Το γεγονός ότι τούτη η ιστορία περί «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας» με την «υπόθεση 17Ν» άνοιξε τους «ασκούς του Αιόλου» στην κοινωνικοπολιτική ζωή της Ελλάδας, φανερώνει πως το ζήτημα θα πάει πολύ μακριά. Και όσοι πίστεψαν τις αρχικές εξαγγελίες περί ενός πυορροούντος για 27 χρόνια αποστήματος που άνοιξε για να γιάνει μια πληγή αυτής της κοινωνίας, ίσως ζουν σ' άλλο κόσμο. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει γεγονός που συνειδητά ή ασυνείδητα γίνεται κυρίαρχο στην κοινωνικοπολιτική ζωή, (στη συγκεκριμένη περίπτωση εντελώς συνειδητά από την άρχουσα τάξη, τα πολιτικά της κόμματα και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της), και να μην επιδρά είτε στη σχετική του αυτοτέλεια, είτε με τη χρησιμοποίησή του, στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις σε κάθε ταξική κοινωνία. Ιδιαίτερα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, που η αστική κοινωνία πέρασε οριστικά στην αντίδραση, η χρησιμοποίηση διαφόρων γεγονότων (καμιά φορά και προκατασκευασμένων), γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί σε όφελος του αστικού πολιτικού συστήματος, ακόμη και όταν οξύνει στο έπακρο αντιθέσεις και μάλιστα αντιθέσεις ανάμεσα σε μερίδες της άρχουσας τάξης, και των πολιτικών κομμάτων της. Αντικειμενικά μπαίνει στο πεδίο της ταξικής, της πολιτικής αντιπαράθεσης και μπορεί να προσλαμβάνει χαρακτηριστικά οξύτατης ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης, με πολλούς ενδιαφερόμενους, πολλούς συμμετέχοντες και πολλούς αποδέκτες, πάντα όμως σε τελευταία ανάλυση ενάντια στο εργατικό κίνημα και την πολιτική του πρωτοπορία, το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Η αστική τάξη της Ελλάδας δε διαθέτει απλά ταξικό ένστικτο, αλλά πείρα χρόνων από ταξικές συγκρούσεις με τα χαρακτηριστικά ανώτερων μορφών ταξικής πάλης, όπως η ένοπλη, την οποία έχει χρησιμοποιήσει μαζί με τους Αγγλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές συμμάχους της, στη μεταπελευθερωτική περίοδο βάζοντας ουσιαστικά το ζήτημα ποιος - ποιον για την πολιτική εξουσία (εμφύλιος πόλεμος). Βεβαίως τότε ο λαός δεν μπορούσε να κάνει τίποτα το διαφορετικό, από το να πάρει τα όπλα...
Το πολιτικό ζήτημα ή ζητήματα που κρύβονται πίσω απ' όλα τα τεκταινόμενα στην «υπόθεση 17Ν» φαίνεται να είναι πολύπλοκα και σύνθετα. Η εξέλιξη της υπόθεσης αφήνει να αχνοφαίνονται αντιθέσεις και ανταγωνισμοί τμημάτων του κεφαλαίου, πολιτικοί ανταγωνισμοί των κομμάτων του κατεστημένου, (αληθεια τι άλλο μπορεί να είναι τα διαφορετικά σενάρια, η διαφορετική πληροφόρηση και εκτιμήσεις;), ωμή παρέμβαση των Αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών, (ανεξάρτητα απο τις μεταξύ τους αντιθέσεις), με την αγαστή συνεργασία της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκφραστών. Κάθε μια απ' αυτές τις συνιστώσες μπορεί να έχει τα ιδιαίτερα συμφέροντά της, αλλά ο σκοπός είναι ένας: Η ενίσχυση του αστικού πολιτικού συστήματος, η καταπολέμηση, το τσάκισμα αν είναι δυνατό, του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ. Μόνο που όλ' αυτά πρέπει να γίνονται με αστικοδημοκρατική επίφαση, στα πλαίσια υποτίθεται της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης, ενώ ουσιαστικά αποτελεί όχι μόνο βίαιη διαστρέβλωση και συκοφαντία της ιδεολογίας και της πολιτικής του ΚΚΕ, αλλά και τρομοκράτιση του λαού με την ενοχοποίηση της κοινωνικοπολιτικής δράσης, της ταξικής πάλης, μ' όλες τις μορφές της, παρ' όλο που το κεφάλαιο τη διεξάγει ασταμάτητα με μοχλό το κράτος, τους μηχανισμούς του ως την πιο άγρια μορφή της, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Παρ' όλ' αυτά κατασυκοφαντούν, εξοβελίζουν, ενοχοποιούν την επαναστατική βία, ταυτίζοντας την ατομική τρομοκρατία και τις πολιτικές δολοφονίες με την επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Αυτοί που με τους πολέμους δολοφονούν λαούς ολόκληρους. Που με την ένοπλη δική τους βία και τρομοκρατία κρατούν την εκμεταλλευτική τους εξουσία, εμποδίζοντας την ιστορική εξέλιξη, που είναι αντικειμενικά το πέρασμα στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Η «υπόθεση 17Ν» αξιοποιείται από την άρχουσα τάξη, τα πολιτικά της κόμματα και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους ως μοχλός διαμόρφωσης των πολιτικών εξελίξεων. Η προκλητική επιχείρηση αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης των λαϊκών δυνάμεων μέσω της διοχέτευσης του κουρνιαχτού των πληροφοριών και των σεναρίων στα