Οι μεν «ματάκηδες» της τηλεοπτικής «κλειδαρότρυπας» επιχειρούν να δικαιολογήσουν τη συμμετοχή τους στο «δημόσιο μπανιστήρι», διά του επιχειρήματος ότι «η ζωή των δημοσίων προσώπων πρέπει ν' αποτελεί δημόσιο θέαμα, διότι ο λαός θέλει να γνωρίζει τα πάντα γι' αυτούς που θεωρεί ινδάλματα και πρότυπα»! Οι δε της υποκριτικής ηθικής και της επιλεκτικής ευαισθησίας ανταπαντούν, υποστηρίζοντας πως «η προσωπική ζωή ενός εκάστου και δη των "επωνύμων", δεν πρέπει, επ' ουδενί, να βγαίνει στη δημοσιότητα, καθότι αποτελεί προσβολή της ανθρώπινης προσωπικότητας και καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων».

Είναι προφανές ότι, εν προκειμένω, δεν αναφερόμαστε σε «κουτσομπολιά» της τηλεόρασης κατά των εργαζομένων, αλλά στην επιχείρηση φακελώματός τους από τους εργοδότες, που δε σταματάει μόνο στη συλλογή πληροφοριών για τις εργασιακές ικανότητες και το χαρακτήρα τους, αλλά διεισδύει στα άδυτα της προσωπικής ζωής τους, με στόχο, τ' αφεντικά, να γνωρίζουν τα πάντα γι' αυτούς, ώστε να μπορούν να ελέγχουν τους πάντες.

Αυτό το φακέλωμα των εργαζομένων, η «δημοσιοποίηση» της προσωπικής ζωής και η προσβολή της αξιοπρέπειάς τους - που γίνεται στην κατεύθυνση ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, όπως επιτάσσει η ΟΝΕ και με τη συνδρομή της Συνθήκης Σένγκεν - δυστυχώς δεν ευαισθητοποιεί τα ΜΜΕ και τους υποκριτικούς τηλεοπτικούς υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων των «επωνύμων». Φαίνεται ότι η ηθική τους περιορίζεται στην «Τρούμπα» του Κολωνακίου και της Εκάλης και δε φτάνει μέχρι τα εργοστάσια του Βόλου.