Ο Γ. Πρωτούλης στάθηκε στη νέα επικίνδυνη φάση στην οποία βρισκόμαστε και, όπως είπε, «υποχρεώνει όλες και όλους να σκεφτούν όσα λέει το ΚΚΕ». Μεταξύ άλλων ο ομιλητής σημείωσε:

«Κανείς μας πλέον δεν μπορεί να μένει απαθής.

Οι τζιχαντιστές, αφού βαφτίστηκαν "αντάρτες απελευθερωτές του συριακού λαού", μπήκαν στη Δαμασκό. Ο αρχηγός τους έβγαλε το τουρμπάνι, έβαλε το χακί πουκάμισο του Ζελένσκι και από επικηρυγμένος τρομοκράτης για 10 εκατ. δολάρια έγινε υποστηρικτής της "διαφορετικότητας".

Τίποτα καλό δεν προμηνύεται. Τα έχουμε δυστυχώς ξαναδεί στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στις άλλες χώρες της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής τότε που μιλούσαν για "αραβική άνοιξη".

Δεν χρησιμοποιούμε επομένως την πραγματική κατάσταση που διαμορφώνεται ως μέσο τρομοκράτησης των εργαζομένων, ανάλογο με το 112, του τύπου βρέχει τα κεφάλια μέσα, κλειστείτε στα σπίτια ή φύγετε από τα σπίτια», ανέφερε.

«Φυσικά καταλαβαίνουμε όλοι ότι η συζήτηση για τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και μάλιστα με πυρηνικά όπλα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν αντανακλά μόνο μια πιθανή εξέλιξη, χρησιμοποιείται για να σπείρουν τον φόβο στους λαούς, να τους πείσουν να βάλουν τα κεφάλια μέσα όσον αφορά τις δίκαιες διεκδικήσεις τους στους μισθούς, στην Υγεία, την Παιδεία, τη θωράκιση με έργα των πόλεων και των χωριών τους για να μην πνίγονται με την πρώτη βροχή.

Να δεχτούν θυσίες στους κρατικούς προϋπολογισμούς χωρίς αντίλογο για να εξασφαλιστούν τα ποσά για τα εξοπλιστικά προγράμματα, τους εμπόρους όπλων, τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια.

Τα ποσά που πληρώνουν οι λαοί της Ευρώπης για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι τεράστια», σημείωσε.

«Εχουμε ευθύνη να συμβάλλουμε ώστε οι εργαζόμενοι να ορθώσουν ανάστημα», τόνισε και συμπλήρωσε «να βγουν στον δρόμο της διεκδίκησης για να έχουν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς και ωράρια με βάση τον 21ο αιώνα, όχι το 1900. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αποκτούν μεγάλη σημασία οι μάχες που διεξάγονται στον κλάδο των κατασκευών με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες πρωτοπόρα για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στα μεγάλα εργοτάξια, η μάχη της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και άλλων σωματείων όπως των ηλεκτρολόγων, των μισθωτών τεχνικών, των εργαζομένων στο ξύλο. Μάχες που πρέπει να οργανωθούν καλά μαζικά, αποφασιστικά με τους εργαζόμενους μαζί.

Η προηγούμενη βδομάδα έδειξε τη στρατηγική συμφωνία όλων των αστικών κομμάτων στο μεγάλο θέμα του εργατικού μισθού. Πλήρης ταύτιση για την συνέχιση της αυστηρής κρατικής παρέμβασης στις μισθολογικές εξελίξεις. Το ΠΑΣΟΚ, που το σπρώχνουν να κάνει την αντιπολίτευση, ψήφισε τα 9 από τα 15 άρθρα του νόμου για τον βασικό μισθό, τα πιο κρίσιμα!

Φυσικά γνωρίζαμε τη στάση τους από το γεγονός ότι βασικό εργαλείο για να βγουν οι καπιταλιστές από την κρίση και να κάνουν την οικονομία ανταγωνιστική ήταν η πλήρης ταύτιση στις χαμηλές αμοιβές και την ελαστικοποίηση της εργασίας, που εκφράστηκε στους εφαρμοστικούς νόμους των τριών μνημονίων που ψήφισαν όλα αυτά τα κόμματα.

Το αποκαλυπτικό ήταν ότι την προηγούμενη Τετάρτη στον δρόμο έξω από τη Βουλή, τη μέρα που ψηφιζόταν ένα ακόμα αντεργατικό τερατούργημα, βρίσκονταν μόνο τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Ούτε η ΓΣΕΕ, ούτε η ΑΔΕΔΥ, ούτε καν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η στάση τους μιλάει από μόνη της.

Δίνουμε τη μάχη οι εργαζόμενοι να βγουν στο προσκήνιο, να διεκδικήσουν όλα όσα έχουν ανάγκη, να έχουν νοσοκομείο και Κέντρο Υγείας σύγχρονο και δωρεάν, σύγχρονες υποδομές στην πόλη, σύγχρονο σχολείο και πανεπιστήμιο που να μορφώνει ολόπλευρα.

Την Τετάρτη διαδηλώνουμε ενάντια σε έναν ακόμα αντιλαϊκό - αντεργατικό κρατικό προϋπολογισμό. Αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος να είμαστε στον δρόμο μαζί και με τους άλλους λαούς της Ευρώπης που κάνουν αυτές τις μέρες το ίδιο. Τα αστικά επιτελεία το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά. Δεν είναι τυχαίο το μίσος που βγήκε για το σύνθημα της απεργίας στις 20 Νοέμβρη: "Λεφτά για μισθούς, Υγεία, Παιδεία, έξω η Ελλάδα απ' του πολέμου τα σφαγεία"».

«Τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία προσδοκά επιπλέον οικονομικά οφέλη από τα σφαγεία του πολέμου, από τη στοίχισή της στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, έχουν ως πυξίδα τους τα αστικά κόμματα, συνολικά τα επιτελεία του συστήματος», επισήμανε και ανέφερε σχετικά και με τον κλάδο των Κατασκευών.

«Οι παλιότεροι σύντροφοι ίσως θυμούνται τον λόγο που η ελληνική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) τη δεκαετία του 1990 στήριξε τη σφαγή του γιουγκοσλάβικου λαού και την ισοπέδωση της γειτονικής χώρας. Συμπληρώθηκαν 25 χρόνια, στην αποστολή του ΠΑΜΕ τον Απρίλη ζήσαμε συγκλονιστικές στιγμές στις ίδιες γέφυρες που φυλάγαμε με ανθρώπινες ασπίδες από τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς.

Για τη σύλληψη, τον έλεγχο και τη διαχείριση των σχεδίων ανασυγκρότησης (μόνο για το χρονικό διάστημα 1999 - 2000) οι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες μοιράστηκαν ποσά ύψους 180 δισ. δρχ. τότε. Με τον κανονισμό του Συμβουλίου των Υπουργών της ΕΕ η έδρα του οργανισμού Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων έγινε η Θεσσαλονίκη. Στόχος της "ανασυγκρότησης" ήταν η δημιουργία ενός συνεκτικού οικονομικού αρχικά χώρου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη με στόχο τη σταδιακή ένταξη των Βαλκανίων στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Για πέντε χρόνια η Ελλάδα έδινε το 1% του ΑΕΠ της στην "ανάπτυξη" των χωρών της περιοχής. Πού δηλαδή;

Στις περίπου 3.000 ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνταν στη ΝΑ Ευρώπη.

Εφαγαν με εκατό μασέλες όλα εκείνα τα χρόνια, έπεσαν σαν ακρίδες στις υποδομές και τον πλούτο των γειτονικών χωρών μετά τις ανατροπές του σοσιαλισμού, εκμεταλλεύτηκαν άγρια τους εργαζόμενους των βαλκανικών χωρών.

Και αμέσως μετά ξαναμπουκώθηκαν με χρήμα με τα έργα που έγιναν για να συνδεθούν οι νέες αγορές και οι νέοι δρόμοι μεταφοράς με την Ελλάδα, οδικοί άξονες κυρίως με τούνελ και γέφυρες, επέκταση λιμένων, νέες ενεργειακές υποδομές που φτιάχτηκαν στην Ελλάδα για να μετατραπεί σε κόμβο μεταφοράς.

