Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους, 420.100 άνεργοι, περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι, δηλαδή, που στερούνται το δικαίωμα στην εργασία και από αυτούς οι 168.000 είναι νέοι άνεργοι και οι 230.000 μακροχρόνια άνεργοι.

Είναι, λοιπόν, το λιγότερο άκομψο για την κυβέρνηση να πανηγυρίζει απέναντι σ' αυτούς τους χιλιάδες άνεργους και να μιλάει περί «αποτελεσματικής πολιτικής». Οι διάφορες αλχημείες της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας δεν αλλάζουν την ουσία, ο αριθμός είναι, έτσι κι αλλιώς, τεράστιος. Υπάρχουν επίσημα περίπου μισό εκατομμύριο άνεργοι, που ψάχνουν για ένα μεροκάματο για να ζήσουν την οικογένειά τους, να πάρουν ένα πακέτο τσιγάρα και να μπορούν να σκέφτονται αύριο.

Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Αφού η ανεργία αποτελεί συστατικό κομμάτι της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής, που ταυτόχρονα αξιοποιείται για τη διαιώνιση και ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Είναι το όπλο που χρησιμοποιεί, για να τρομοκρατεί τους εργαζόμενους να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί με σκυμμένο κεφάλι και να χαρίζουν την εργατική δύναμή τους με το φόβο της απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους. Γιατί στην πόρτα περιμένουν οι 420.100 άνεργοι, που δε βρήκαν πουθενά τις κυβερνητικές προεκλογικές διακηρύξεις για 300.000 νέες θέσεις εργασίας.

Η Στατιστική Υπηρεσία, βέβαια, με τις γνωστές αλχημείες, παρουσίασε μείωση της ανεργίας για το δεύτερο τρίμηνο του 2002 σε 9,6%, από το 10,2% αντίστοιχο περσινό, χωρίς να δίνει, όμως, στο συγκεκριμένο τρίμηνο το μέσο όρο ανεργίας στο δωδεκάμηνο, καθώς αυτός διαμορφώνεται στο 10,4%, από 10,5% του προηγούμενου τριμήνου.

Την ίδια στιγμή, όμως, και από τα ίδια τα στοιχεία, η απασχόληση την τελευταία τετραετία είναι εμφανώς μειωμένη, καθώς οι απασχολούμενοι (μέσος όρος του έτους) από 3.953.000 το 1998, πέφτουν στα 3.933.000 το 1999, στα 3.934.000 το 2000, και το 2001 μειώθηκαν στα 3.901.000 άτομα.

Επιπλέον, η απασχόληση του πρώτου τρίμηνου του 2002 έπεσε στα 3.866.000 άτομα και στο δεύτερο τρίμηνο διαμορφώθηκε στα 3.949.000, διατηρώντας συνολικά το μέσο όρο της απασχόλησης για φέτος στα ίδια επίπεδα. Και η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, αφού η κυβέρνηση παρουσιάζει μείωση της ανεργίας στους αριθμούς, χωρίς την αντίστοιχη δημιουργία θέσεων εργασίας. Και αυτό, καθώς το εργατικό δυναμικό (σ.σ. η εξέλιξη αυτή συνδέεται με το δημογραφικό), από 4.445.700 το δεύτερο τρίμηνο του 1998, το αντίστοιχο φετινό τρίμηνο μειώθηκε στα 4.369.000 άτομα...

Τα παραπάνω στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας και αυτή τη φορά αποδεικνύουν ότι η περιβόητη «ανάπτυξη», που έχει κάνει σημαία η κυβέρνηση, είναι συνώνυμη της ανεργίας. Γι' αυτό, η λύση για την ανεργία δεν μπορεί να δοθεί έξω από τον κοινό αγώνα εργαζομένων και ανέργων. Αν στο στόχαστρο της δράσης τους δεν μπούν το σύνολο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και οι μεγάλοι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί που τις προωθούν. Αν, τελικά, οι διεκδικήσεις και σ' αυτό το μέτωπο δε συνδέονται με τη γενικότερη πάλη, για μια άλλη λαϊκή οικονομία και τη λαϊκή εξουσία.