Σε μια αλυσίδα εξελίξεων μεσοβδόμαδα, η κυβέρνηση βρέθηκε για άλλη μια φορά να πρωτοστατεί σε ιμπεριαλιστικά σχέδια, αποζητώντας γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων μέσα από την ανάληψη ακόμα περισσότερων και πιο ενεργών ρόλων στον ευρωατλαντικό καταμερισμό.

Εξ ου και ήδη από τη Δευτέρα, στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, κατέθεσε, μαζί με τις κυβερνήσεις Κύπρου και Αυστρίας, «πρωτοβουλία στήριξης» της Συρίας, αλλά και «πολιτικής παρέμβασης», μέσω «ειδικού απεσταλμένου». Προτείνεται επίσης η στήριξη κατά προτεραιότητα των «εθελοντικών» επιστροφών των Σύρων στις εστίες τους.

Συγκεκριμένα, με διάφορα παχιά λόγια περί... εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της Συρίας, όχι μόνο βάζουν πλάτη στην επέμβαση ΗΠΑ, Τουρκίας, Ισραήλ αλλά και «συνεισφέρουν» στα σχέδια επεμβάσεων και κατοχής με «καπέλο» ΕΕ, προτείνοντας: «Αμεσο διορισμό ειδικού απεσταλμένου της ΕΕ για τη Συρία». «Ενεργή παρουσία ΕΕ και των κρατών - μελών στη Δαμασκό για την εκ του σύνεγγυς παρακολούθηση της κατάστασης». «Δημιουργία ενός μηχανισμού στήριξης» της ΕΕ, για την «ουσιαστική εφαρμογή της απόφασης 2254 (του 2015) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και σύσταση ειδικής ομάδας δράσης». Αλλά και «συνέχιση του αγώνα κατά της τρομοκρατίας», όπως και «προώθηση ειδικών χρηματοδοτούμενων από την ΕΕ έργων για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Συνεργασία με Οργανισμούς του ΟΗΕ και διεθνείς ανθρωπιστικούς εταίρους για τη στήριξη μειονοτικών ομάδων», αναπαράγοντας ξανά άλλοθι επεμβάσεων.

Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι στον γειτονικό Λίβανο είναι αναπτυγμένες ευρωατλαντικές δυνάμεις, στο πλαίσιο της επιχείρησης UNIFIL, με «καπέλο» ΟΗΕ και σκοπό το εμπάργκο όπλων στη Χεζμπολάχ. Θυμίζουμε, επίσης, ότι η ελληνική αστική τάξη συμμετέχει στο ναυτικό της σκέλος ήδη από το 2006, με πλοίο και προσωπικό. Εξ ου και το τελευταίο διάστημα στα ανοιχτά του Λιβάνου πλέει η φρεγάτα «Ναβαρίνον». Κι όλα αυτά για τις μπίζνες του κεφαλαίου. Αλλωστε, στη σχετική «πρωτοβουλία» τονίζεται ότι «μόλις οι πολιτικές συνθήκες το επιτρέψουν, η ανοικοδόμηση της Συρίας θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα», καθώς υπάρχει εκεί μπόλικο «ψητό» για τους ευρωενωσιακούς ομίλους.

Επιπλέον, για τη χρηματοδότηση των προαναφερόμενων δράσεων οι τρεις κυβερνήσεις φέρεται να προτείνουν την «αξιοποίηση» των «παγωμένων» περιουσιακών στοιχείων του Μπασάρ αλ Ασαντ, κατά τα πρότυπα των δεσμευμένων ρωσικών κεφαλαίων για τη στήριξη του Κιέβου στον πόλεμο με τη Ρωσία.

Με αυτόν τον «φάκελο» ανά χείρας, ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε την Πέμπτη στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (συνεδρίασε με ατζέντα - «φωτιά»: Ουκρανία, Μέση Ανατολή, τη «θέση της ΕΕ στον κόσμο», την «ανθεκτικότητα και ετοιμότητά» της να χειριστεί προβλήματα και κρίσεις, τη μετανάστευση και άλλα θέματα εξωτερικής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένων των εξελίξεων στη Γεωργία και στη Μολδαβία) κάνοντας δηλώσεις - «μπαρούτι».

Ενδεικτικά, εστίασε στην «ανάγκη της στήριξης της οικονομικής και γεωπολιτικής δυναμικής της ηπείρου μας, είτε μιλάμε για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς της σε συνέχεια των συστάσεων της έκθεσης Ντράγκι (σ.σ. σηματοδοτεί το πέρασμα στα επόμενα στάδια πολεμικής οικονομίας) είτε μιλάμε για την ενίσχυση της αμυντικής της δυνατότητας, να μπορεί από μόνη της να αποτρέψει τις όποιες απειλές ενδεχομένως θα εκδηλωθούν έναντι της ΕΕ».

Αναζητώντας αναβάθμιση των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων μέσα κι από την ανάληψη ακόμα πιο ενεργών ρόλων στον ευρωατλαντικό καταμερισμό, τόνισε ότι «η Ελλάδα έχει υπάρξει πρωταγωνίστρια στη διαμόρφωση μιας πιο ενεργού αμυντικής πολιτικής της ΕΕ». Παρέπεμψε για περαιτέρω συζήτηση σε μια έκτακτη Σύνοδο Κορυφής τον Φλεβάρη, επέμεινε ωστόσο ότι η ΕΕ «πρέπει να διαθέσει περισσότερους ευρωπαϊκούς πόρους για την κοινή ευρωπαϊκή της άμυνα». Θύμισε ότι η κυβέρνησή του έθεσε το θέμα εδώ και μήνες, ενώ δεν παρέλειψε να βάλει και προχτές τις θέσεις αυτές στους ομολόγους του.

Στο Μεσανατολικό ενημέρωσε το Συμβούλιο για την «επίσκεψή» του τη Δευτέρα στον Λίβανο «και κυρίως για την ανησυχία η οποία υπάρχει και στον Λίβανο και στη Συρία για την ανάγκη προστασίας των διαφόρων θρησκευτικών κοινοτήτων», αναπαράγοντας άλλοθι επεμβάσεων.

Αποκαλυπτικός και στις δηλώσεις του με το πέρας του Συμβουλίου, ο Μητσοτάκης εξέφρασε ξανά «ικανοποίηση» «για το γεγονός ότι ένα στυγνό καθεστώς (...) κατέρρευσε», χαρακτηρίζοντάς το «επί της αρχής μια θετική εξέλιξη».

Κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, απηύθυνε νουθεσίες στην Αγκυρα ότι αυτό που «θα έπρεπε να ενδιαφέρει και την Τουρκία είναι η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας και η δυνατότητα να προκύψει ένα καινούργιο καθεστώς με δημοκρατική νομιμοποίηση, το οποίο πρώτα και πάνω απ' όλα θα σέβεται τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων»!

Την ώρα εξάλλου που οι εξελίξεις τρέχουν, ισχυρίστηκε ότι «είναι και πολύ νωρίς ακόμα για να βγάλουμε συμπεράσματα για τον ρόλο της Τουρκίας στη Συρία και ποιες μπορεί να είναι οι μελλοντικές προεκτάσεις της τουρκικής ανάμειξης σε μια χώρα με την οποία θυμίζω ότι έχει σύνορα. Είναι γειτονική χώρα η Τουρκία με τη Συρία», περίπου αναγνωρίζοντας στην κυβέρνηση Ερντογάν δικαίωμα, λόγω γειτνίασης, να έχει πρωτοβουλία στις εξελίξεις. Και, βέβαια, ούτε κουβέντα για την επέμβαση του Ισραήλ που έχει επεκτείνει την παράνομη κατοχή συριακών εδαφών μέχρι τα προάστια της πρωτεύουσας Δαμασκού.

