Μόνο αγανάκτηση προκαλεί το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι ένας από τους στόχους των φορολογικών μέτρων είναι η στήριξη της οικογένειας. Αν, μάλιστα, πάρουμε υπόψη μας τον τρόπο που αντιμετωπίζει το θέμα της απόκτησης πρώτης κατοικίας, από τη σκοπιά του φορολογικού συστήματος, τότε έχουμε να κάνουμε με μια ξεδιάντροπη πολιτική, που πολλαπλασιάζει τα προβλήματα που έχουν τα λαϊκά στρώματα να αποκτήσουν δικό τους κεραμίδι.

Η επίθεση της κυβέρνησης στην υπόθεση «απόκτηση πρώτης κατοικίας» ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και από ό,τι φαίνεται δεν έχει τέλος, μια και πάντα διαπιστώνεται πως... υπάρχουν και χειρότερα. Και οι κυβερνώντες στην προσπάθειά τους είτε να αυξήσουν τα δημόσια έσοδα είτε να στηρίξουν τους τραπεζίτες, δε διστάζουν να δημιουργούν όλο και περισσότερα εμπόδια στα εργατικά νοικοκυριά, που αγωνιούν να ξεφύγουν από το βραχνά το ενοικίου. Και δε διστάζουν, επειδή γνωρίζουν ότι όσοι προσπαθούν να αποκτήσουν μόνιμη και σταθερή οικογενειακή εστία, πασχίζουν μέχρι τέλους, βγάζοντας ακόμα και από τη μύγα ξίγκι, προκειμένου να υλοποιήσουν μια στοιχειώδη και πάγια ανάγκη, που στην εποχή μας έχει γίνει όνειρο.

Τότε, τη δεκαετία του '80, η κυβέρνηση ουσιαστικά κατάργησε τα προγράμματα του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, παραδίνοντας τους εργαζόμενους βορά στον τραπεζικό δανεισμό. Αργότερα, η ΝΔ, μείωσε το ποσοστό της επιδότησης των δανείων για αγορά πρώτης κατοικίας. Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας το ΠΑΣΟΚ πάλι, μείωσε την περίοδο επιδότησης των σχετικών τραπεζικών δανείων στο μισό του χρόνου αποπληρωμής τους και άλλαξε τον τρόπο υπολογισμού της. Σα να μην έφταναν όλα αυτά και σε μια περίοδο που οι ενδιαφερόμενοι αναγκάζονται να πάρουν δάνεια 20 και 25 χρόνων ορίστηκε ανώτατη περίοδος επιδότησης τα 7,5 χρόνια. Με δυο λόγια, το μόνο σχεδόν όφελος που είχε απομείνει για όσους πάλευαν και κατάφερναν να αποκτήσουν πρώτη κατοικία, ήταν η αφαίρεση των ετήσιων τόκων από το φορολογητέο εισόδημά τους.

Τώρα, με τη νέα φορολογική μεταρρύθμιση, χάνεται κι αυτό το όφελος, αφού οι τόκοι για τα δάνεια που θα συνάπτονται από την 1η του επόμενου Γενάρη, δε θα αφαιρούνται πλέον από το εισόδημα, αλλά θα υπολογίζονται -αφαιρούνται με συντελεστή 15% από το φόρο. Αυτό όμως θα έχει τραγικά αποτελέσματα και ιδού η απόδειξη:

Εστω οικογένεια με δύο παιδιά, στην οποία εργάζεται ο ένας σύζυγος που φέτος έχει ετήσιο εισόδημα 20.540 ευρώ. Η οικογένεια πέρσι είχε αποκτήσει πρώτη κατοικία και οι τόκοι που θα πληρώσει όλο το 2002 υπολογίζονται στα 4.600 ευρώ. Ακόμα έχει ιατρικές δαπάνες 1.500 ευρώ, ενώ δικαιούται και τη φορολογική έκπτωση για οικογενειακές δαπάνες των 3.000 ευρώ. Ο φορολογούμενος αυτός με την εκκαθάριση της φορολογικής του δήλωσης θα πληρώσει φόρο 927 ευρώ.

Αν υποθέσουμε ότι η ίδια ακριβώς οικογένεια, δεν ...πρόλαβε να αποκτήσει πέρσι το δικό της κεραμίδι και το καταφέρνει το 2003. Με τη φορολογική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης θα είχε να αντιμετωπίσει την εξής εικόνα:

• Το εισόδημα του φορολογούμενου, χωρίς να πάρει καμιά απολύτως πραγματική αύξηση, αλλά λόγω της συλλογικής σύμβασης και της ωρίμανσης (μεταβολή 5%), που έστω τυπικά διατηρεί την αγοραστική του δύναμη, θα είναι 21.567 ευρώ.
• Ο φόρος που αναλογεί σ' αυτό το εισόδημα με βάση τη νέα κλίμακα είναι 2.960 ευρώ.
• Από το ποσό αυτό θα αφαιρεθούν 75 ευρώ για τις οικογενειακές δαπάνες, 225 ευρώ για τις ιατρικές δαπάνες (το 15% των 1.500 ευρώ) και 690 ευρώ (το 15% των 4.600 που είναι οι τόκοι του δανείου), δηλαδή θα αφαιρεθούν συνολικά 990 ευρώ.
• Ο φόρος που τελικά θα πληρωθεί (2.960-990) είναι 1.970 ευρώ (!!!), ή κατά 112,5% περισσότερο από φέτος.