ΜΜΕ, πασχίζει να διαμορφώσει μαζική ψυχολογία αποδοχής της πραγματικότητας που διαμορφώνουν με την επιδιωκόμενη τρομοϋποταγή και την ιδεολογική - προπαγανδιστική βία που ασκούν καθημερινά ασταμάτητα όλοι οι μηχανισμοί τους. Η πολύμορφη συκοφάντηση του ΚΚΕ και του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, η επιδίωξη ενοχοποίησης κάθε ιδέας και πρακτικής μαζικής λαϊκής κοινωνικοπολιτικής αντίστασης, πολύ περισσότερο, αμφισβήτησης του σάπιου συστήματός τους, γίνονται μοχλοί διαμόρφωσης μιας ακόμη πιο βάρβαρης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, για την εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Και το ιδεολογικό τους καταστάλαγμα είναι να πείσουν τις λαϊκές μάζες ότι την επαναστατική βία -- που εν δυνάμει μπορούν να ασκήσουν, όταν συσπειρωμένες στο δικό τους λαϊκό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, σε συνθήκες πανεθνικής κρίσης και επαναστατικής κατάστασης, όπου ο λαός θα βρίσκεται σχεδόν καθολικά στο προσκήνιο των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, ενώ η άρχουσα τάξη και οι σύμμαχοί της θα τα 'χουν χαμένα από την αδυναμία αντιμετώπισης της κρίσης και την επαναστατική δράση των λαϊκών μαζών και όπου δε θα μπορούν να χρησιμοποιούν απόλυτα όλο τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, αλλά θα έχουν τα όπλα στη διάθεσή τους για να τσακίσουν το κίνημα -- αυτή την επαναστατική βία δεν πρέπει να την ασκήσουν με κάθε μέσο, ακόμη και με τα όπλα, για να κινήσουν την Ιστορία προς τα μπρος, να απαλλαγούν από την εκμετάλλευση.
Ναι! αυτό ακριβώς επιδιώκουν. Να απομακρύνουν από την ταξική πάλη, μ' όλες τις μορφές της, την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. «Ο φόβος φυλάει τα έρημα». Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι η κρίση δεν είναι προ των πυλών, αλλά εντός των πυλών του καπιταλισμού. Αλλωστε αυτή είναι η πραγματική βάση της αμερικάνικης «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας», δηλαδή του πολέμου. Οι ενδομονοπωλιακοί ανταγωνισμοί οξύνονται στο έπακρο για το μοίρασμα αγορών και ενεργειακών πηγών, η εξαθλίωση εξαπλώνεται και αυτή η εξελισσόμενη πραγματικότητα δεν είναι εν δυνάμει ένας παράγοντας αμφισβήτησης του συστήματος, αλλά και εν δυνάμει συνειδητής πάλης ενάντιά του. Αλλά και ο πόλεμος, ως διέξοδος σωτηρίας, απαιτεί από τα μονοπώλια να υποτάξουν με κάθε μέσο, και με τα όπλα, ολοκληρωτικά τους λαούς,(ας μην ξεχνάμε οτι ήδη στρατιωτικές μονάδες εκπαιδεύονται για την αντιμετώπιση διαδηλωτών, ενώ με την αλλαγή του αμυντικού δόγματος, ο στρατός είναι προσανατολισμένος και στον «εσωτερικό εχθρό»,το λαό), όμως επίσης εγκυμονεί κινδύνους καθολικής αμφισβήτησης τους και πάλη για ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας τους.
Και αυτή η στιγμή, όταν έρθει, που η άρχουσα τάξη θα χρησιμοποιεί τους ένοπλους μηχανισμούς της ενάντια στο λαό, το οργανωμένο εργατικό κίνημα, το Κομμουνιστικό Κόμμα και το λαϊκό μέτωπο, που έχουν κερδίσει την πλειοψηφία του λαού, θα χρησιμοποιήσουν όλες τις μορφές πάλης για να απαλλαγεί η κοινωνία από τη σαπίλα της εκμετάλλευσης με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Να γιατί άνοιξαν τη ζήτημα της επαναστατικής βίας. Αλλά το εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ, όπως κάθε επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, γνωρίζει από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, αλλά και την πείρα όλων των επαναστάσεων στην ιστορία των κοινωνιών, ότι η ιστορικά αναπόφευκτη επανάσταση είναι επιστήμη και τέχνη. Και ως τέτοια την προετοιμάζουν και όχι με ατομική ένοπλη πάλη και τροκοκρατική δράση τύπου «17Ν». Και αυτή η προοπτική της επανάστασης και της εξέγερσης που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη συνειδητή συμμετοχή της πλειοψηφίας των λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα της εργατικής τάξης, απαιτεί την πιο συνειδητή δουλιά ζύμωσης, προπαγάνδας απόκτησης πρακτικής πείρας, σύνδεσης των άμεσων αγώνων με την πολιτική πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, ώστε όταν οι αντικειμενικές συνθήκες της πανεθνικής κρίσης και της επαναστατικής κατάστασης ωριμάσουν, οι λαϊκές μάζες να είναι έτοιμες για δράση στην κατεύθυνση εγκαθίδρυσης της δικής τους εξουσίας.
Ο Β. Ι. Λένιν έδωσε παραστατικά αυτή την εξέλιξη στο έργο του «Ο μαρξισμός και η εξέγερση», χαρακτηριστικά αποσπάσματα του οποίου παρουσιάζουμε.
Σ.Κ.
Κυρίως φύλλο 
Feeds
Εκδήλωση μνήμης και τιμής για τους μαχητές του ΔΣΕ 
