Τελικά τι είναι η καπιταλιστική κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε; Μια κοινωνία δομημένη σε δημοκρατικές και πλουραλιστικές αρχές, όπου η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει; Μια κοινωνία της ανεκτικότητας και της ανοχής, που διαχέει σε όλους τα αγαθά της ευημερίας και που δίνει ευκαιρίες στους πολίτες της για οικονομική και κοινωνική ανέλιξη;

Αυτά τουλάχιστον υποστηρίξουν οι απολογητές του συστήματος, οι οποίοι θεωρούν τη σημερινή μορφή της αστικής δημοκρατίας, την πιο προωθημένη, την πιο πλήρη και αξεπέραστη μορφή οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνιών από την εμφάνιση του ανθρώπου στον πλανήτη Γη μέχρι και τις ημέρες μας. Οπου αστοί και εργάτες απολαμβάνουν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες. Η καπιταλιστική κοινωνία είναι γι' αυτούς, η «απόλυτη και αξεπέραστη αλήθεια», πάνω στην οποία είναι δομημένες η ελεύθερη λειτουργία των κομμάτων, του κοινοβουλίου, η ανεξάρτητη δικαστική εξουσία, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, η συγκρότηση συνδικαλιστικών οργανώσεων κλπ. Δηλαδή, η λειτουργία και δράση όλων των θεσμών που τοποθετούνται στη σφαίρα του κοινωνικού - οικονομικού εποικοδομήματος.

Αφήνουμε κατά μέρος ζητήματα, όπως η υπονόμευση των ίδιων των αστικοδημοκρατικών θεσμών, από τις ίδιες τις δυνάμεις του κεφαλαίου, οι οποίες, στις σύγχρονες συνθήκες θεωρούν τη λειτουργία των θεσμών αυτών, σαν στενό κορσέ, που εμποδίζει την παραπέρα ανάπτυξή τους. Αν αφήσουμε τη, γεμάτη αυταπάτες και ονειροπολήματα, ομιχλώδη σφαίρα του αστικού εποικοδομήματος και περάσουμε στην πρωταρχική σφαίρα των παραγωγικών σχέσεων, θα διαπιστώσουμε πόσο κάλπικες, επιδερμικές και επικίνδυνες, είναι οι αντιλήψεις για το τι είδους κοινωνία είναι η καπιταλιστική. Γιατί από την εξέταση της συμπεριφοράς των σχέσεων παραγωγής, κυκλοφορίας και διανομής του προϊόντος, μπορεί να καταλάβει κάποιος, πόσο βίαιος, αυταρχικός και δικτατορικός είναι ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών, ο οποίος «ανέχεται» μορφές αστικής διακυβέρνησης, στο βαθμό που οι τελευταίες συγκαλύπτουν τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα.

Και για να μην μακρηγορούμε, ας ανατρέξουμε στην πρόσφατη ελληνική εμπειρία, η οποία προσφέρει αφθονία περιπτώσεων,...«δημοκρατικής» διαχείρισης σε επίπεδο θεσμών, που δεν είναι τίποτα άλλο από τη δημιουργία ενός ομιχλώδους τοπίου συγκάλυψης δικτατορικής επιβολής αποφάσεων. Αποφάσεις οι οποίες αφορούν στα συμφέροντα μιας φούχτας επιχειρηματικών ομίλων, εις βάρος των εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας.

