Το θέμα της λεγόμενης φοιτητικής μέριμνας, απασχόλησε, αυτό τον καιρό, πολλά μέσα ΜΜΕ. Τα ΝΕΑ είχαν δημοσιεύματα υπό τον τίτλο «Εξόριστοι της Παιδείας» και κανάλια παρουσίασαν ρεπορτάζ για την αφόρητη κατάσταση πολλών οικογενειών, που στενάζουν κάτω από το αβάσταχτο οικονομικό βάρος των σπουδών των παιδιών τους.

Πρόκειται για το μεγάλο χαράτσι τής μόνο κατ' όνομα δωρεάν Παιδείας, που στοιχίζει 600, 700 ή και παραπάνω ευρώ το μήνα ανά φοιτητή. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλοί νέοι και νέες από λαϊκές οικογένειες, που καταφέρνουν να μπουν σε κάποια σχολή, ΑΕΙ ή ΤΕΙ, να αναγκάζονται είτε να δουλεύουν ταυτόχρονα με τις σπουδές τους είτε και να τις εγκαταλείπουν. Βέβαια, τα ρεπορτάζ το μόνο που δεν αναδείκνυαν είναι το γεγονός ότι η υποχρηματοδότηση της Παιδείας, και της ανώτατης, συνέπεια της κυβερνητικής πολιτικής, είναι η κύρια αιτία αυτής της κατάστασης. Μάλιστα, στις προθέσεις της κυβέρνησης, που δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί την άσχημη κατάσταση (π.χ. μόνο το 8% των φοιτητών διαμένουν στις υπάρχουσες φοιτητικές εστίες), είναι να παραδώσει το ζήτημα της φοιτητικής στέγης με αυτοχρηματοδότηση στους εργολάβους, για τη δημιουργία «φοιτητικών ξενοδοχείων - διαμερισμάτων».

Στα ρεπορτάζ, όμως, γινόταν ταυτόχρονα μια προσπάθεια, θεωρώντας ως δεδομένο ότι η Παιδεία είναι εμπόρευμα, να βρεθούν «λύσεις» χρηματοδότησης των φοιτητών μέσα από τραπεζικό δανεισμό. Δηλαδή πως πάλι θα πληρώσουν έτσι και αλλιώς τα λαϊκά στρώματα, τα εισοδήματα των οποίων ξεκοκαλίζονται από την τραπεζική τοκογλυφία. Στις δόσεις για αυτοκίνητο ή άλλα καταναλωτικά αγαθά να προστεθούν και οι σπουδές ...με δόσεις. Φυσικά, αυτές οι «ατομικές λύσεις», που πολλές φορές υιοθετούνται από εργαζόμενους, δεν είναι τίποτε άλλο από διαχείριση του προβλήματος.

Αυτό, όμως, που απαιτείται και είναι το μόνο που καλύπτει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, είναι άλλη πραγματικά δημόσια, δωρεάν Παιδεία. Γι' αυτό χρειάζεται γενναία ενίσχυση από τον κρατικό προϋπολογισμό (δηλαδή, χρήματα που έτσι και αλλιώς πληρώνει ο εργαζόμενος λαός), αλλά κυρίως χρειάζεται λαϊκή Παιδεία, που ο ίδιος ο λαός μπορεί να επιβάλει, μέσα από την πάλη του για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης με την κατάκτηση της δικής του εξουσίας.