Πού, τώρα, να τρέχεις πίσω στην ιστορία, τα ΟΧΙ περισσεύουν! ΝΑΙ, λοιπόν, σε όλες τις επιταγές και τα κεφάλια μέσα. Τι νόημα έχει ο έρωτας χωρίς πόνο. Επώδυνος, λοιπόν, ο βίος μας. Δίπλα στην ανεργία, την ανασφάλεια, την ακρίβεια... θέση έχουν και οι «επώδυνοι συμβιβασμοί» για τα εθνικά ζητήματα, για να συμπληρωθεί -έτσι- το καρέ. Τώρα, πια, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση... δικαιώνεται! Πήραμε μια καλή γεύση για της ζωής μας το μέλλον. Τώρα, πια, ξέρουμε πόσο κοστίζει μια θέση στο τραπέζι της παγκοσμιοποίησης, δίπλα στον Μπους, τον Σιράκ και τον Μπλερ. (Βέβαια, άλλος ...τρώει και άλλος πληρώνει).

Δίκαιο, λοιπόν, η κυβέρνηση και τα διάφορα σκυλάκια που γαβγίζουν -μέρες τώρα- στα διάφορα κανάλια για τις αρετές του σχεδίου. «Ρεαλισμός» και «άγιος ο θεός», είναι το ζητούμενο. Δεν είναι καιρός τώρα για ηρωισμούς. Το «εφικτό», ως γνωστόν, έχει μικρές -πολύ μικρές- διαστάσεις και μπορεί να τις φτάσει και ένας κοντός άνθρωπος. Ενα τέρας, τερατάκι για την ακρίβεια, ακόμα, δε χάλασε ο κόσμος. Το νησί έτσι ή αλλιώς για βάσεις προορίζεται, άστο να πάει στο διάολο! Η κυριότητα και η επικαρπία της Κύπρου, άλλωστε, είναι γνωστό, σε άλλον ανήκει. Τι νόημα έχει ποιος κατοικεί στην Κυρήνεια και ποιος στην Πάφο; Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Το κερασάκι στην τούρτα. Στροφές για τα γνωστά τσιφτετέλια και τα γνωστά ζεϊμπέκικα.

Η αποστροφή «όλοι είμαστε πατριώτες» δεν αποδεικνύεται με λόγια. Αποδεικνύεται με πράξεις που στηρίζονται σε αξίες. Ο άνθρωπος δεν είναι χώμα και λάσπη. Είναι από ευγενικότερα υλικά καμωμένος. Εχει συνείδηση, ελέγχει τις πράξεις του. Διαμορφώνει αυτός τις συνθήκες μέσα στις οποίες πορεύεται. Δεν είναι κλοτσοσκούφι!