«Πρέπει να μείνουμε αφοσιωμένοι στην επίτευξη των στόχων που συμφωνήθηκαν στη Λισαβόνα το 2000. Η ευρωπαϊκή οικονομία να γίνει η πλέον ανταγωνιστική...». Στις δύο αυτές κατηγορηματικές προτάσεις του προεδρεύοντος της ΕΕ και Ελληνα πρωθυπουργού, Κ. Σημίτη, στην ειδική συνεδρίαση της ΕΕ της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, συμπυκνώνεται και η πεμπτουσία της πολιτικής που ασκεί η Ελληνική Προεδρία.

Οχι, βέβαια, ότι αυτή η πεμπτουσία αμφισβητήθηκε από τα στελέχη της ΣΕΣ. Το αντίθετο, η ΣΕΣ, καθώς και οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που συμμετέχουν σε αυτή, έχουν προ πολλού δηλώσει την αμέριστη στήριξή τους στους στόχους της Λισαβόνας, στην απορύθμιση των αγορών εργασίας και στην κατεδάφιση των δημόσιων ασφαλιστικών συστημάτων. Και ακριβώς εξαιτίας αυτού του ρόλου που παίζει η ΣΕΣ, σαν το μακρύ χέρι της Κομισιόν μέσα στο εργατικό κίνημα της Ευρώπης, τα στελέχη της ΔΑΣ αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε μια ακόμα ευρωπαϊκή φιέστα και κατήγγειλαν τη συμμετοχή των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Ο πρωθυπουργός επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, ισχυριζόμενος ότι «το ζητούμενο των αλλαγών δεν είναι η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων». Παρ' όλα αυτά, όταν ανέπτυξε τα μέτρα που προωθεί η Ελληνική Προεδρία, π.χ., οδηγία για προσωρινή απασχόληση, υποστήριξε ότι αυτό το κάνει επειδή «υπάρχει μεγάλη κοινωνική ομάδα που θέλει να εργάζεται λιγότερο και να έχει μικρότερο μισθό, όπως γυναίκες με παιδιά και ηλικιωμένοι»... Προφανώς οι σύμβουλοί του ξέχασαν να τον εφοδιάσουν με τα απαραίτητα στατιστικά στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία στη χώρα μας από τους 450.000 ανέργους μόνον το 2% επιζητεί τη μερική απασχόληση!

Στη συζήτηση που προηγήθηκε της παρέμβασης του πρωθυπουργού, τα στελέχη της ΣΕΣ επιδόθηκαν σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να πείσουν, ότι δε φταίνε οι αποφάσεις της Λισαβόνας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι της Ευρώπης. Φταίει η εφαρμογή τους. Μάλιστα, ο πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Α. Γκουτιέρες, επί της προεδρίας του οποίου υιοθετήθηκε η στρατηγική της Λισαβόνας, χρέωσε κάποιους ότι δίνουν τη δική τους ερμηνεία στις αποφάσεις αυτές και προκρίνουν το μοντέλο των ΗΠΑ.

Εδώ βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τη γνωστή φιλολογία - που αναπτύσσεται τελευταία ιδιαίτερα από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις - ότι για τα κακώς κείμενα της ΕΕ, φταίνε οι «άλλοι», οι φιλελεύθεροι..! Ακριβώς γι' αυτό οι λεγόμενοι σοσιαλδημοκράτες, όπως και πολλά στελέχη της δικής μας κυβέρνησης, μιλάνε για ένα άλλο «μείγμα πολιτικών», που όμως δε θα αμφισβητεί στο παραμικρό τις κατευθυντήριες αποφάσεις της ΕΕ.

Αυτή η «γραμμή» εκφράστηκε και από πολλά στελέχη της ΣΕΣ, που, ενώ παραδέχτηκαν τη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων («Η απασχόληση μειώνεται ποσοτικά και ποιοτικά» ή «Οι εργαζόμενοι έχουν την εντύπωση ότι η ΕΕ στρέφεται εναντίον τους»...), επί της ουσίας δεν άρθρωσαν την παραμικρή διαφορετική πρόταση που αντιτίθεται στις ευρω-ενωσιακές ντιρεκτίβες. Ετσι, οι παρατηρήσεις τους περιορίστηκαν σε αναφορές για τη νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στην ακαμψία του Συμφώνου Σταθερότητας κλπ.

Σε πλευρές δηλαδή που καθόλου δε θίγουν τον πυρήνα της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τα υπερκέρδη των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, τις ανατροπές που γίνονται σε βάρος των εργασιακών σχέσεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Πολύ περισσότερο που η περίφημη ανταγωνιστικότητα, η οποία και αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της στρατηγικής της Λισαβόνας, είναι το ευαγγέλιο και στην πολιτική της ΣΕΣ.

Πάντως, στις παρεμβάσεις της συνεδρίασης έκδηλη ήταν η ανησυχία για την πορεία της ΕΕ, στο φόντο και του επαπειλούμενου πολέμου. «Δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για επιτυχή εκπλήρωση των στόχων της Λισαβόνας», ήταν η εκτίμηση της επιτρόπου Α. Διαμαντοπούλου. Ακριβώς για την αντιμετώπιση αυτών των δυσκολιών, με δεδομένη την αυξανόμενη αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων στις αντεργατικές πολιτικές, η ΕΕ επιστρατεύει τους «κοινωνικούς εταίρους» και τον «κοινωνικό διάλογο». Από την άποψη αυτή η επίσημη θεσμοθέτηση της «Τριμερούς κοινωνικής συνόδου κορυφής», που θα γίνεται την παραμονή του εαρινού ευρωπαϊκού Συμβουλίου Κορυφής, αποκτά στρατηγική σημασία για το κεφάλαιο και τις επιδιώξεις του.

• Ο εργατικός τομέας της Κομμουνιστικής Ανανέωσης με ανακοίνωσή του σημειώνει: «Οι εργαζόμενοι απαιτούν από τους εκπροσώπους τους να βρίσκονται στους χώρους δουλιάς και να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και όχι να συναποφασίζουν με τους εκπροσώπους του κράτους και του κεφαλαίου τους τρόπους για τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης».