Κυριακή 23 Φλεβάρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΔΟ
Η διαδήλωση ως έργο τέχνης

Ευλογημένοι οι δρόμοι της Αθήνας. Σ' αυτούς χρωστάμε τα πάντα. Ευλογημένη και η τελευταία συγκέντρωση ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ.

Η πρώτη εικόνα της συνάντησης έλαβε χώρα μέσα στη στοά Κοραή. Κάτω από μια αφίσα με μπλε δαμασκηνιές δύο νέες συντρόφισσες ξεδίπλωναν τα πανό τους εναντίον του πολέμου. Ηταν σαν ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής, ένα έργο που μόνο η διαδήλωση μπορεί να σου χαρίσει.

Οταν ήμουν παιδί, ο πατέρας μου μ' έπαιρνε μαζί του σαν βοηθό στα πλακάτ που κατασκεύαζε με τους Λαμπράκηδες για την πορεία ειρήνης. Στη συνέχεια μ' έβαζε στους ώμους του για να βλέπω καλύτερα το θαύμα της πορείας.

Μεγάλος πια και πιστεύοντας ότι τα μάτια μου έχουν δει αρκετά, ακόμα και τώρα περιμένω σαν παιδί κάθε διαδήλωση. Εχω γυρίσει τα μεγαλύτερα μουσεία τέχνης και, παρ' όλα αυτά, θεωρώ τη συνάντηση αυτή που συμβαίνει μέσα στη διαδήλωση ως το μεγαλύτερο έργο τέχνης. Θα έπρεπε όσοι σπουδάζουν στη Σχολή Καλών Τεχνών να παρακολουθούν την προετοιμασία μιας διαδήλωσης. Είναι το πρώτο και μεγαλύτερο μάθημα που μπορεί να λάβει ένας νέος που θέλει να γίνει ζωγράφος: παρακολουθώντας τη δημιουργία ενός απλού πανό, μπορεί να μάθει πώς να μη φοβάται το χρώμα. Μακριά από τους τέσσερις τοίχους της Σχολής του, θα δει πώς δημιουργούν αυτοί που η ανάγκη τους υποβάλλει να ζωγραφίζουν γρήγορα, και πώς καταφέρνουν να κάνουν ένα έργο να ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος.

Οσον αφορά τον άλλο λόγο που ακούγεται σε κάθε συγκέντρωση, αυτόν που περνά από στόμα σε στόμα, θα έπρεπε να τον παρακολουθεί κάθε εταιρία συγγραφέων και μάλιστα να βρίσκεται στο κέντρο της συγκέντρωσης, πριν ακόμα μαζευτεί όλος ο κόσμος, γιατί εκεί και μόνο εκεί μπορεί κανείς να πάρει μαθήματα ρυθμού, που τόσο έχει ανάγκη το γραπτό έργο. Ο ρυθμός αρχίζει να παίρνει μπροστά μόλις οι πρώτοι διαδηλωτές κάνουν την εμφάνισή τους και σιγά - σιγά εξελίσσεται σ' ένα μουσικό κομμάτι με απρόοπτα, που δένουν ωστόσο απολύτως με το έργο. Μπορεί δηλαδή, ενώ έχει ενωθεί ο κόσμος σ' ένα μουσικό κομμάτι, να πέσει ένα σύνθημα από κάποιον που ν' αλλάξει τη μορφή της μουσικής και να βρεθούμε μπροστά σ' ένα νέο έργο. Και όλα αυτά όχι μέσα σε μια θλιβερή αίθουσα κάποιου «Παρνασσού», όπου μπροστά σ' ένα αναλόγιο οι συγγραφείς συναγωνίζονται τους θεατές σε χασμουρητά, αλλά αντιθέτως, στο δρόμο, περπατώντας ή τρέχοντας, με τη φωνή όσο γίνεται πιο δυνατή, γιατί το μήνυμα που φέρει ο καθένας απευθύνεται προς όλους.

Το πιο γοητευτικό κομμάτι της διαδήλωσης είναι η στιγμή που, ασυνείδητα, ο κόσμος χαιρετά τους αγωνιστές που δε ζουν πια ανάμεσά μας. Αν και ουδεμία σχέση έχω με τη μεταφυσική, είναι σίγουρο ότι ο αέρας είναι ηλεκτρισμένος από την παρουσία τους.

Η συλλογική προσπάθεια που καταβάλλεται για ένα συγκεκριμένο στόχο, μεταμορφώνει τα πάντα. Αυτό το καταλαβαίνεις από τον απόηχο της διαδήλωσης, που κάνει τους δρόμους ν' αποκτούν άλλο βάρος πριν βουλιάξουν στην επανάληψη της καθημερινότητας. Η διαδήλωση όχι μόνο οξύνει την παρατηρητικότητα, αλλά με τη δύναμή της καταστρέφει ακόμα και την εικόνα - φετίχ για κτίρια που κάποτε έσπερναν τον τρόμο ανάμεσά μας. Αλλο μόνη της η μολυβένια Αμερικανική Πρεσβεία, σύμβολο απόλυτης εξουσίας μέσα στη Δικτατορία, κι άλλο τώρα μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, που την υποβιβάζει σε ποντικοπαγίδα με τον εφευρέτη της κλειδωμένο μέσα.

Η διαδήλωση καταστρέφει τη μεγαλύτερη αρρώστια του αιώνα, αυτή που κλείνει τον καθένα στο σπίτι του, πιστεύοντας ότι τίποτα δεν είναι πια δυνατό. Από τη στιγμή που όλα βγαίνουν στη φόρα, εξαφανίζεται το σύνορο που χωρίζει το σπίτι από το δρόμο. Και στη θέση του εμφανίζεται η διαδήλωση ως το μεγαλύτερο έργο τέχνης της μίας, αγίας και μοναδικής μας ζωής.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