Το ελληνικό κεφάλαιο βρέθηκε στις πρώτες θέσεις σε επίπεδο ευρωπαϊκής ένωσης στην κερδοφορία και από τις πρώτες θέσεις στον κόσμο!

Αυτά τα θυμούνται οι κατασκευαστικές εταιρείες και τους τρέχουν τα σάλια ξανά για να μπουν στην ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Μέσης Ανατολής και της Ουκρανίας.

Οι εργαζόμενοι στην κατασκευή και κυρίως οι οικοδόμοι τότε πληρώθηκαν με μία εκατόμβη νεκρών και σακατεμένων για ένα μεροκάματο που και τότε δεν έφτανε να καλύψει το κόστος ζωής.

384 πνευμονοπαθείς εργαζόμενοι, καπνίζοντες και μη, βγήκαν μόνο από την κατασκευή του Μετρό της Αθήνας!

Και τα λειψά και τότε μεροκάματα για μια αξιοπρεπή ζωή, για μια στέγη για παράδειγμα, συμπληρώνονταν με δάνεια που έδιναν οι τράπεζες για να δεσμεύουν και τα μελλοντικά εισοδήματα.

Αυτά τα προπαγανδιστικά μότο "ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια" απευθύνονται στους επιχειρηματίες που πράγματι δεν ήξεραν πού να πρωτοξοδέψουν, αλλά και σε μικροαστικά στρώματα, στρώματα της εργατικής αριστοκρατίας, των πρώην ΔΕΚΟ και άλλων που απολάμβαναν την πολιτική προσεταιρισμού τους από την αστική τάξη με παροχές και πάνω και κάτω από το τραπέζι για να έχουν μεγάλη βάση υποστηρικτών της στρατηγικής τους.

Και μόλις έσκασε η κρίση, τα μόνιμα υποζύγια πάλι πλήρωσαν. Οι οικοδόμοι πληρώθηκαν με εκτεταμένη, πρωτοφανή μετά την Κατοχή, ανεργία. Με εγκατάλειψη του επαγγέλματος. Υποχρεωτική μετανάστευση όχι για "ευκαιρία καριέρας" και "ανέλιξης", αλλά για να ζήσουν τα παιδιά τους. Πληρώθηκαν με πλειστηριασμούς για τα σπίτια που πήραν με τα δάνεια, με φτώχεια κυριολεκτική όχι με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, να λείπει το φαΐ από το σπίτι. Αντρες περήφανοι έφτασαν να περιμένουν στην ουρά του συσσιτίου στην Αγίου Κωνσταντίνου και στις άλλες κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων. Πληρώθηκαν με ψυχικές ασθένειες. Μέχρι και χθες είχαμε το βαρέλι με τις ελιές στο παράρτημα του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας στο Ιλιον να θυμίζει την τιτάνια προσπάθεια αλληλεγγύης των κομμουνιστών και του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας για να κρατήσουμε τους ανθρώπους μας όρθιους, για να μείνουμε και εμείς όρθιοι και να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Το αναφέρω γιατί το θεωρώ μια ξεχωριστή σελίδα στην Ιστορία του Κόμματός μας.

Ο λαός μας συνολικά έχασε πολλά από τις αντιλαϊκές καταιγίδες στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Ασφάλιση και σήμερα χάνει που υπάρχει δουλειά και μεροκάματο, στενάζει από την ακρίβεια, τη βαριά φορολογία, χάνει και σήμερα το σπίτι του στους πλειστηριασμούς.

Τα λέμε όλα αυτά για να θυμηθούμε.

Εχουμε μεγάλη πολιτική πείρα όλοι και όλες από τα χρόνια που πέρασαν και πρέπει να την αξιοποιούμε, συλλογικά να την κουβεντιάζουμε διαρκώς, να την κάνουμε πολιτικό κριτήριο.

Ποτέ δεν ήταν όλοι μαζί, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.

Ανάμεσά μας υπάρχει άβυσσος.

Αυτό συμβαίνει και με την πολεμική εμπλοκή, αυτό συνέβη και στη φάση της κρίσης, και τώρα στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης».