Μια ακόμη προσθήκη στο ισχύον νομοθετικό «οικοδόμημα» του περιορισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων έρχεται να προστεθεί μετά την περιέργως εσπευσμένη κατάθεση στη Βουλή, την περασμένη Τρίτη, Διεθνούς Σύμβασης σχετικά με την «καταστολή τρομοκρατικών επιθέσεων». Μια σύμβαση που όχι μόνο προκαλεί εύλογα ερωτήματα σε σχέση με το χρόνο στον οποίο κατατέθηκε, αλλά είναι ενδεικτική της επιχείρησης περιορισμού της δράσης των λαϊκών κινημάτων στο όνομα του «αντιτρομοκρατικού αγώνα»!

Να σημειώσουμε ότι πρόκειται για σύμβαση που υπογράφτηκε από τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ στις 2 του Φλεβάρη του 1998 και παρά το γεγονός ότι με βάση τις συνταγματικές διατάξεις πρέπει να συζητηθεί στην Ολομέλεια της Βουλής κατατέθηκε τουλάχιστον 3 μήνες νωρίτερα. Οσον αφορά στο περιεχόμενό της, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζεται ως κείμενο αντιμετώπισης «βομβιστικών ενεργειών», είναι σαφές ότι κινείται στην κατεύθυνση περιορισμού των δικαιωμάτων κάθε είδους «ενοχλητικών» για τη «νέα τάξη» κινημάτων, ενώ μπορεί κάλλιστα να αξιοποιηθεί για την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης.

Για παράδειγμα, στο άρθρο 2 αναφέρει εκτός των άλλων ότι κάποιος θεωρείται πως διαπράττει τρομοκρατικό αδίκημα όταν έχει σκοπό «να προκαλέσει εκτεταμένη καταστροφή του εν λόγω τόπου, εγκατάστασης ή συστήματος, όταν η εν λόγω καταστροφή καταλήγει ή είναι πιθανόν να καταλήξει σε μεγάλη οικονομική ζημιά». Σύμφωνα μ' αυτό, μπορεί πολύ εύκολα να κατηγορηθούν ως τρομοκράτες οι αγωνιζόμενοι αγρότες γιατί έστησαν μπλόκα στην «εθνική», οι ναυτεργάτες που περιφρουρούν την απεργία τους στους καταπέλτες των πλοίων, ή διαδηλώνουν στο λιμάνι, οι εργάτες που επίσης περιφρουρούν την απεργία τους ή διαδηλώνουν στους δρόμους.

Αλλά για ποιες εγκαταστάσεις ή συστήματα γίνεται λόγος; Στη σύμβαση ορίζεται με σαφήνεια η προστασία από «τρομοκρατικές» ενέργειες κάθε είδους κρατικής εγκατάστασης. Ενδεικτικό είναι το κείμενο της σύμβασης που αναφέρεται σε «οποιεσδήποτε μόνιμες ή προσωρινές εγκαταστάσεις ή μέσα μεταφοράς που χρησιμοποιούνται ή καταλαμβάνονται από εκπροσώπους του κράτους, μέλη της κυβέρνησης ή κάθε άλλης δημόσιας αρχής». Επίσης, αφορά σε «οποιεσδήποτε δημόσιες ή ιδιωτικές εγκαταστάσεις που παρέχουν ή διανέμουν υπηρεσίες προς όφελος του κοινού, όπως ύδρευση, αποχέτευση, ενέργεια, καύσιμα ή επικοινωνίες». Μάλιστα, στο κείμενο της σύμβασης γίνεται λόγος για «τόπους δημόσιας χρήσης», που, όπως επεξηγείται, σημαίνει «τα τμήματα κτιρίων, γης, υδάτινης οδού ή άλλου τόπου που είναι προσβάσιμα σε μέλη του κοινού συνεχώς είτε περιοδικώς».

Φυσικά στη σύμβαση ορίζεται η προστασία των παραπάνω από βομβιστικές επιθέσεις, πλην όμως είναι σαφές ότι - σε συνδυασμό με την ισχύουσα νομοθεσία και τον περίφημο «τρομονόμο» - οι διατάξεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον της δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος ενεργοποιώντας ένα ακόμα ισχυρότερο «πλέγμα» αυταρχικών διατάξεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η σύμβαση καλύπτει και το σύνολο των στρατιωτικών εγκαταστάσεων ενός κράτους, χαρακτηρίζοντας έτσι έμμεσα «τρομοκρατική» τη δράση απελευθερωτικών κινημάτων ακόμα και όταν αυτά πλήττουν αποκλειστικά στρατιωτικούς στόχους.

