Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και διάθεση έκφρασης της αδελφικής ταξικής αλληλεγγύης, πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή η συζήτηση - ενημέρωση για την κατάσταση στο Μεξικό, την οποία οργάνωσε η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης στα γραφεία του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Αλληλεγγύης, με αφορμή την επίσκεψη του Πάβελ Μπλάνκο, Α' Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚ Μεξικού, στην Αθήνα.

Στην αναλυτική παρουσίαση και την πλούσια συζήτηση που ακολούθησε, ο Μεξικανός κομμουνιστής αναφέρθηκε στον δύσκολο αγώνα που δίνουν το Κόμμα του, τα μέλη και στελέχη του, αυτοτελώς και μέσα από το εργατικό - λαϊκό κίνημα, έχοντας να αντιμετωπίσει τη χρόνια διαβρωτική επίδραση της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, με τις αυτοαποκαλούμενες «προοδευτικές» κυβερνήσεις από το 2018 και μετά, πριν του Ομπραδόρ, τώρα της Σεϊνμπάουμ. Κυβερνήσεις που παρά την πολιτική χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων, με τα ψίχουλα των λεγόμενων «κοινωνικών προγραμμάτων» και την εξαγορά τμημάτων των συνδικαλιστικών ηγεσιών, αυτό που κυρίως έκαναν ήταν να συμβάλουν αποφασιστικά στην ενίσχυση της κερδοφορίας των μεξικανικών μονοπωλίων, και στην αναβάθμιση της θέσης της αστικής τάξης της χώρας στον διεθνή ανταγωνισμό και στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Οπως εξήγησε ο Π. Μπλάνκο, «αυτή η αναβάθμιση των καπιταλιστών έγινε με ένταση της εκμετάλλευσης, της εξαθλίωσης και σοβαρή επιδείνωση των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Παρότι η σοσιαλδημοκρατία εμφανίζεται σε περιπτώσεις να ασκεί κριτική στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση και να κάνει μια δήθεν φιλολαϊκή πολιτική με επιδόματα, όπως τα γνωστά προγράμματα του σοσιαλδημοκράτη Προέδρου Λούλα στη Βραζιλία, δεν κατάφερε να συγκρατήσει τη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής για τον λαό, δεν κατάφερε να αναστείλει την ταξική πάλη. Και η σημερινή κυβέρνηση εμφανίζεται δήθεν αλληλέγγυα στον λαό που υποφέρει, ως στήριγμα των γυναικών, ως δήθεν υπερασπιστής της κυριαρχίας της χώρας, ή και ...αντιιμπεριαλιστική δύναμη από κάποιους, αλλά αυτό που κάνει είναι να διαμορφώνει συνθήκες για την ακόμα μεγαλύτερη καπιταλιστική κερδοφορία. Ετσι, παρά το "μακιγιάζ" και τη στήριξη από διάφορες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις διεθνώς, όπως για παράδειγμα ο Βαρουφάκης, που πηγαίνει συχνά στο Μεξικό, δεν μπορεί να κρυφτεί η βαρβαρότητα που βιώνει ο λαός».

Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στη στάση της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης απέναντι στην πολιτική δασμών από την αμερικανική κυβέρνηση Τραμπ και στη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής (ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικού), αλλά και στην αντιμετώπιση των μεταναστών. Οπως τόνισε, και στις δύο περιπτώσεις και παρά τα μεγάλα λόγια περί δήθεν «υπεράσπισης της κυριαρχίας της χώρας», η κυβέρνηση του Μεξικού συμβαδίζει με την πολιτική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Εξήγησε ότι «στη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου, πρώην NAFTA, μια Συμφωνία απόλυτα αντιλαϊκή, με πολύ αρνητικές επιπτώσεις για την εργατική τάξη του Μεξικού σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, αυτό που κάνει η κυβέρνηση είναι να την επαναδιαπραγματεύεται για λογαριασμό των μονοπωλίων του Μεξικού. Στο ζήτημα των μεταναστών η πολιτική της διευκολύνει την πολιτική των ΗΠΑ, που προωθεί το σχήμα της λεγόμενης "τρίτης ασφαλούς χώρας" για να στέλνει στο Μεξικό μετανάστες κάθε εθνικότητας τους οποίους απελαύνει, ενώ και μέσα στη χώρα εξαπολύει ένα ανθρωποκυνηγητό, με συλλήψεις μεταναστών που προσπαθούν να περάσουν στις ΗΠΑ, τους οποίους κρατάει στους λεγόμενους σταθμούς μετανάστευσης, σε άθλιες συνθήκες. Πρέπει να πούμε ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν να απαλλαγούν εντελώς από τους μετανάστες αλλά να ελέγξουν τις ροές, ώστε να τους χρησιμοποιούν, όπως γίνεται πάντα, ως φτηνό εργατικό δυναμικό, κάτι αντίστοιχο με ό,τι γίνεται στην ΕΕ. Να σημειώσουμε επίσης ότι η αντιμεταναστευτική πολιτική είναι διαχρονική στις ΗΠΑ και τη συνδράμουν οι αστικές κυβερνήσεις του Μεξικού. Μάλιστα, επί των κυβερνήσεων των Δημοκρατικών Ομπάμα και Μπάιντεν σημειώθηκε ρεκόρ απελάσεων. Ως Κόμμα παλεύουμε για τα δικαιώματα των μεταναστών, για την ελεύθερη μετακίνησή τους, και αν παραμείνουν στο Μεξικό να έχουν δικαιώματα σε Υγεία, εργασία, στέγαση».

Επεσήμανε ακόμα ότι «οι κομμουνιστές δεν πρέπει να χάνουν χρόνο σε αυταπάτες, και να δίνουν αξία στη λεγόμενη προοδευτική σοσιαλδημοκρατία. Τα τελευταία 25 χρόνια σε όλη τη Λατινική Αμερική έχουν πληρώσει ακριβά τη λογική των "προοδευτικών μετώπων", τις αυταπάτες ότι σε συνεργασία με τέτοιες "αριστερές" κυβερνήσεις θα πετύχουν βελτίωση της ζωής του λαού. Το αντίθετο έχει συμβεί, η ισχυροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας. Οπως δείχνει το παράδειγμα της Βενεζουέλας, οι κομμουνιστές έγιναν αποδέκτες σφοδρής αντικομμουνιστικής επίθεσης, με την κυβέρνηση Μαδούρο να προχωρά και στην ανοιχτή απαγόρευση του ΚΚ Βενεζουέλας, που παλιότερα είχε και εκλογική συμμαχία μαζί του. Εκεί η επίθεση στους κομμουνιστές πάει χέρι χέρι με την επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, με την επιδείνωση των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης. Αρνητικό είναι επίσης ότι υπάρχουν κάποια Κομμουνιστικά Κόμματα στην περιοχή που στηρίζουν την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της Βενεζουέλας. Τα διδάγματα που βγαίνουν από αυτήν την κατάσταση δυναμώνουν τη στρατηγική αντίληψη του Κόμματός μας ότι ο μόνος δρόμος για τους λαούς είναι η όξυνση της ταξικής πάλης, η συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Σε αυτόν τον αγώνα οι προτεραιότητες που βάζουμε στην παρέμβασή μας είναι η δουλειά στην εργατική τάξη, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο κίνημα των φτωχών αγροτών, των μικροεπαγγελματιών, της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων, στο κίνημα για τη χειραφέτηση των γυναικών, για οικοδόμηση οργανώσεων, προβάλλοντας αυτήν τη συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων. Σε αυτόν τον δρόμο ο λαός του Μεξικού μπορεί να ξανασυναντηθεί με τις επαναστατικές του παραδόσεις, για να δυναμώνουν καθημερινά οι δυνάμεις, πρώτα και κύρια η οργανωμένη εργατική τάξη, ώστε να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, τη σοσιαλιστική επανάσταση, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές».

