«

Οχι στις παροχές, κίνδυνος από ισοζύγιο-πληθωρισμό, αποκλίνουμε από την ευρωζώνη». Αυτός είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της κυριακάτικης «Καθημερινής», η οποία αποδίδει τη φράση στον κ. Γκαργκάνα. Ο κ. Γκαργκάνας ανήκει στο περιβάλλον των πρωθυπουργικών φίλων. Το 1996, αμέσως μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Σημίτη, έγινε σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδας. Στη συνέχεια υποδιοικητής και όταν έμεινε κενή η θέση του Λ. Παπαδήμου έγινε διοικητής. Μέχρι τώρα τίποτα το μεμπτό, ενώ ούτε οι δηλώσεις του περί «παροχών» και «κινδύνων» μάς ξενίζουν.

Παραδοσιακά, η Τράπεζα της Ελλάδας ήταν και είναι θεματοφύλακας των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Ως άτομο όμως ο κ. Γκαργκάνας θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικός όταν αναφέρεται σε... κινδύνους από παροχές, γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να του θυμίσουμε ότι το 2001, συναποφάσισε, μαζί με τον κ. Παπαδήμο, να διπλασιάσουν τις αποδοχές τους! Προφανώς ο κύριος Γκαργκάνας, όταν μιλάει για κινδύνους από παροχές, εξαιρεί τον εαυτό του και τους ανθρώπους της τάξης του. Ολοι αυτοί, όχι μόνον πρέπει, αλλά και επιβάλλεται να έχουν υψηλές αποδοχές, τις οποίες μπορούν να τις αναπροσαρμόζουν κατά το δοκούν. Οπως έκανε, δηλαδή, ο κ. Γκαργκάνας παίρνοντας απόφαση για αύξηση του μισθού του κατά 100%! Προφανώς τέτοιες πράξεις δε συνιστούν κινδύνους για την εθνική οικονομία. Κίνδυνοι εγκυμονούνται από αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα εξαθλιωμένων και εξοβελισμένων από τον καταμερισμό εργασίας που επιβάλλει το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης.

Η αστική τάξη, αν και επιδιώκει σε λέξεις όπως «λιτότητα», «συγκράτηση» κλπ. να δώσει εθνική διάσταση, αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετεί κιόλας στην πράξη. Η λιτότητα αφορά τους άλλους, τους πολλούς, όχι την ίδια, που επιτρέπει στον εαυτό της να σπαταλά μυθώδη ποσά σε διασκεδάσεις σε πολυτελή θέρετρα, να αποκτά πανάκριβα αυτοκίνητα, να στέλνει τους βλαστούς της στα πιο ακριβά σχολεία της Ευρώπης και της Αμερικής για να μάθουν την τέχνη της άσκησης της εξουσίας. Το είδος πρέπει να διαιωνίζεται. Και ασφαλώς ο λόγος και η πράξη του κ. Γκαργκάνα δείχνουν ακριβώς τη διάσταση λόγων και έργων, συνολικά της τάξης που εκπροσωπεί.