Οσο περισσότερο η λαϊκή συνείδηση πιέζεται να ξεχάσει βασικούς κανόνες που καθιερώθηκαν στις διεθνείς σχέσεις μετά τους δυο ιμπεριαλιστικούς πολέμους του εικοστού αιώνα, τόσο περισσότερος αγώνας χρειάζεται για να αποκρουστεί αυτή η προσπάθεια. Οσο περισσότερο η ανθρώπινη γνώση πιέζεται να αποδεχτεί τους νέους διεθνείς κανόνες που έχουν ως αρχή τη θεσμοθετημένη ανοιχτή υποταγή του αδύναμου στον ισχυρό, τόσο περισσότερη γνώση απόκρουσης του φαινομένου χρειάζεται. Τέλος, όσο περισσότερο η ολιγαρχική υπερεθνική λέσχη των ισχυρών επιχειρεί να επιβάλει την αλαζονεία της εξουσίας ως τρόπο ζωής, στο όνομα μιας εκφυλισμένης αστικής δημοκρατίας που την ονομάζει «δημοκρατία» γενικώς και την επιβάλλει ως θεραπαινίδα «πάσης νόσου και...», τόσο περισσότερο η θεωρητική ανάλυση του φαινομένου πρέπει να σφιχτοδένεται με τον αγώνα κατά της έλευσης κάθε μορφής νεοταξίτικης κυριαρχίας.

Η μια πλευρά, προσβλέπουσα σε κάθε λογής, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, διάλογο, τον έβλεπε περίπου ως εργαλείο αποφυγής κάθε χειροτέρευσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Θεωρώντας εκ των προτέρων ότι κάθε πιθανότητα χειροτέρευσης θα έβλαπτε αποκλειστικά ή κύρια την Ελλάδα, ως τον αδύνατο κρίκο της συμμαχικής αλυσίδας, καταλήγει στο αδιέξοδο κι επικίνδυνο φινάλε «διάλογος για το διάλογο» ή αλλιώς «τα παιδία παίζει». Στον αντίποδα αυτής της πλευράς βρίσκεται η άποψη που θεωρεί κάθε προσέγγιση με την τουρκική πλευρά ως περίπου ενδοτική πολιτική. Κύριο επιχείρημα έχει το ότι «δε συζητάς με εκείνον που έκανε γενοκτονίες εις βάρος σου, εξακολουθεί να κατέχει στρατιωτικά και πολιτικά ιστορικά εδάφη σου και δε συμμορφώνεται με αποφάσεις διεθνών οργάνων, συμφωνιών και θεσμών κι ούτε τιμά την υπογραφή του». Οσο σωστά κι αν δείχνει αυτή η πλευρά τη φορά των γεγονότων ξεχνά ότι, τελικά, στην πολιτική δεν υπάρχει στατική κατάσταση πραγμάτων. Στην άλλη πλευρά, το δόγμα «διάλογος υπέρ πάντων» οδηγεί σε ένα χωρίς όρους και προϋποθέσεις αλισβερίσι, που οι φιλοπόλεμοι μιλιταριστές ακονίζουν τα μαχαίρια τους, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθούν στο όνομα του ειρηνευτικού διαλόγου που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται.

Η ανοιχτή δημόσια ομολογημένη αναγνώριση των καταστατικών αρχών κι αποφάσεων των διεθνών θεσμών και οργανισμών (ΟΗΕ, Ελσίνκι, Διεθνές Δίκαιο κλπ.). Η έμπρακτη αποδοχή διακρατικών αποφάσεων, οι οποίες ρυθμίζουν τα όρια της επικρατείας τους και τα ηθικά και υλικά τους συμφέροντα (περιουσίες κλπ.), σύμφωνα με την αρχή «περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Χωρίς αυτήν την ανοιχτή, δημόσια, φωναχτή κι υπογεγραμμένη διακήρυξη πρακτικής εφαρμογής των νομίμων διεθνών κανόνων, εκ των προτέρων και χωρίς αντιρρήσεις, κάθε διάλογος χρησιμοποιείται ως πέπλο για να καλύψει την επερχόμενη πολεμική δοκιμασία.