«Αμα μάθει ο γιος σου γράμματα, εμένα Μεμέτ να με πεις», φώναζε στη μάνα του, την Αναστασούλα, η γιαγιά του, η Αλευρού, καθώς με ένα κοντάρι τον κυνηγούσε για να κατεβεί από το δέντρο της αυλής του σπιτιού τους, σε μια προσφυγογειτονιά της Θεσσαλονίκης. Η αυλή τους είχε ένα φράχτη από ντενεκέδες του τυριού, από το μπακάλικο του πατέρα του. Τον φράχτη, τον έφτιαξε ο παππούλης του, ο Νικολάκης, με τον κομμουνιστή, καπνεργάτη θείο του, Θανασάκη, ο οποίος έπαιζε ωραία μια «piccolo» φυσαρμόνικα, σαν αυτή που του χάρισε η θεία του η Κασσάνδρα, για «να μοιάσει στο Θανασάκη»... Και του 'μοιασε. Δεν έγινε καπνεργάτης, έγινε αρχαιολόγος. Ούτε φυσαρμόνικα έμαθε. Του 'μοιασε, όμως, στις ιδέες. Από την αυλή του σπιτιού τους, όπου «μεγάλωσε, πρωτοερωτεύτηκε, έκλαψε, φώναξε ζήτω και άι σιχτίρ...», ξεκινούν από τα παιδικά του χρόνια, απομακρύνονται, γυρνούν και ξαναγυρνούν, με συνεχή φλας-μπακ, οι μνήμες του Γιώργου Χ. Χουρμουζιάδη στο βιβλίο του «Ο γυρολόγος (Πεζολογήματα της μοναξιάς» (εκδόσεις «Ερωδιός», διάθεση βιβλιοπωλείο «Αριστοτέλειο», Ερμού 61, 54623, Θεσσαλονίκη, 2310-282782). Το βιβλίο, που αφιερώνεται στον αδελφό του, επίσης καθηγητή του ΑΠΘ, Νίκο Χουρμουζιάδη, και «πηγάζει» από την κυριακάτικη στήλη του Γ. Χουρμουζιάδη στο «Ριζοσπάστη», είναι μια συναρπαστική - ως ανάγνωσμα - «περιήγηση» σε βιώματα και γεγονότα που έζησε. Σε αγαπημένα του πρόσωπα. Σε πονεμένους, βασανισμένους ανθρώπους, σε πολλούς αγωνιστές, σε εκτελεσμένους κομμουνιστές (γυναίκες και άνδρες), αλλά και σε βολεμένους, σε φτωχοδιάβολους, σε φασισταριά και χαφιέδες που γνώρισε στο διάβα της ζωής του. Στα παιδικά, εφηβικά και φοιτητικά του χρόνια. Στην Ωραιοπύλη της Ηπείρου, όπου πρωτοϋπηρέτησε τη Μ. Εκπαίδευση κι έπειτα ως ανασκαφέας αρχαιοτήτων, λ.χ., στη Θεσσαλία και ως καθηγητής του ΑΠΘ. «Περιήγηση» εξαιρετικά αισθαντική, βαθύτατα ανθρώπινη σε αναμνήσεις ακριβές, σε «σημάδια» του νου και της ψυχής, σε ανθρώπινες αξίες, σε συναισθήματα, σκέψεις, εμπειρίες, πόθους, πόνους - και στον τελευταίο του - της πολύπλευρης πορείας του.

Ο Γ. Χουρμουζιάδης, με λάλουσα, χυμώδη, ορμητική, λυρική μα κι αλλού οργισμένη, γλώσσα, «γυρολογεί» στα ανθρώπινα. Περιπλανάται με την «πραμάτεια» της ζωής. Της δικής του - πλούσιας σε βιώματα, ιδέες, αξίες, γνώσεις - αλλά και πολλών, λογής άλλων ανθρώπων. Περιπλάνηση, που συνθέτει μια παραστατικότατη, πολύπτυχη «τοιχογραφία» της ελληνικής κοινωνίας και ιστορίας, αρχίζοντας από τα χρόνια της Κατοχής και φθάνοντας στο σήμερα.