Οι κόντρες Ισραήλ - Τουρκίας στις πλάτες του πολύπαθου συριακού λαού τέθηκαν επί τάπητος στη συνάντηση Νετανιάχου - Τραμπ.

Ο Νετανιάχου εξέφρασε ανησυχία για τις προσπάθειες της Τουρκίας να δημιουργήσει στρατιωτικές βάσεις σε περιοχές - κλειδιά της Συρίας, τονίζοντας ότι η κυβέρνησή του δεν θέλει να δει τη Συρία «να χρησιμοποιείται από διάφορους - συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας - ως βάση για επίθεση στο Ισραήλ». Παραδέχτηκε τη σημαντική σχέση συμμαχίας ανάμεσα σε ΗΠΑ - Τουρκία και τις στενές σχέσεις φιλίας ανάμεσα στους Προέδρους τους, Ντ. Τραμπ και Ρ. Τ. Ερντογάν, προτίμησε όμως να δει αυτήν τη σχέση ως θετική, λέγοντας πως ο Αμερικανός ηγέτης θα μπορούσε να γίνει «ο ιδανικός μεσολαβητής» για να αποφευχθεί μια κλιμάκωση στη σύγκρουση Αγκυρας - Τελ Αβίβ.

Ο Τραμπ, από την άλλη, συνέστησε στον Νετανιάχου «να είναι λογικός» στις απαιτήσεις του για τη Συρία, πλέκοντας το εγκώμιο του Ερντογάν και χαρακτηρίζοντάς τον «σκληρό τύπο, που είναι πολύ έξυπνος, αφού έκανε κάτι που κανείς δεν μπόρεσε να κάνει». «Ηταν η Τουρκία που ενορχήστρωσε την πτώση του δικτάτορα της Συρίας, Μπασάρ Ασαντ, τον περασμένο Δεκέμβρη», είπε ο Τραμπ και δήλωσε στον Ισραηλινό σφαγέα ότι θα αναλάβει ο ίδιος την επίλυση κάποιου προβλήματος που μπορεί να αντιμετωπίσει με την Τουρκία «όσο είναι λογικός».

Εκτιμήσεις για τις πιθανές συγκλίσεις ή και αντιθέσεις συμφερόντων ανάμεσα σε Τουρκία και Ισραήλ και τις κινήσεις που κάνουν στη Συρία περιλαμβάνει άρθρο στο βρετανικό περιοδικό «The Economist», με τίτλο «Τουρκία και Ισραήλ γίνονται θανατηφόροι αντίπαλοι στη Συρία». Εκεί αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι η Τουρκία και το Ισραήλ μπορεί «να βρουν κάποιο κοινό έδαφος» στη Συρία, αφού και οι δύο θέλουν να εμποδίσουν το Ιράν να αποκαταστήσει τη θέση του εκεί. «Και οι δύο θα χάσουν αν αποτύχει η νέα Συρία», αναφέρει το άρθρο, αφού προηγουμένως υποστηρίζει (με αφορμή τις διαδοχικές αεροπορικές επιδρομές του Ισραήλ στη Συρία, μεταξύ άλλων σε αεροπορικές βάσεις που η Αγκυρα επιθυμεί να θέσει υπό τον πλήρη έλεγχό της, όπως η Τ-4 στην Παλμύρα) ότι το Ισραήλ ανησυχεί για το μέγεθος της εμπλοκής της Τουρκίας στη Συρία, η δε Τουρκία φοβάται ότι το Ισραήλ θέλει να δει τη Συρία να καταρρέει ή να διαλύεται και να κρατήσει τη Συρία αδύναμη και διχασμένη.

Επισημαίνεται επίσης στο άρθρο η διαφορά Τουρκίας - Ισραήλ για το μελλοντικό σύστημα διακυβέρνησης της Συρίας. Αναφέρει πως το Ισραήλ προτείνει ένα ομοσπονδιακό μοντέλο για τη Συρία, όπου θα απολαμβάνουν ευρεία αυτονομία διάφορες θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες, όπως οι Αλαουίτες, οι Κούρδοι και οι Δρούζοι, ενώ φέρνει ως παράδειγμα τις πρόσφατες σφαγές εκατοντάδων Αλαουιτών αμάχων από τζιχαντιστές του Σύρου «Προέδρου» Αχμεντ αλ Σαράα που δείχνουν ότι αυτός δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος.

Από την άλλη, το άρθρο αναφέρει ότι ο «μεταβατικός Πρόεδρος» στη Συρία και η Τουρκία επιδιώκουν μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, με επικεφαλής έναν πανίσχυρο Πρόεδρο, με σαρωτικές εκτελεστικές εξουσίες, κάτι που αντικατοπτρίστηκε στο συνταγματικό διάταγμα που υπεγράφη στις 13 Μάρτη.