ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ της έρευνας της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας: Οι Ελληνες δημοσιογράφοι κατέχουν ένα θλιβερότατο ρεκόρ. Το ποσοστό των καπνιστών βρέθηκε να ξεπερνά το 60% όταν σε αντίστοιχη έρευνα πριν δέκα χρόνια, ήταν 38%.

ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως είναι ο καλύτερα πληροφορημένος πολίτης. Ωστόσο, είναι τα πρώτα θύματα της νικοτίνης: Εθελοντές αλλά και εθελόντριες της συμφοράς. Γιατί εντυπωσιακό είναι πως οι δημοσιογραφίνες 26-35 χρόνων, σύμφωνα με τα στοιχεία της επιδημιολογικής έρευνας, αναδεικνύονται στο κάπνισμα αφού σε ποσοστό 50% είναι καπνίστριες σε αντίθεση με τους άνδρες της ίδιας ηλικίας που το ποσοστό των καπνιστών είναι 36%.

ΕΙΝΑΙ «θηλιά» στο λαιμό των συντακτών το καθημερινό, το συνεχές και ατελείωτο επαγγελματικό άγχος, η αγωνία της κάθε στιγμής, η ανησυχία, η αμφιβολία, η βασανιστική αναμονή. Η υπερένταση του μυαλού και της ψυχής ο τάραχος. Και να το τσιγάρο! Μάταιη καταφυγή της αμηχανίας, φανταστικό αποκούμπι ύπουλο, στηλωτικό των νεύρων και τερατώδες ψυχοφάρμακο.

ΓΙΑ τους δημοσιογράφους το τσιγάρο δεν είναι το συνοδευτικό της ρέμβης, ο σύντροφος της μοναξιάς, το σκηνικό των ονειροπολήσεων. Είναι το θανάσιμο ντοπάρισμά τους στην εξουθενωτική μάχη να νικήσουν το χρόνο, που αφηνιάζει. Να δαμάσουν τον έντυπο χώρο, που αντιστέκεται. Εγρήγορση και ετοιμότητα αλλά και ταχύτητα και συντομία. Κι ακόμα πληρότητα, ποιότητα και ακρίβεια. Και να το δηλητηριώδες αντίδοτο. Το τσιγάρο!

ΚΙ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ η ίδια σ' ολόκληρη την κλίμακα της δημοσιογραφικής ιεραρχίας και σ' όλα, εφημερίδες και τηλεοπτικά. Διευθυντικά στελέχη, ρεπόρτερ, σχολιαστές, διορθωτές, φωτογράφοι, τηλεφωνητές, όλοι είναι κάθε στιγμή παρόντες και δίνουν εξετάσεις κάθε πρωί και κάθε απόγευμα, αλλά και κάθε στιγμή στους αναγνώστες αλλά και στους τηλεθεατές. Δοκιμασία που σκοτώνει νιάτα που μόλις πρόλαβαν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο επάγγελμα. Ετυχε ποτέ να νιώσετε την αγωνία πως χάνετε το αεροπλάνο, το σιδηρόδρομο, το καράβι; Να σφίγγεται η καρδιά και να καργάρουν τα νεύρα; Προλαβαίνεις, δεν προλαβαίνεις. Ετυχε να κλειδώσετε το σπίτι, να ταξιδεύετε και ξαφνικά σε απόσταση 100 χιλιομέτρων να αναπηδάτε έντρομα: «Εσβησα το μάτι της κουζίνας; Και να γυρνάτε με κομμένη ανάσα, με το φόβο μήπως αντικρίσετε καπνούς και φλόγες στο σπίτι. Αυτή είναι η καθημερινή ζωή των περισσότερων συντακτών. Κούρδισμα των νεύρων, αδημονία και χτυποκάρδια, λαχτάρες. Να γιατί τους θερίζουν οι καρδιοπάθειες και ο καρκίνος.

ΕΙΝΑΙ, βέβαια, αλήθεια, πως η πρόοδος της τεχνολογίας έχει κάπως εξανθρωπίσει μερικούς τομείς της δημοσιογραφικής εργασίας. Αλλά αυτή ακριβώς η τεχνολογία έχει εμπλέξει το δημοσιογράφο στα ανθρωποφάγα γρανάζια της. Τον σβουρίζει στους κυλίνδρους, του επιβάλλει τον εξοντωτικό ρυθμό της. Ο Ιταλός ποιητής Τζιάκομο Λεοπάρντι έγραφε πριν 160 χρόνια: «Θά 'ρθει στιγμή που με τη δύναμη του ατμού θα τυπώνονται εκατομμύρια φύλλα το δευτερόλεπτο... οι εφημερίδες, ψυχή της οικουμένης, πηγή της γνώσης στον αιώνα μας και στο μέλλον». Η θαυμαστή εποχή του παντοδύναμου ατμού!... Το όνειρο του ποιητή πραγματοποιείται με τον ηλεκτρισμό. Αλλά πώς να παρακολουθήσουν οι δημοσιογράφοι τον ίλιγγο της ηλεκτρονικής τεχνολογίας; Αγωνία, αγκούσα, άγχος. Και να το τσιγάρο, το θεοκατάρατο και να το θλιβερό πρωτάθλημα το δικό μας, των δημοσιογράφων. Και σ' αυτό πρώτοι, πιο σωστά πρώτες στην κατανάλωση καρκινογόνας πίσσας, οι νέες συνάδελφοι.

ΕΛΑΧΕ - κι όχι βέβαια για πρώτη φορά - όλη αυτή για τον καπνό και τα τσιγάρα η συζήτηση κι όλα τα θανατερά νούμερα, με τις χρονιάτικες συνελεύσεις των δημοσιογραφικών σωματείων όπου ακούς και ξανακούς εφιαλτικά στοιχεία για τις συνθήκες του επαγγέλματος. Οι επαγγελματικές αρρώστιες μάς πελεκάνε. Η καρδιά κι ο καρκίνος έχουν σ' εμάς τις πρωτιές. Ολο κι ανεβαίνουν οι δείκτες. Και τα σύγνεφα του τσιγάρου ντουμανιάζουν τη δημοσιογραφική «γαλέρα», εκείνη, που βιώνουν κάθε μέρα ιδιαίτερα οι νέοι συνάδελφοί μας. Απλήρωτοι μήνες, απολυμένοι, με χίλια δυο βάσανα, στο κυνηγητό της δουλιάς και της είδησης.