Για άλλη μια φορά ο λαός γίνεται στο ίδιο έργο θεατής, από τις συνέπειες μιας κακοκαιρίας, φυσιολογικής και αναμενόμενης για την εποχή. Η γύμνια των αντιπλημμυρικών υποδομών ειδικά στο Λεκανοπέδιο βγάζει μάτι και κάνει κόλαση την καθημερινότητα του λαού, που η ασφάλεια και η προστασία του θυσιάζεται στο βωμό του κόστους - οφέλους για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Ομως το πρόβλημα δεν περιορίζεται εκεί. Στα ασυντήρητα σχολικά κτίρια ...βρέχει σοβάδες και τραυματίζονται μαθητές, ενώ αίθουσες πανεπιστημίων γίνονται πισίνες με την πρώτη βροχή. Στην Υγεία, κορυφή του παγόβουνου των γερασμένων υποδομών, αλλά και της μεγάλης έλλειψης τεχνικού προσωπικού, είναι το επικίνδυνο περιστατικό με το ασανσέρ που κατέρρευσε στον Ερυθρό Σταυρό και από τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα.
Κάθε νέο κρούσμα «φωνάζει» την επιλεκτική ανικανότητα του κράτους, όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και των τοπικών αρχών να προστατεύσουν το λαό. Επικαλούνται τις «αντοχές της οικονομίας» και τα «δημοσιονομικά όρια» όταν απορρίπτουν τις δίκαιες λαϊκές διεκδικήσεις, στέκονται όμως σούζα μπροστά στα «θέλω» των ομίλων για τις ανάγκες της κερδοφορίας του και για τις πολεμικές δαπάνες του ΝΑΤΟ.
Αυτήν την κατάσταση και την πολιτική του πάμε κι όπου βγει στην πολιτική προστασία, στις υποδομές, στην Υγεία και στην Παιδεία, δεν μπορεί να την ανέχεται άλλο ο λαός. Η πάλη για την προστασία της υγείας, της περιουσίας, ακόμα και της ίδιας της ζωής του, περνάει μέσα από την οργανωμένη σύγκρουση με το κράτος που εχθρεύεται τις ανάγκες του και τις θυσιάζει στο βωμό του κέρδους.