Ο Π. Μπλάνκο έκανε αναφορά και σε ένα ιδιαίτερα οξυμένο πρόβλημα στη χώρα, την τεράστια διείσδυση του εμπορίου των καρτέλ ναρκωτικών άμεσα στην οικονομία, όπου συμμετέχει σημαντικά στην καπιταλιστική συσσώρευση. Αναφερόμενος στην πρόσφατη ανακάλυψη ενός ομαδικού τάφου σε αγρόκτημα στην περιοχή Τεουτσιτλάν στην επαρχία Χαλίσκο, με 200 θύματα των καρτέλ ναρκωτικών, τόνισε: «Τα τελευταία 18 χρόνια, που έχει κηρυχθεί στη χώρα ο λεγόμενος πόλεμος κατά των ναρκωτικών, έχει οξυνθεί το ζήτημα των αγνοούμενων. Ηδη γίνεται λόγος για θύματα στον πόλεμο των καρτέλ που φτάνουν τις 500.000, και για αγνοούμενους που αυτήν τη στιγμή αγγίζουν τις 120.000. Φυσικά υπάρχουν αντιδράσεις από συγγενείς και φίλους των θυμάτων και αγνοούμενων, και οργανώνεται πλέον η αναζήτησή τους, αφού το αστικό κράτος δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για διερεύνηση υποθέσεων. Ετσι προέκυψε και η ανακάλυψη του κοινού τάφου. Πώς προκύπτει αυτό το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, από το οποίο οι λαϊκές οικογένειες αιμορραγούν; Υπάρχουν εταιρείες που δήθεν προτείνουν θέσεις εργασίας στη βιομηχανία, στην πραγματικότητα όμως "ψαρεύουν" εργατικό δυναμικό για τα καρτέλ ναρκωτικών. Οσοι πέφτουν στην παγίδα, νομίζοντας ότι βρήκαν μια δουλειά για να ζήσουν λίγο καλύτερα, διαπιστώνουν ότι πρόκειται για εμπόριο ναρκωτικών. Αν φέρουν αντίρρηση, εκβιάζονται αυτοί και οι οικογένειές τους, κάποιοι δολοφονούνται και καταλήγουν στους κοινούς τάφους, που υπολογίζονται σε πάνω από 11.000 σε όλη τη χώρα. Είναι χαρακτηριστική τα τελευταία χρόνια η βιομηχανική παραγωγή του χημικού ναρκωτικού φεντανίλ (συνθετικό οπιούχο). Η παραγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών αποτελούν πλέον τομέα της καπιταλιστικής οικονομίας, που διευρύνεται, στην αγορά ακινήτων, στις Κατασκευές, στη βιομηχανία, και έχει άμεσους δεσμούς με όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, με στελέχη όλων των κομμάτων της αστικής τάξης. Την έκταση του φαινομένου σε όλη την κοινωνία την παίρνουμε πολύ σοβαρά υπόψη ως Κόμμα στην εξέλιξη της ταξικής πάλης, γιατί τα καρτέλ και ο κόσμος που συντηρούν μπορούν να αξιοποιηθούν ως δύναμη κρούσης ενάντια στο εργατικό και επαναστατικό κίνημα. Αυτό το είδαμε να συμβαίνει πολύ χαρακτηριστικά στην περίπτωση της Κολομβίας, όπου κράτος και παρακράτος πολέμησαν και πολεμούν όποιον επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι».

Κλείνοντας, ο Μεξικανός σύντροφος υπογράμμισε ότι «αν και η δουλειά του Κόμματος είναι σε πρώιμη φάση - ξεπερνώντας αδυναμίες δεκαετιών κάτω από την επίδραση οπορτουνιστικών τάσεων και εξαιτίας της αδράνειας στο εργατικό κίνημα, που χειραγωγήθηκε από τη σοσιαλδημοκρατία - δυναμώνει η παρέμβαση των κομμουνιστών, δημιουργούνται προϋποθέσεις για αναζωογόνηση αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων και ξεσπάνε αγώνες. Εχει δημιουργηθεί το Ενωτικό Συνδικαλιστικό Συντονιστικό Μεξικού, όπου δρούμε και εμείς και γίνονται βήματα σε μεγάλα εργοστάσια και κλάδους, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, η πετρελαιοβιομηχανία, η Ενέργεια, στους εκπαιδευτικούς, στους δημόσιους υπαλλήλους, στο υγειονομικό προσωπικό. Οι εργαζόμενοι στην Εκπαίδευση πέτυχαν και μια πρώτη νίκη, να πάρει πίσω η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Σεϊνμπάουμ κάποιες ιδιαίτερα αρνητικές διατάξεις για τα ασφαλιστικά - συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Ετσι συνεχίζουμε, με την πίστη ότι ο λαός μπορεί να βασιστεί στις δικές του δυνάμεις, και οι κομμουνιστές θα είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας».