Το θέατρο «Ροές» κοσμείται φέτος με μια σπουδαία ερμηνεία του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, στο έργο του Τζεφ Μπάρον «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν», σε σκηνοθεσία δική του, και παραγωγή της «Θεατρικής Διαδρομής». Στο κτιριακά λιτό, γοητευτικά «σκοτεινό» χώρο των «Ροών», που αξιοποιείται στο έπακρον από το καλόγουστο, λιτά ρεαλιστικό σκηνικό του Απόστολου Βέττα,τους σκιερούς, ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Νίκου Καβουκίδη και τις μελαγχολικές αμερικάνικες μελωδίες, που επέλεξε η Ηλέκτρα Παπακώστα, το έργο του Μπάρον -έργο γραμμένο με ευαισθησία και με δυο άρτια σχεδιασμένους χαρακτήρες, αλλά περιορισμένων δραματουργικών αξιώσεων, λόγω και της ιδιότυπης, εντελώς ειδικής θεματολογίας του- αποκτά δραματικό εύρος, διαστάσεις και ποιητικό ήθος. Σ' αυτό συμβάλλει και η όμορφη μετάφραση του Ερρίκου Μπελλιέ, μετατρέποντας το πρόβλημα των δύο προσώπων του έργου σε γενικότερο και πραγματικά σημαντικό δράμα των ανθρώπων, όπου Γης.

Πρόσωπα του έργου είναι ένας ηλικιωμένος χήρος Εβραίος, ο κ.Γκριν, που ζει ολομόναχος. Τον γέρο χτυπά ελαφρά σε τροχαίο ένας νέος, ο Γκάρντινερ, επίσης Εβραίος όπως αποκαλύπτεται, ο οποίος υποχρεώνεται από τον δικαστή να επισκέπτεται και να φροντίζει, επί έξι μήνες, κάθε Πέμπτη το «θύμα» του. Στη διάρκεια της «αναγκαστικής» επαφή τους αποκαλύπτεται το δράμα του καθενός. Ο κ. Γκριν έχει μια κόρη, που πεισματικά την «αρνήθηκε», γιατί παντρεύτηκε αλλόθρησκο. Το εβραϊκό του αίσθημα είναι τόσο δυνατό, που αντιδρά σχεδόν «ρατσιστικά» σ' οτιδήποτε είναι διαφορετικό και έξω από την εβραϊκή παράδοση και ηθική, λ.χ. ο γάμος με αλλόθρησκο ή η ομοφυλοφιλία. Για τις παλιές γενιές των Εβραιομερικάνων, όπως είναι ο Γκριν, είναι αδιανόητο και μη αποδεκτό ένας Εβραίος να είναι λ.χ. ομοφυλόφιλος, όπως είναι ο ευγενικός Γκάρντινερ, που «αποδιωγμένος» από τους γονείς του, προσφέρει την υική του στοργή στον Γκριν, καταφέρνοντας να καταπολεμήσει τον «ρατσιστικό» συντηρητισμό του, να του «ξυπνήσει» την πατρική αγάπη και την επιθυμία να σμίξει με την κόρη του, αλλά και να κατανοήσει τη δική του διαφορετικότητα. Ο αλληλοσεβασμός, η κατανόηση της διαφορετικότητας, η αγάπη είναι η μόνη δυνατότητα για τη συνύπαρξη των ανθρώπων, για την «έξοδό» τους από τη μοναξιά.

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, σοφά αντιμετώπισε τη σκηνοθεσία, όχι σαν υπόθεση σκηνικής «όψης», αλλά δραματικής ουσίας, δουλεύοντας λεπτομερειακά τούς χαρακτήρες και το λόγο και ζητώντας από τον εαυτό του και τον στέρεο, αλλά και αισθαντικό, Γεράσιμο Σκιαδαρέση μια ερμηνεία σε βάθος. Αληθινή, απλή και άμεση, που να κοιτά κατάματα και να βγάζει στο φως την ψυχολογία, τη συμπεριφορά, τις αντιλήψεις των προσώπων, αναδείχνοντας ως καθολικό πρόβλημα των ανθρώπων το «άλγος» της μοναξιάς και την ανάγκη τους για αγάπη. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, στις πιο καλές δραματικές στιγμές του, «χρωματισμένες» απαλά με πικρό χιούμορ- χιούμορ που εμμέσως σχολιάζει τις πεπαλαιωμένες αντιλήψεις, την αφέλεια, το γεροντικό πείσμα, με κάθε λέξη, με κάθε βλέμμα, με κάθε χειρονομία, πλάθει με άπλετη, συγκινητική αλήθεια που φέρνει δάκρυα στα μάτια, έναν αξιοπρεπή παρ' όλη την ερημιά του πατέρα, διψασμένο αφάνταστα για την αγάπη του παιδιού του. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης κράτησε ένα αψεγάδιαστο μέτρο στην ερμηνεία του ρόλου του, πλάθοντας ένα σοβαρό, μελαγχολικό, μοναχικό, λόγω της ιδιαιτερότητάς του, πρόσωπο που εξίσου λαχταρά για αγάπη.

Αξίζει μνείας και το πολύ εμπεριστατωμένο, με πολλές πληροφορίες και καλογραμμένο κείμενο του Στέλιου Γούτη για το αμερικάνικο θέατρο, στο πρόγραμμα της παράστασης.