Ταυτόχρονα, συνεχίζοντας τον επικίνδυνο εφησυχασμό ανέφερε για το ενδεχόμενο τουρκο-συριακό μνημόνιο ότι «κινείται στον κύκλο των δημοσιογραφικών πληροφοριών». Ενώ παράλληλα έσπευσε να καθησυχάσει την ντόπια αστική τάξη ότι δεν θα μείνει εκτός «πίτας»: «Η Ελλάδα έχει ρόλο και θα έχει ρόλο στην περιοχή», είπε, μαζί με ένα ευχολόγιο για «μία Συρία η οποία δεν θα ακολουθήσει πορεία άλλων χωρών που πέρασαν από αντίστοιχες φάσεις απομάκρυνσης δεσποτικών ηγετών, ότι δεν θα γίνουν τα ίδια σφάλματα που μπορεί να έγιναν στο Ιράκ και στη Λιβύη, ότι η χώρα δεν θα ξαναπέσει σε ένα καθεστώς αστάθειας και αναρχίας». Οπου «σφάλματα», βέβαια, ήταν τα σχέδια των Ευρωατλαντικών που στην εφαρμογή τους τσάκισαν λαούς και διέλυσαν χώρες.

Την ίδια ώρα, με την πλάτη ζεσταμένη από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, στην Τουρκία πληθαίνουν συζητήσεις και διαρροές για μια συμφωνία θαλάσσιας οριοθέτησης με τη νέα συριακή κυβέρνηση, ένα τουρκο-συριακό σύμφωνο στα πρότυπα του απαράδεκτου τουρκο-λιβυκού - «καρπός» κι αυτό των προηγούμενων ευρωατλαντικών επεμβάσεων στην περιοχή. Δημοσιεύονται μάλιστα αναλυτικοί χάρτες που διαγράφουν τελείως την Κύπρο και τα κυριαρχικά της δικαιώματα στην περιοχή.

Κι αυτό την ώρα που στο νησί «τρέχουν» σχέδια ΝΑΤΟποίησής του με περισσότερες βάσεις στα χέρια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών (π.χ. την Τετάρτη έγινε στη Λευκωσία συνάντηση Αμερικανών με εκπροσώπους κατασκευαστικών εταιρειών, προκειμένου να προχωρήσουν έργα στη Ναυτική Βάση στο Μαρί και στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων Λάρνακας, ενώ την ίδια μέρα ψηφίστηκε στην αμερικανική Γερουσία τροπολογία για συμπερίληψη της Κύπρου στα προγράμματα στρατιωτικής εκπαίδευσης), επιβεβαιώνοντας ότι τα ευρωατλαντικά σχέδια όχι μόνο «ασφάλεια» δεν φέρνουν, αλλά, αντίθετα, πολλαπλασιάζουν σε όλα τα επίπεδα τους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής.

Διόλου τυχαία, και σε μια παράλληλη εξέλιξη, την Τρίτη το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ κατέληξε σε Συμπεράσματα του τύπου «η Τουρκία παραμένει υποψήφια χώρα και βασικός εταίρος σε πολλούς τομείς κοινού ενδιαφέροντος». Υπογράμμισε εξάλλου «το στρατηγικό συμφέρον της ΕΕ για ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον στην Ανατολική Μεσόγειο και την ανάπτυξη μιας συνεργατικής και αμοιβαία επωφελούς σχέσης με την Τουρκία». Σε αυτό το φόντο «η ΕΕ επαναλαμβάνει την ετοιμότητά της να συνεργαστεί με την Τουρκία σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος».

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, με φόντο τις οποίες συνεδριάζει τη Δευτέρα το υπουργικό συμβούλιο, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Π. Μαρινάκης ψέλλισε, την Πέμπτη, κάτι φληναφήματα του τύπου «είμαστε και θα είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», ενώ, από την άλλη, επιβεβαιώνοντας το κουβάρι των ανταγωνισμών, είπε ότι «βρισκόμαστε σε μια φάση μεγάλων γεωστρατηγικών εξελίξεων και ανακατατάξεων».

Για τις οποίες βέβαια υπόλογοι είναι όλοι τους, η κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ελληνική Λύση, τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και μορφώματα, που όντας «ξεπλυματίες» της ευρωατλαντικής πολιτικής διαγκωνίζονταν ποιος θα χαιρετίσει πρώτος την πτώση Ασαντ από τη δράση Τούρκων και Ισραηλινών με τις πλάτες των Αμερικανών, έσπευδαν να αναπαραγάγουν όλα τα προσχήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την εμπλοκή της και στη Συρία, και βέβαια ψήφιζαν με χέρια και με πόδια τις πολεμικές δαπάνες για τους ΝΑΤΟικούς σκοπούς.