Η αντίθεση είναι τόσο κραυγαλέα ,που μιλάει από μόνη της. Την ώρα που ο Κ. Σημίτης πάσχιζε στη Βουλή να κερδίσει τη συμπάθεια των λαϊκών μαζών και των αριστερών, αυτοεμφανιζόμενος ως θύμα του αστυνομικού κράτους της Δεξιάς πριν από 25 χρόνια, την ίδια ώρα, στο λιμάνι του Πειραιά το «εκσυγχρονισμένο» αστυνομικό κράτος ξετύλιγε μια πρωτοφανή επιχείρηση βίας και τρομοκρατίας, ανοίγοντας τα κεφάλια δεκάδων ναυτεργατών, διασφαλίζοντας, έτσι, «ελεύθερους πλόες» στους σκυλοπνίχτες των ακτοπλόων εφοπλιστών.

Η παράσταση που έστησε ο πρωθυπουργός στη Βουλή, κατά την προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για την οικονομία, είχε αποτύχει παταγωδώς. Οι μάσκες έπεσαν και τα προσωπεία τραβήχτηκαν απότομα, αφήνοντας να φανεί το απαίσιο, βαθιά αντιδραστικό πρόσωπο της κυβέρνησης Σημίτη. Πρόκειται για την κυβέρνηση, που στα έξι και πλέον χρόνια παραμονής της στην εξουσία έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον και με τον πλέον ωμό τρόπο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ενάντια σε κάθε λαϊκό αγώνα: Μαθητές, αγρότες, συνταξιούχοι, εργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι... Δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα και τάξη, που να μην έχει γευτεί τι σημαίνει εκσυγχρονισμένη επίδειξη πυγμής και να μην έχει ΜΑΤώσει, όταν προσπάθησε αγωνιστικά να διεκδικήσει - όχι τίποτα περισσότερο - να μη χειροτερέψει η κατάστασή της, να μην ισοπεδωθούν οι κατακτήσεις δεκαετιών.

Κι όμως ο Κ. Σημίτης, κατά τρόπο προκλητικό, θέλει να πείσει ότι είναι με τους κατατρεγμένους, ενάντια, τάχα, στο αυταρχικό και αστυνομικό κράτος, επικαλούμενος ότι τα έχει περάσει και ο ίδιος. Ομως, οι όποιες «ρίζες» (αν υπήρξαν ποτέ), του Κ. Σημίτη, και των άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ στο λαϊκό κίνημα έχουν προ αμνημονεύτων ετών απονεκρωθεί. Οι ίδιοι έχουν προ πολλού αναπτυχθεί και σαπίσει μέσα στο θερμοκήπιο της εξουσίας της αστικής τάξης, πασχίζοντας καθημερινά να αποδείξουν την αξία τους ακριβώς με το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος από το οποίο «κατάγονται».

Ποιος, όμως, είναι ο λόγος που ο «σοβαρός καθηγητής», όπως αρέσκεται να προβάλλεται, αγγίζει τα όρια της αυτογελοιοποίησης, υπογράφοντας αφιερώσεις σε κακόγουστα σόου; Μα, φυσικά, η ορατή απειλή απώλειας της εξουσίας. Οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές με την κατηφόρα που έχει πάρει το ΠΑΣΟΚ στα δικά τους γκάλοπ κινδυνεύουν να μετατραπούν στην αρχή του τέλους, προκαλώντας χιονοστιβάδα εξελίξεων (εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ), οι οποίες μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο το κρυφό όνειρο του πρωθυπουργού, την προεδρία της ΕΕ το α` εξάμηνο του 2003.

Προκειμένου να συγκρατήσει την προϊούσα διάλυση, ο Κ. Σημίτης κινείται δραστήρια σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα:

- Τα δίνει όλα στο κεφάλαιο: Δημόσια περιουσία (ιδιωτικοποιήσεις - ξεπούλημα από ΟΤΕ και ΔΕΗ μέχρι μαρίνες, ναυπηγεία κ.ο.κ.), κοινοτικά κονδύλια από το Γ` ΚΠΣ, έργα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες κ.ο.κ.

- Επιταχύνει και «κλείνει» νεοφιλελεύθερες διαρθρωτικές αλλαγές, όπως το Ασφαλιστικό, το Φορολογικό, ενώ έρχεται και ο «αναπτυξιακός» νόμος.

- Στη βάση των παραπάνω, συνάπτει νέες συμμαχίες ή επαναβεβαιώνει παλιές με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και, σε κάθε περίπτωση, έχει εξασφαλίσει την υποστήριξη των μεγαλοεκδοτών (χρειάστηκε να γίνει πριν από λίγες βδομάδες νέος κύκλος επαφών μαζί τους), γεγονός που φαίνεται με μια απλή ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τον τελευταίο καιρό. (Αξίζει να σημειωθεί το παράδειγμα με το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, το οποίο, ενώ κατεδαφίζει τις κατακτήσεις των ασφαλισμένων, οι φιλικές εφημερίδες το εμφάνισαν ως νομοσχέδιο που φέρνει δώρα για τους εργαζόμενους!).

