Η κυβέρνηση Σημίτη και το οικονομικό της επιτελείο, «πιπιλάνε συνέχεια την καραμέλα» ότι δήθεν με την οικονομική τους πολιτική κατάφεραν και να αυξήσουν τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων και να κάνουν ισχυρότερη την ελληνική οικονομία! Δυστυχώς γι' αυτούς - και όσους υπερασπίζονται την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική - τους διαψεύδουν τα ίδια επίσημα στοιχεία, που δίνουν ότι όσο πιο ισχυρή γίνεται η ελληνική οικονομία, τόσο πιο πολύ αυξάνεται η υπερχρέωση των εργαζομένων, αλλά και του Δημοσίου στους τραπεζίτες.

Για παράδειγμα, τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας που δόθηκαν αυτές τις μέρες στη δημοσιότητα, μας πληροφορούν ότι στο δωδεκάμηνο Αύγουστος 2001 - Αύγουστος 2002 τα καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια των νοικοκυριών αυξήθηκαν κατά 36,4% ήτοι κατά 7,6 δισ. ευρώ! Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομίας το δημόσιο χρέος (χρέος Γενικής Κυβέρνησης), θα είναι φέτος περίπου 10 δισ. ευρώ (περίπου 3,5 τρισ. δραχμές) μεγαλύτερο από το ποσό που το προϋπολόγιζαν πέρσι. Συγκεκριμένα, ενώ στον κρατικό προϋπολογισμό του 2002 που ψηφίστηκε πέρσι στη Βουλή η κυβέρνηση προέβλεπε ότι το δημόσιο χρέος της χώρας θα διαμορφωθεί φέτος στο 98,7% του ΑΕΠ (137.344 δισ. ευρώ) τελικά θα κλείσει στο 105,3% του ΑΕΠ (147.682 διά. ευρώ), όπως ομολόγησε την περασμένη βδομάδα ο υπουργός Οικονομίας με την κατάθεση του προϋπολογισμού για το 2003.

Και τίθεται το ερώτημα: Πώς είναι δυνατό να πηγαίνει καλά η ελληνική οικονομία όταν και τα χρέη των νοικοκυριών στις τράπεζες αυξάνονται (που σημαίνει ότι τα εισοδήματά τους από μισθούς και συντάξεις δεν αρκούν για να τα φέρουν βόλτα) και η υπερχρέωση του Δημοσίου διογκώνεται (που σημαίνει μελλοντική φορολογία των λαϊκών εισοδημάτων); Αν η κυβέρνηση επιμένει, πως η ελληνική οικονομία πάει καλά - και έτσι είναι με βάση τους επίσημους ρυθμούς ανάπτυξης (αύξησης του ΑΕΠ) - τότε πρέπει να ομολογήσει ότι η οικονομία πάει καλά μόνο για την ολιγαρχία του πλούτου και όχι για τον εργαζόμενο ελληνικό λαό.

Γιατί, δε γίνεται να έχουμε και πραγματική αύξηση των λαϊκών εισοδημάτων - όπως διατείνονται οι κυβερνώντες - και αύξηση της υπερχρέωσης των εργαζόμενων νοικοκυριών στις τράπεζες. Στην πράξη, η μακροχρόνια αντιλαϊκή πολιτική λιτότητας, λειτούργησε σαν πρώτης ποιότητας λίπασμα για την καταχρέωση των νοικοκυριών στις τράπεζες.