφο τον συνάδελφο ώστε να εξηγήσουμε, να γίνει κατανοητή η ανάγκη δημιουργίας σωματείου, γιατί πια το ξέραμε - το ζούσαμε - ότι ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα».

Σήμερα λοιπόν το Σωματείο ύστερα από επίμονη προσπάθεια έφτασε να έχει πάνω από 260 μέλη, να έχει μαζική συμμετοχή στην πρώτη απεργία, ενώ τώρα είναι στην τελική ευθεία διαπραγμάτευσης για τη Συλλογική Σύμβαση.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς από τους χιλιάδες εργαζόμενους της «Teleperformance» μετέφερε με την τοποθέτησή της η Μαριλένα Τσοπανίδου από το Σωματείο Εργαζομένων στον όμιλο.

Μίλησε για το πώς έγινε κατορθωτό να οργανωθεί η πάλη σε έναν χώρο με εργαζόμενους από πολλές διαφορετικές εθνικότητες, που μιλούν πολλές διαφορετικές γλώσσες, που τα προηγούμενα χρόνια η τηλεργασία όρθωνε μεγάλα εμπόδια μαζί με την εργοδοτική τρομοκρατία, που εφευρίσκει εργαλεία για να εμποδίζει την επικοινωνία των εργαζομένων μεταξύ τους.

Παρ' όλα αυτά «καταφέραμε να ενώσουμε τις φωνές μας και να φωνάξουμε στην εταιρεία "φτάνει πια", το γνωστό "enough is enough", που έγινε σύνθημα των μεγάλων αγώνων των εργαζομένων του ομίλου. Οταν "ο κόμπος έφτασε στο χτένι" οργανώσαμε τη μάχη, με τη στήριξη του ΣΕΤΗΠ, και προχωρήσαμε σε κινητοποιήσεις. Λάβαμε έμπρακτη στήριξη και από το ΕΚ Πειραιά. Οργανώσαμε τους αγώνες λαμβάνοντας υπόψη τις διαφορετικές κουλτούρες και γλώσσες των εργαζομένων, καθώς στην εταιρεία απασχολούνται εργαζόμενοι από πολλές χώρες. Οργανώθηκαν αγώνες με συναδέλφους από τηλεφωνικά κέντρα άλλων εταιρειών, κάναμε επτά 24ωρες απεργίες στις οποίες συμμετείχαν 4.000 απεργοί, ενώ στις 13 Μαρτίου έκαναν κοινή απεργία οι εργαζόμενοι της "Teleperformance" σε Ελλάδα και Γαλλία». Και πρόσθεσε:

«Φτιάξαμε το δικό μας επιχειρησιακό σωματείο μέσα στην εταιρεία. Σπάσαμε το εμπόδιο της τηλεργασίας, βρεθήκαμε για πρώτη φορά με συναδέλφους, στέλναμε το μήνυμα της απεργίας και της οργανωμένης δράσης παντού. Η εργοδοσία έχει αλλάξει στάση, γιατί ξέρει ότι πλέον υπάρχει το σωματείο».