Μια τέτοια περίπτωση είναι, ασφαλώς, το «παιχνίδι» των τραπεζικών ομίλων με τα επιτόκια καταθέσεων και χορηγήσεων. Η ιστορία ξεκινάει λίγο παλιά, τον Ιούνη του 1993, όταν η Τράπεζα της Ελλάδας, στα πλαίσια της «απελευθέρωσης» του τραπεζικού συστήματος, εκδίδει απόφαση, σύμφωνα με την οποία το επιτόκιο καταθέσεων Ταμιευτηρίου - ύψους 18% τότε και το μόνο από τα επιτόκια που καθοριζόταν διοικητικά - «απελευθερώνεται». Ετσι ονομάζεται η τραπεζική ληστεία. Απελευθέρωση. Από τότε, και στα πλαίσια των δεσμεύσεων της χώρας από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αρχίζει ένα συντονισμένο και συμφωνημένο παιγνίδι από τις Τράπεζες που αφορούσε στην εξέλιξη των επιτοκίων καταθέσεων και χορηγήσεων. Στο βαθμό που μειωνόταν ο πληθωρισμός, οι τράπεζες προχωρούσαν σε μειώσεις επιτοκίων χορηγήσεων και καταθέσεων, με τέτοιο τρόπο, ώστε στο τέλος να προκύπτει όφελος για τις ίδιες. Απλώς μείωναν περισσότερο τα επιτόκια καταθέσεων από τα χορηγήσεων, ένα παιγνίδι που απέφερε στα ταμεία των τραπεζών μερικά τρισ. δραχμές. Και φτάνουμε στις αρχές του κρίσιμου Δεκέμβρη του 2001, ενώ το προηγούμενο διάστημα είχε αναπτυχθεί μια έντονη φιλολογία σχετικά με τις νέες πηγές άντλησης τραπεζικών κερδών, δεδομένου ότι - ισχυρίζονταν τότε - στις συνθήκες της ευρωζώνης οι τράπεζες έχαναν το πλεονέκτημα να αποσπούν κέρδη από τη διαφορά επιτοκίων χορηγήσεων και καταθέσεων. Σε μια συνέντευξη Τύπου, μάλιστα, που είχε δώσει ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, Θ.Καρατζάς, ένας δημοσιογράφος, γεμάτος αγωνία για το μέλλον των τραπεζών, ρώτησε τον τραπεζίτη: Και τώρα, κύριε Καρατζά, από ποια προϊόντα θα αντλούν οι τράπεζες κέρδη; «Μη στενοχωριέστε για αυτό, κύριε», του άπαντα με ένα ήρεμο χαμόγελο - ίσως και λίγο ειρωνικό για την πρωτόγονη άγνοια του δημοσιογράφου - ο τραπεζίτης. Οι τράπεζες δεν πρόκειται να κηρύξουν πτώχευση. Πριν αλέκτορα λαλήσαι τρεις ήρθε η απάντηση. Οι καταθέσεις ταμιευτηρίου μέχρι 1.000 ευρώ θα έχουν μηδενικό επιτόκιο. Για τις καταθέσεις από 1.001 μέχρι 10.000 το επιτόκιο διαμορφώνεται στο 1,5%! Τα επιτόκια των πιστωτικών καρτών παραμένουν καρφωμένα στο 16% - 17%. Ακόμα χειρότερα. Το 2002 ο επίσημος πληθωρισμός κινείται σταθερά πάνω από το 3,5%, ο δε ανεπίσημος ακόμα ψηλότερα ίσως και με διπλάσιο ρυθμό. Το εμποροβιομηχανικό κύκλωμα ληστεύει τα λαϊκά στρώματα, με τη μέθοδο των «στρογγυλοποιήσεων» του Ευρώ, οι τραπεζίτες ληστεύουν τον κόσμο με τις αρνητικές καταθέσεις. Αλλά οι προκλήσεις τελειωμό δεν έχουν. Πρόσφατα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μειώνει το βασικό επιτόκιο κατά 0,5% στο 2,75%. Οι εμπορικές τράπεζες έριξαν το βάρος των μειώσεων στα επιτόκια καταθέσεων. Ετσι, στις καταθέσεις μέχρι 1.000 ευρώ το επιτόκιο συνεχίζει να είναι μηδενικό και μέχρι τα 10.000 το επιτόκιο διαμορφώνεται στο 0,85%! και μέχρι τα 60.000 ευρώ 1,15%!

Φυσικά, πρόκειται για καταφανή ληστεία. Μια φούχτα τραπεζικοί όμιλοι κηρύσσουν τα δικτατορικά τους δικαιώματα πάνω στα εκατομμύρια των καταθετών πελατών τους. Οι τελευταίοι, τη μόνη ελευθερία που έχουν, είναι να διαλέξουν το ληστή τους. Δεν μπορούν όμως να αποφύγουν τη ληστεία. Το δίλημμα που αντιμετωπίζουν είναι αδιέξοδο. Να κρατήσουν τα χρήματα στο σπίτι τους; δεν μπορούν. Εκτός των άλλων κινδυνεύουν. Οπότε αναγκαστικά πάνε στους τραπεζίτες, αλλά με τους ληστρικούς όρους που επιβάλλουν οι τελευταίοι. Ιδού η αποθέωση της αστικής δημοκρατίας. Εκατομμύρια καταθετών είναι εντελώς ανίσχυροι και απροστάτευτοι απέναντι σε 4- 5 τραπεζικούς ομίλους.

Η ίδια εικόνα του «τσαμπουκά» του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της δικτατορίας του τραπεζικού - στην προκειμένη περίπτωση - κεφαλαίου, αντιμετωπίζουν όσοι έχουν την ατυχία να έχουν στην κατοχή τους ένα ΙΧ αυτοκίνητο. Και δυστυχώς, είναι εκατομμύρια αυτοί. Οι ασφαλιστικές εταιρίες τα τελευταία χρόνια επιβάλλουν σωρηδόν αυξήσεις ασφαλίστρων. Μόνο το 2002 αύξησαν τα ασφάλιστρα τρεις φορές. Τι μπορεί να κάνει ένας φουκαράς ιδιοκτήτης ΙΧ των 1.300 - 1.400 κ.ε που είναι αναγκασμένος να αντιμετωπίσει το δίλημμα; Είτε να πληρώσει τα αυξημένα ασφάλιστα που επιβάλλουν οι εταιρίες, είτε να μην ασφαλιστεί οπότε και θα αντιμετωπίσει τις νομικές συνέπειες του αστικού κράτους. Ιδού η δημοκρατία τους!!! 20 ασφαλιστικές εταιρίες, οι περισσότερες θυγατρικές τραπεζών, επιβάλλουν βίαια τη θέλησή τους, στηριγμένες στη βία του αστικού κράτους, ενάντια στη θέλησή και τα συμφέροντα εκατομμυρίων απροστάτευτων πολιτών.

Η δημοκρατία τους είναι ισχυρή όσο περιορίζεται στα τηλεοπτικά πάνελ του Κακαουνάκη, του Ευαγγελάτου, της «Ζούγκλας» και όλων των υπολοίπων γραφικών, που κοσμούν κάθε βράδυ τα τηλεοπτικά παράθυρα. Οταν, όμως, πρόκειται για το καπιταλιστικό κέρδος, τότε έχουμε την πιο ωμή βια, την καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και δημοκρατίας σε βάρος των εκατομμυρίων από τους ελάχιστους επιχειρηματίες.