Είναι ευνόητο ότι όταν η κυβέρνηση δεν καταφέρνει να εξασφαλίζει «εικόνα συναίνεσης» στα αντιλαϊκά μέτρα της, χάρη στη βοήθεια που προσφέρει η ελεγχόμενη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, τότε δε διστάζει να επιστρατεύει τους σιδερόφραχτους μηχανισμούς καταστολής, όταν, βέβαια, βλέπει ότι «δεν έχει τον έλεγχο», όπως στους ναυτεργάτες.

Επειδή, λοιπόν, η αντιλαϊκή επέλαση, αλλιώς το δεύτερο κύμα του εκσυγχρονισμού, προχωρά με καταιγιστικούς ρυθμούς, ο Κ. Σημίτης αισθάνεται την ανάγκη να θολώσει τα νερά και να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες στις λαϊκές μάζες, για να μην «πατώσει» τον Οκτώβρη. Επιδιώκει, μεταξύ άλλων, να συντηρήσει όσο μπορεί την ανύπαρκτη διαίρεση «δεξιά - αντιδεξιά», έτσι ώστε να περιχαρακώσει όσο μπορεί τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και να αποτρέψει μεγάλες διαρροές προς τη ΝΔ. (Οι παλιοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είναι, όπως δείχνουν τα γκάλοπ, που εξωθούνται προς τη ΝΔ και είναι η κυβέρνηση Σημίτη με την πολιτική της που τους έχει προετοιμάσει κατάλληλα γι' αυτό το «άλμα»).

Οσο και αν προσπαθεί, όμως, ο Κ. Σημίτης δεν μπορεί να βρει πειστικές διαφορές στην πολιτική της κυβέρνησής του και στην πολιτική που υποστηρίζει η ηγεσία της ΝΔ, γεγονός που τον υποχρεώνει, είτε να καταφεύγει στην αλήστου μνήμης εποχή των «πέτρινων χρόνων», είτε σε μια κούφια αντιδεξιά ρητορική, η οποία, όμως, αδυνατεί να στήσει τον «μπαμπούλα» που θέλει. Θα επιμείνει, όμως, γιατί το οπλοστάσιό του απέναντι στη ΝΔ έχει γίνει εξαιρετικά φτωχό, αφού έχει φροντίσει να τη διογκώσει και να την εμφανίζει «προ των πυλών» της εξουσίας.

Οσο πλησιάζουμε προς την εκλογική αναμέτρηση των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, είναι ολοφάνερο ότι θα ενταθεί στο έπακρο η κούφια δικομματική πόλωση, γιατί φοβούνται και θέλουν να αποτρέψουν ένα ηχηρό χαστούκι μέσα από την κάλπη, που θα επιδράσει, σε συνδυασμό με τους αγώνες, στη δημιουργία στη συνέχεια σοβαρών προβλημάτων στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος. Η συζήτηση στη Βουλή κατέδειξε το πλαίσιο και το «περιεχόμενο» της μεταξύ τους κόντρας, μακριά και έξω από τα πραγματικά λαϊκά προβλήματα και είναι αδύνατο να συγκαλύψει την ουσιαστική ταύτιση της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Αν κάτι καινούριο προκύπτει στην πορεία προς τις εκλογές του Οκτώβρη, είναι ότι οι καθεστωτικές δυνάμεις πηγαίνουν φιλοδοξώντας να μη χαλαρώσουν καθόλου την αντιλαϊκή επίθεση και παρ' όλα αυτά να βγουν ενισχυμένα τα κόμματά τους. Αυτό ακριβώς υπέδειξε δημόσια προς τα δύο μεγάλα κόμματα ο πρόεδρος του ΣΕΒ Οδ. Κυριακόπουλος στην ετήσια γενική συνέλευση του συνδέσμου. Στην οποία, βεβαίως, οι αρχηγοί των δύο κομμάτων εξέφρασαν για άλλη μια φορά τη φιλοδοξία τους να υπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Αν θα επιτύχουν τους στόχους τους, αυτό θα εξαρτηθεί από την αντίσταση που θα συναντήσουν από τους εργαζόμενους, οι οποίοι, όμως, χρειάζεται να κάνουν το πραγματικό άλμα, να σπάσουν τα φράγματα, και να βγουν έξω από το δικομματικό «μαντρί». Ο απεγκλωβισμός αυτός είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, αλλά είναι μονόδρομος, με την ταυτόχρονη ένταση των κοινωνικοπολιτικών αγώνων τους και την ενίσχυση των αγωνιστικών συνδυασμών συμπαράταξης των κομμουνιστών με άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές.