Την εκδήλωση άνοιξε ο Αλέξης Ζορμπάς, Γραμματέας της ΤΕ Λάρισας του ΚΚΕ, ενώ ομιλητής ήταν ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ξεχώρισε και ενθουσίασε το πολιτιστικό πρόγραμμα που επιμελήθηκε η ΤΕ Λάρισας, στο οποίο συμμετείχε μία πλειάδα καλλιτεχνών. Η μουσική παράσταση είχε τίτλο «Τα "ποιήματα" του Οκτώβρη» και χωριζόταν σε δύο μέρη.

Στο πρώτο μέρος ακούστηκαν γνωστά έργα των συνθετών Πιερ Ντεγκεϊτέρ, Αράμ Χατσατουριάν, Λεβ Κνίπερ, Σεργκέι Προκόφιεφ, Ντμίτρι Σοστακόβιτς και Κουρτ Βάιλ, από το μουσικό σύνολο πνευστών «Ευθυαυλολογία», αποτελούμενο από τους Μιχάλη Σαμπάνη, Δημήτρη Στανατιάδη, Αποστολή Κωσταβέλη και Στέλιο Κοτρώτσιο και τους μουσικούς Αμαλία Ρήγου (τσέλο), Δήμητρα Μαντζουράτου (πιάνο) και Πολυξένη Καράκογλου (πιάνο).

Το δεύτερο μέρος αφορούσε την επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης σε Ελληνες δημιουργούς (Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Λεοντή, Λουκά Θάνο, Γιάννη Ρίτσο, Κώστα Βάρναλη, Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή) και την απόδοση στην ελληνική δισκογραφία μελοποιημένης ποίησης των Χικμέτ, Μπρεχτ και Μαγιακόφσκι, καθώς επίσης της μουσικής των Κουρτ Βάιλ και Χανς Αϊσλερ.

Η ορχήστρα αποτελούνταν από τους Γιάννη Κατσανούλη (κιθάρα), Αχιλλέα Μουχλούλη (πιάνο), Στέλιο Παπαδόντα (μπάσο), Κώστα Γκουντή (τύμπανα) και Στέλιο Κοτρώτσιο (κλαρινέτο).

Ερμήνευσαν ο Σπύρος Μαγαλιός, ο Γιάννης Κοτσερίδης και η Πολυξένη Καράκογλου. Στις απαγγελίες ήταν ο ηθοποιός Βασίλης Καρμίρης.

Η Θεατρική Ομάδα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Λάρισα επιμελήθηκε συλλογικά τα δρώμενα που παρουσιάστηκαν στην παράσταση, με τη βοήθεια της κινησιολόγου Αθηνάς Μανώλη.

Στον χώρο της εκδήλωσης λειτουργούσε έκθεση βιβλίου με εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής».

Ξεκινώντας την ομιλία του, ο Κύριλλος Παπασταύρου επισήμανε πως «η μεγαλύτερη τιμή σε ηγετικές μορφές του κομμουνιστικού κινήματος και μάλιστα αυτής της θεωρητικής και επαναστατικής βαρύτητας όπως ο Β. Ι. Λένιν είναι η ουσιαστική αφομοίωση της διδασκαλίας τους, της ιστορικής και πολιτικής επαναστατικής πείρας από τη δράση τους μέσα στα σύγχρονα στρατηγικά και καθημερινά καθήκοντα της πάλης του Κομμουνιστικού Κόμματος».

Ο Κ. Παπασταύρου έκανε αναφορά στη θεωρητικά επεξεργασμένη θέση του ΚΚΕ για το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τα καθήκοντα των κομμουνιστών σε συνθήκες όξυνσης των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, λέγοντας πως «η προσπάθεια να εντάξουμε τη λενινιστική διδασκαλία για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την επανάσταση στη δράση του Κόμματός μας είναι διαρκής. Σημαντικά βήματα σε αυτή την προσπάθεια αποτέλεσαν οι επεξεργασίες του Κόμματός μας, όπως αποτυπώθηκαν στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που ψήφισε το 19ο Συνέδριο, καθώς και τις Αποφάσεις που ακολούθησαν για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο».

Αναφέρθηκε στον χαρακτήρα του πολέμου στον καπιταλισμό, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο «ως στοιχείο της πάλης του αγώνα για το μοίρασμα των αγορών και των εδαφών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και συμμαχίες. Αρα η κατάρριψη όλων των επιχειρημάτων και των προφάσεων, των προσχημάτων περί υπεράσπισης της πατρίδας ή της ελευθερίας ή του δικαίου που προσπαθούν να συσκοτίσουν τον χαρακτήρα του πολέμου (...) Δίκαιοι πόλεμοι μπορούν να υπάρξουν μόνο από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, είναι ο επαναστατικός πόλεμος για την ανατροπή της εξουσίας, και από τη σκοπιά των καταπιεσμένων λαών και εθνών που πραγματοποιούν εθνικοαπελευθερωτική πάλη και που μπορεί αυτή να αναπτύσσεται στο πλαίσιο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Το κρίσιμο σε αυτές τις συνθήκες είναι να υπάρξει αυτοτελής διακριτή οργάνωση και δράση της εργατικής τάξης, που να μην υποχωρήσει τόσο κάτω από το πανεθνικό πολεμικό εγερτήριο και τον εθνικισμό, όσο και κάτω από τη θολή διάθεση για ειρήνη και σταμάτημα του πολέμου, τον πασιφισμό δηλαδή.

Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που δεν πρέπει να μπει στην άκρη είναι η ταξική πάλη. Οποια δηλαδή διάθεση και να κυριαρχεί στις μάζες, όπως και να εναλλάσσεται, ό,τι δυσκολίες και να υπάρχουν, είναι κρίσιμο ζήτημα η πάλη των εργαζομένων ενάντια στο κεφάλαιο, την εργοδοσία, το αστικό κράτος και την κυβέρνηση να μη σταματήσει, αντίθετα αυτή η πάλη πρέπει να οξυνθεί, να ενταθεί. Δεν είμαστε μαζί πουθενά ούτε στην ειρήνη ούτε στον πόλεμο, αυτό πρέπει να είναι το κύριο μήνυμα».

Ο Κ. Παπασταύρου στην ομιλία του έκανε αναφορά στον επαναστατικό ρόλο του Κόμματος στις σημερινές συνθήκες και στο γεγονός ότι η χάραξη επαναστατικής στρατηγικής εμπεδώνεται στην καθημερινή πάλη, εξηγώντας πως «σήμερα καταγράφεται η λαϊκή οργή και αγανάκτηση από τη συνολική κατάσταση που ζουν οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές δυνάμεις, η νεολαία από τα πολλαπλασιαζόμενα αδιέξοδα του συστήματος σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Αιχμή αυτών των διαθέσεων αποτελούν εδώ και περίπου 2 χρόνια οι εξελίξεις γύρω από το έγκλημα των Τεμπών. Δεν το χωράει ο νους ευρύτερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων αυτό που συνέβη. Τροφοδοτείται αυτή η κατάσταση από την αναλγησία της κυβέρνησης της ΝΔ, συνολικά των αστικών κρατικών μηχανισμών, αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων που έχουν πάρει μέρος σε αστικές κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) και μοιράζονται την ευθύνη των πολιτικών που οδήγησαν στο έγκλημα. Εκφράζεται μια ευρύτερη αποστροφή απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ολα αυτά αποτυπώθηκαν και στις συγκλονιστικές διαδηλώσεις της περασμένης Κυριακής.

Το κρίσιμο ερώτημα που υπάρχει είναι το πώς σκέφτονται οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές δυνάμεις να λύσουν τα προβλήματά τους και πώς πρέπει να σκεφτούν και να δράσουν;

Οι επιλογές είναι συγκεκριμένες.

Βλέπουμε το σύστημα να παίρνει τα μέτρα του. Τη βλέπει, την αισθάνεται τη δυσαρέσκεια. Η κυβέρνηση κάνει ελιγμούς προσπαθώντας να πείσει ότι μπορεί να διορθώνει τα λάθη και τις κακοδαιμονίες του συστήματος. Η σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να πιαστεί από την ευκαιρία σε κάθε εκδοχή της για να ξαναμπεί στην πίστα της κυβερνητικής εναλλαγής. Επιχειρηματικοί όμιλοι βρίσκουν ευκαιρία για να λύσουν τις διαφορές τους με την κυβέρνηση. Αστικοί μηχανισμοί δουλεύουν τη γραμμή ενίσχυσης δήθεν αντισυστημικών και ακροδεξιών δυνάμεων, που έχουν στην προμετωπίδα τους την υπεράσπιση της αστικής νομιμότητας και των θεσμών. Ολα αυτά συγκλίνουν στο εξής, ότι η μόνη λύση για τον λαό θα έρθει εντός του συστήματος, με μια κυβερνητική εναλλαγή, με μια αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, με νέες δήθεν αστικές δυνάμεις, με αναμόρφωση και εκσυγχρονισμό θεσμών του αστικού κράτους, με ξεκαθαρίσματα ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους και άλλα πολλά που δεν είναι πρώτη φορά που τα ζούμε. Το κύριο όμως είναι η αγανάκτηση, η διαμαρτυρία να μείνει εντός των τειχών. Αυτή η επιλογή έχει δοκιμαστεί πολλές φορές από τον λαό και τους εργαζόμενους.

Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, είναι κρίσιμο να κατοχυρώσουμε την πρωτοπόρα δράση μας περνώντας στην ιδεολογική και πολιτική αντεπίθεση, προβάλλοντας ακόμα πιο αποφασιστικά το γιατί οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν και πρέπει να "λύσουν τα προβλήματά τους" αλλιώς έξω από τα πλαίσια του καπιταλισμού συστήματος και του αστικού πολιτικού συστήματος.

Μπορούμε να τεκμηριώσουμε πολύ καλά με συμπεράσματα από την ίδια την πραγματικότητα και τις εξελίξεις την ανωτερότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, την ανωτερότητα της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του κεντρικού σχεδιασμού, τη δυνατότητα αξιοποίησης νέων τεχνολογιών και επιστημονικών δυνατοτήτων που μπορούν να συμβάλουν στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών, να κάνουν π.χ. πιο σύγχρονες και ασφαλείς υπηρεσίες στις σιδηροδρομικές μεταφορές, να εξασφαλίσουν φτηνή παροχή Ενέργειας για όλους, καθολικά δημόσιο σύστημα Υγείας και άλλα πολλά. Μπορούμε να τεκμηριώσουμε καλύτερα τον χαρακτήρα του αστικού κράτους απέναντι στους εργαζόμενους λαούς, το γεγονός ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο, δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς όφελος του λαού, μόνο πιο αντιδραστικό μπορεί να γίνει».

Αναφέρθηκε επίσης στα καθήκοντα του ΚΚΕ έτσι «ώστε μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, μέσα στη μάχη για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί τον λαό, να ανεβάζουμε την εργατική - λαϊκή συνείδηση, να συμβάλλουμε ώστε να κάνει βήματα προς τα μπρος. Συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από τις διάφορες μεταμορφώσεις του αστικού κράτους και του αστικού πολιτικού συστήματος. Αποκτώντας εμπιστοσύνη στη δικιά τους δύναμη και διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για να μπορούν οι αγώνες να νικήσουν, να μπορεί το κίνημα να αντιπαρατίθεται στα ίσια με την αστική τάξη και το κράτος της.

Πλαισιώνοντας τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στηρίζοντάς τους στη μάχη που δίνουν μέσα στο κίνημα, εμπνεόμενοι από το Πρόγραμμα και τις ιδέες τους. Ετσι μπορεί λοιπόν από σήμερα να δίνεται απάντηση έξω από τους αστικούς σχεδιασμούς και σε αντιπαράθεση με το αστικό πολιτικό σύστημα. Ο καπιταλισμός των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της εκμετάλλευσης είναι η κοινωνία του χτες, ο σοσιαλισμός είναι το αύριο, είναι το μέλλον, αυτό το αύριο μπορούμε να το κερδίσουμε με τον αγώνα του σήμερα».