Στο άρθρο 5 της σύμβασης καλείται κάθε κράτος που συνυπογράφει το κείμενο να υιοθετήσει κάθε απαραίτητο μέτρο προκειμένου «οι αξιόποινες πράξεις εντός του πλαισίου της παρούσας σύμβασης» να μη «δικαιολογούνται από παραμέτρους πολιτικές, φιλοσοφικές, ιδεολογικές, φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές ή άλλες παρόμοιας φύσης».

Σε όλα τα παραπάνω δε συμπεριλαμβάνεται - φυσικά - η δράση στρατιωτικών μονάδων αφού στο άρθρο 19 ορίζεται πως εξαιρούνται «οι δραστηριότητες στρατιωτικών δυνάμεων ενός κράτους κατά την άσκηση των επίσημων καθηκόντων τους».

Ενα από τα κύρια σημεία της σύμβασης είναι η δίωξη των προθέσεων και όχι των πράξεων που χαρακτηρίζονται τρομοκρατικές, αφού η σύμβαση αναφέρει ότι το αδίκημα διαπράττουν όσοι «επιχειρούν να το τελέσουν», «όσοι οργανώσουν ή δώσουν εντολή σε άλλους» να το κάνουν (εδώ, π.χ., τα συνδικάτα που αποφασίζουν κινητοποίηση και ταυτόχρονα την περιφρούρησή της, με δεδομένο ότι θα «φορτωθούν» πρόκληση οικονομικής ζημιάς, μπορεί να κατηγορηθούν ότι διαπράττουν «τρομοκρατική» πράξη), αλλά και «όσοι συνεισφέρουν στην τέλεση». Κατηγορείται και η ταξική αλληλεγγύη; Αυτό φαίνεται.

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην παράγραφο 1 του άρθρου 7, «ένα κράτος-μέλος, άμα τη λήψει πληροφοριών ότι ένα πρόσωπο τέλεσε ή φέρεται να τέλεσε αδίκημα», πρέπει να «λαμβάνει τα μέτρα που είναι απαραίτητα σύμφωνα με το εθνικό του δίκαιο για να ερευνήσει τα γεγονότα που περιέχονται στις πληροφορίες» καθώς και για να «διασφαλίσει την παρουσία του εν λόγω προσώπου για το σκοπό της δίωξης ή έκδοσης».

Παράλληλα, με βάση τις ρυθμίσεις της σύμβασης, «απελευθερώνεται» το ισχύον καθεστώς έκδοσης προσώπων από ένα κράτος προς ένα άλλο. Αρχικά αυτό προβλέπεται ότι μπορεί να συμβεί ανεξάρτητα από το αν υφίσταται σχετική διακρατική σύμβαση ανάμεσα σε δυο χώρες, αφού «το κράτος αποδέκτης αιτήματος μπορεί να θεωρήσει την παρούσα σύμβαση ως νομική βάση». Με τις ίδιες διατάξεις αίρεται η δυνατότητα από ένα κράτος να απορρίψει την αίτηση έκδοσης ατόμου ή ατόμων «με μοναδικό λόγο ότι αφορά πολιτικό αδίκημα ή αδίκημα με πολιτικά κίνητρα». Ιδιαίτερα σημαντική - με βάση και τις τελευταίες εξελίξεις - είναι και η διάταξη που ορίζει την υποχρέωση έκδοσης ύποπτων «τρομοκρατικών ενεργειών» όταν το «αδίκημα τελείται κατά υπηκόου, κρατικής ή κυβερνητικής εγκατάστασης, συμπεριλαμβανόμενης της πρεσβείας ή άλλων διπλωματικών ή προξενικών εγκαταστάσεων του εν λόγω κράτους». Με άλλα άρθρα ορίζεται η υποχρέωση των συμβαλλόμενων κρατών στην παροχή κάθε είδους βοήθειας στις ανακριτικές ή άλλες διαδικασίες σε θέματα τρομοκρατίας καθώς και η υποχρέωση της μεταφοράς ενός συλληφθέντα σε άλλο κράτος εφόσον αυτό κριθεί χρήσιμο για έρευνες σχετικά με την τρομοκρατία. Και όχι μόνον αυτό. Η σύμβαση αναφέρει ότι «αν αυτό είναι απαραίτητο, τα ανωτέρω αδικήματα θεωρείται για τους σκοπούς της έκδοσης ότι τελέστηκαν όχι μόνο στον τόπο όπου έγιναν, αλλά και στην επικράτεια των κρατών που έχουν θεμελιώσει δικαιοδοσία»...