Το ποσόν αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος της οικονομικής αιμορραγίας του ελληνικού λαού στο βωμό της εφαρμογής των σχεδίων της νέας τάξης, καθώς από το 1995 και μετά, που άρχισαν οι αποστολές στα ελληνικών εκστρατευτικών σωμάτων στα Βαλκάνια, η Ελλάδα υπολογίζεται ότι έχει ξοδέψει ποσά που αγγίζουν τα 300 δισ. δρχ. για τις αποστολές αυτές, ενώ στο μεταξύ ξοδεύει πολλαπλάσια ποσά και για εξοπλισμούς που υπηρετούν τέτοιες αποστολές και γενικά τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.
Αλλά και το παραπάνω ποσό των 300 δισ. δρχ., είναι μόνο ένα μέρος του συνόλου που διατίθεται για στρατιωτικές δαπάνες, οι οποίες στο συντριπτικά μεγάλο ποσοστό τους είναι προσανατολισμένες στην εξυπηρέτηση των ΝΑΤΟικών αναγκών. Με βάση τα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2003, που βρίσκεται για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή, οι δαπάνες των Ενόπλων Δυνάμεων φτάνουν το 5% του ΑΕΠ, ενώ οι Ευρωπαίοι δαπανούν μόλις το 1,5%. Από αυτό το 5% του ΑΕΠ υπολογίζεται ότι το 2,7% πηγαίνει για εξοπλιστικά προγράμματα και το 2,3% για λειτουργικές κλπ. ανάγκες.
Συνολικά στον προϋπολογισμό του 2003 οι φανερές στρατιωτικές δαπάνες ξεπερνούν τα 6,7 δισ. ευρώ (περίπου 2,3 τρισ. δραχμές), ποσόν που αντιστοιχεί στο 10% του προϋπολογισμού. Και δεν τελειώνουν εδώ οι στρατιωτικές δαπάνες, οι δαπάνες για ΝΑΤΟικούς - νεοταξίτικους εξοπλισμούς. Μέσα στο 2002 έγιναν παραγγελίες οπλικών συστημάτων ύψους περίπου 3 δισ. ευρώ (1 τρισ. δρχ). Το ποσόν αυτό θα αρχίσει να αποπληρώνεται μετά το 2004 και έτσι δε συμπεριλαμβάνεται στις δαπάνες που αναγράφονται στον επίσημο προϋπολογισμό. Είναι «υποθηκευμένες» πλέον και οι μελλοντικές γενιές.
Το αποτέλεσμα είναι η χώρα να δένεται πιο ασφυκτικά στο ιμπεριαλιστικό άρμα. Οι δαπάνες αυτές και τα όπλα που αγοράζονται να την εμπλέκουν ακόμα πιο ενεργά στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς της νέας τάξης. Η πάλη λοιπόν του ελληνικού λαού για ανατροπή της πολιτικής που υπαγορεύουν τα ντόπια και τα πολυεθνικά μονοπώλια, είναι άρρηκτα δεμένη με την πάλη κατά του πολέμου και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Η υποτέλεια που εκδηλώνεται σε πολιτικό επίπεδο είναι το τίμημα, το «εισιτήριο» που δίνει η άρχουσα τάξη, χωρίς βέβαια να το πληρώνει η ίδια, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, στα πλαίσια του νέου ιμπεριαλιστικού καταμερισμού και των ρόλων που μοιράζουν οι επικυρίαρχοι.
Eurokinissi |