Φωτ,

Με τη συμπλήρωση 6 μηνών από το θάνατο του αγωνιστή ΦΩΝΤΑ ΠΑΠΑΠΑΥΛΟΥ, προέδρου του Παραρτήματος Μοσχάτου της ΠΕΑΕΑ, η γυναίκα του Φωφώ προσφέρει στο ΚΚΕ 20 ευρώ, μέσω ΚΟ Αθήνας.

* * *

Φωτ.

Στη μνήμη του αγαπημένου συζύγου μου ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥΛΑ προσφέρω, μέσω ΚΟ Κέρκυρας, 15 ευρώ στο «Ριζοσπάστη», του οποίου ήταν καθημερινός αναγνώστης.

Ελένη Δημουλά

* * *

Τον βλέπαμε κάθε πρωί να ανηφορίζει τη Θεσσαλονίκης Νέου Ηράκλειου, κουβαλώντας τα ψώνια της μέρας. Αλλοτε μάς χαιρετούσε από μακριά, υψώνοντας το μπαστούνι του, κι άλλοτε ερχόταν κοντά για να μας πει μια ζεστή Καλημέρα.

Εκείνο το πρωινό, στις 17 Ιούλη 2002, δε φάνηκε. Είχε αναχωρήσει για το μεγάλο ταξίδι του, το αχερούσιο, το στερνό.

Ηταν ο αγαπημένος μας εξάδελφος, ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΕΥΘΥΜΙΟΥ, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, ένας άνθρωπος πράος, μειλίχιος, ντόμπρος και φιλότιμος - είδος υπό εξαφάνιση στην κανιβαλική εποχή της «Νέας Τάξης», που ζούμε σήμερα.

Σε λίγες μέρες τον ακολούθησε στον τάφο και η αδελφή του, ΦΑΝΗ σύζυγος Δ. ΚΑΛΥΒΑ, και, σε λίγες ακόμα μέρες, πέθανε κι άλλος εξάδελφός μας λατρευτός, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΜΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ.

Στη μνήμη τους και αντί για στεφάνι στον τάφο τους, προσφέρουμε 60 ευρώ, στο «Ριζοσπάστη».

Αρτεμις-Βαγγέλης Παπαευθυμίου

Υ.Γ. Αν - λέω, αν - υπάρχει παράδεισος, σίγουρα θα υπάρχει και κάποια οδός Θεσσαλονίκης. Οχι ανηφορική, σαν τη δική μας, αλλά ίσια, για να κάνετε ξεκούραστα τις βόλτες σας, Σωκράτη.

* * *

Φωτ. 3

Στη μνήμη των γονιών μου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ και ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ, των αδελφών μου ΜΩΥΣΗ και ΝΙΚΗΣ και του γαμπρού μου ΓΙΑΝΝΗ ΝΙΚΟΛΙΔΑΚΗ, προσφέρω 50 ευρώ στο ΚΚΕ, μέσω ΚΟΒ Σαφράμπολης.

Η γλυκιά αδελφή μου Νίκη έφυγε από τη ζωή στις 30 Μάρτη 1997. Ο Γιάννης Νικολιδάκης, αγωνιστής από νεότατη ηλικία, σκοτώθηκε στον Πάρνωνα στις 11 Ιούλη 1992, αφού τελείωσε η τελετή αφής της φλόγας της ειρήνης, στην οποία παραβρέθηκε ως αντιπρόσωπος του Φυσιολατρικού Συνδέσμου ο «ΠΑΝ». Και ο αδελφός μου ΜΩΥΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ πέθανε το Γενάρη του 1980. Ηταν μέλος του ΚΚΕ από το 1928, κυνηγήθηκε για τους αγώνες και τις προοδευτικές ιδέες του, εξορίστηκε στην Ανάφη από τις αρχές του 1935 έως το τέλος του κινήματος του Βενιζέλου. Στη δικτατορία του Κονδύλη και του Μεταξά, πέρασε 5 χρόνια στην παρανομία. Επέστρεψε στο σπίτι του το 1941.

Στην Κατοχή ήταν ΕΑΜίτης. Μετά το μπλόκο της Καλογρέζας κατέφυγε στην Πάρνηθα, στον ΕΛΑΣ. Τη Μεγάλη Παρασκευή του 1944 τραυματίστηκε στα Δερβενοχώρια και παρέμεινε 3 μήνες στο νοσοκομείο Αγυιάς.

Το 1947 πιάστηκε και εξορίστηκε στην Ικαρία, μαζί με τον Γιάννη Νικολιδάκη. Αργότερα μεταφέρθηκε στο Μακρονήσι, από όπου αφέθηκε ελεύθερος σωστό ψυχικό ράκος.

Δε θα τους ξεχάσω ποτέ, όπως και όλους τους αγωνιστές, φίλους και συμμαθητές μου.

Ελπίδα Κωνσταντινίδου