Τα γεγονότα της Πάτρας, η κινητοποίηση των εργαζομένων που μετά από 3 χρόνια στις υπηρεσίες του δήμου, βρίσκονται υπό απόλυση σήμερα από τη νέα δημοτική αρχή, μάλλον τάραξε κάποια λιμνάζοντα νερά, ίσως και να αιφνιδίασαν οι αντιδράσεις, η ένταση και η έκταση των επεισοδίων, η αντίσταση, τελικά, που πρόβαλαν οι συμβασιούχοι που δε δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα την απόλυσή τους, παθητικά, όπως μέχρι σήμερα είχε καθιερωθεί σε εκατοντάδες εργαζόμενους που προσλαμβάνονταν και απολύονταν χωρίς αντιδράσεις σε μια κατάσταση γενικευμένης εφαρμογής των συστημάτων της μερικής απασχόλησης για εργασίες του δήμου, στην ουσία πάγιες και διαρκείς.

Ποιο είναι το θέμα, τι ήρθε στην επιφάνεια με αυτόν τον αγώνα, πόσο ήταν αυθόρμητο το ξέσπασμα, τι πέτυχε έστω στη σημερινή φάση που δεν έχει ολοκληρωθεί, τι αποκάλυψε.

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για ένα πρόβλημα που παίρνει μεγάλες διαστάσεις στη χώρα, το πρόβλημα της μερικής απασχόλησης. Είναι αποτέλεσμα των κατευθύνσεων κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Ενωσης για μετατροπή της εργασίας σε απασχόληση, που έχει πάρει μεγάλη έκταση και στους δήμους. Σήμερα υπολογίζονται στις 35.000 οι εργαζόμενοι με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης στους δήμους της χώρας, σε σύνολο 90.000 εργαζομένων, με πρόσφατα στοιχεία της κυβέρνησης και της ΠΟΕ - ΟΤΑ.

Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι είναι αμειβόμενοι κατά κανόνα πολύ κάτω από τις ΣΣΕ, με διάφορες μορφές απασχόλησης, ΤΣΑ, έκτακτοι, κάποια ειδικά προγράμματα, όπως φύλακες, βοήθεια στο σπίτι, το αίσχος των τιμολογίων παροχής υπηρεσιών που οι εργαζόμενοι εμφανίζονται σαν εργολάβοι, άλλοι με συμβάσεις έργου και αμοιβές πείνας. Τελικά μια απίστευτη ποικιλία μορφών που αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης και οδηγούν στην πλήρη υποταγή.

Ασυνδικάλιστοι κατά κανόνα, δεν εισφέρουν στα Ταμεία του κλάδου των ΟΤΑ. Ομηροι εκλογικοί των εκάστοτε δημοτικών αρχών και βέβαια ένας έτοιμος απεργοσπαστικός μηχανισμός, όπως φάνηκε έντονα στην τελευταία απεργία.

Αυτές οι μορφές απασχόλησης έχουν για την εκάστοτε εξουσία, το κράτος και τους δημάρχους που υλοποιούν την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, πολλά πλεονεκτήματα, αφού δημιουργούν ένα πολύ φτηνό εργατικό, υπαλληλικό, δυναμικό που το εκμεταλλεύονται πολλαπλά. Μια θέση εργασίας την εμπορεύονται οι 5 - 6 άνεργοι που δεν αντιδρούν, αφού η ανασφάλεια στην εργασία τους οδηγεί αυτή την κατηγορία εργαζομένων σε ένα είδος ομηρίας που χρησιμοποιούν σαν ένα έτοιμο μηχανισμό για σκοπούς ακόμα και εκλογικούς. Θεωρείται το πιο χειραγωγήσιμο κομμάτι της εργατικής τάξης.

Η συνείδηση αυτής της κατηγορίας εργαζομένων είναι φυσικό να είναι του δούλου αφού νιώθουν υποχρέωση στο δήμαρχο που τους πήρε για δουλιά, έστω για λίγο. Δε διεκδικούν τίποτα, δε συμμετέχουν στους αγώνες του κλάδου αφού δεν τους αφορούν.

Η πλειοψηφία της ΠΟΕ - ΟΤΑ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ), εδώ έχει τεράστιες ευθύνες αφού αρνείται συστηματικά στις κινητοποιήσεις να θέσει στόχους και αιτήματα που θα συσπείρωναν και αυτή την κατηγορία των εργαζομένων. Εχουν τελικά την κύρια ευθύνη στήριξης της πολιτικής των κομμάτων του δικομματισμού.

Η κινητοποίηση των 79 στο Δήμο Πατρέων με κεντρικό σύνθημα «η δουλιά είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ μας», τάραξε τα νερά της απρόσκοπτης εφαρμογής αυτής της πολιτικής.

Ανέδειξε το πρόβλημα που δημιουργούν τα διάφορα συστήματα μερικής απασχόλησης, τα διάφορα προγράμματα, όπως, ΤΣΑ και ο ρόλος τους που τινάζουν στον αέρα τις κατακτήσεις, τα δικαιώματά τους, τις ΣΣΕ. Ο αγώνας τους ακριβώς αμφισβητεί αυτή την πολιτική. Εστειλε μήνυμα αντίστασης σε όλη τη χώρα. Αποκάλυψε το πώς χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται τα κόμματα της πλουτοκρατίας, το δράμα της ανεργίας.

Ανέδειξε, ακόμα, τον πραγματικό ρόλο των δημοτικών επιχειρήσεων στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων που έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια, που ξεπερνούν τις 3.500 στην Ελλάδα.

Οι εργαζόμενοι μέσα από την πάλη τους βγάζουν συμπεράσματα. Είδαν καθαρά ότι η δημοτική αρχή στηρίχτηκε πίσω από τη «νομιμότητα» που οδηγεί στην απόλυσή τους. Μέσα από αυτό συνειδητοποίησαν ότι συγκρούονται με το ίδιο το κράτος και την πολιτική του, με τους νόμους που μαζί ψήφισαν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ, που έκλεισαν τους δρόμους στη σταθερή εργασία, στη μονιμότητα ακόμα και με συνταγματικές διατάξεις. Βλέπουν ότι το σύστημα τους επιφυλάσσει για μέλλον τη μερική εργασία, το μερικό μισθό, τελικά τη μερική ζωή.

Συνειδητοποίησαν, τέλος, το ρόλο που παίζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που ξεδιάντροπα συντάχτηκαν ανοιχτά με τις απολύσεις πετώντας τις μάσκες, αφήνοντας τη διγλωσσία.

Η σύγκρουση αυτή δεν ήταν τυχαία, ούτε χωρίς προετοιμασία.

Μήνες τώρα το ταξικό ρεύμα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, εργάζονται στην κατεύθυνση να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι την κατάσταση.

Αποκάλυψε έγκαιρα τα σχέδια απολύσεων, οργάνωσε τους εργαζόμενους σε επιτροπές αγώνα, αποκάλυψε τα ψέματα του απερχόμενου δημάρχου της ΝΔ, κ. Φλωράτου, όταν έλεγε ότι είχε μετατρέψει τις συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου. Κυρίως στήριξε και πέρασε στους εργαζόμενους τη θέση ότι η σταθερή εργασία είναι δικαίωμά τους και ότι πρέπει να παλέψουν να την κατακτήσουν. Με συσκέψεις, με συγκεντρώσεις, με εκλογή επιτροπής αγώνα, πήρε τα κατάλληλα οργανωτικά μέτρα γι' αυτό το σκοπό.

Η προετοιμασία είναι σωστή. Το αποτέλεσμα: η κινητοποίηση των εργαζομένων, η έκταση των αντιδράσεων που ξάφνιασε πολλούς.

Τα μεγάλα επεισόδια στο δημοτικό συμβούλιο, η ένταση και η διάρκεια δείχνουν πολλά. Δείχνουν πού μπορεί να οδηγήσουν η φτώχεια, τα αδιέξοδα, η απελπισία τελικά των εργαζομένων όταν αντιμετωπίζουν πλέον την απειλή να χάσουν και αυτό το τελευταίο κομμάτι ψωμί. Είναι το προμήνυμα σκληρών ταξικών αναμετρήσεων που πρέπει να υπάρξουν σε όλους τους χώρους δουλιάς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, στις πολυεθνικές, με ευθύνη και πρωτοβουλία του ταξικού ρεύματος του ΠΑΜΕ που πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία στρέφοντας την προσοχή του στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, οργανώνοντας, συντονίζοντας, καθοδηγώντας την πάλη τους ενάντια στην επέκταση της μαύρης εργασίας, που πλέον, το σύστημα σπρώχνει σαν αποτέλεσμα των εσωτερικών αναγκών του για αύξηση της εκμετάλλευσης, για υποταγή της τάξης, για διάσπαση και κατακερματισμό του συνδικαλιστικού κινήματος.

Τέτοιοι αγώνες, βέβαια, για να έχουν αποτέλεσμα θέλουν συγκέντρωση μεγάλων δυνάμεων, θέλουν αλληλεγγύη. Ομως, αποκαλύπτουν το απάνθρωπο πρόσωπο του συστήματος, που πλέον δεν μπορεί να επιβιώσει αν δεν εξαπλώνει τη φτώχεια. Αποκαλύπτουν την ανάγκη για άλλη εξουσία, λαϊκή που θα πηγάζει από το λαό και θα έχει στο κέντρο της προσοχής της τις λαϊκές ανάγκες και όχι το κέρδος των λίγων.

Αποκαλύπτουν, τέλος, την ανάγκη για άλλες δημοτικές αρχές που αντί να αξιοποιούν αντιλαϊκές πολιτικές, να ανατρέπουν κατακτήσεις, αντί να μετατρέπουν εργαζόμενους σε ομήρους, θα πρωτοστατούν στους λαϊκούς αγώνες, θα διεκδικούν, ακόμα και θα απειθαρχούν σε αντιλαϊκούς νόμους και πολιτικές.

Η αλλαγή συσχετισμών στο πολιτικό και συνδικαλιστικό πεδίο είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους, αφού πλέον η ίδια η ζωή δείχνει ότι εκτός από τους αγώνες χρειάζονται βαθύτερες αλλαγές. Χρειάζεται να γυρίσουν την πλάτη στα κόμματα της πλουτοκρατίας, να κατανοήσουν ότι με αυτή την εξουσία δεν μπορούν να ελπίζουν σε τίποτα καλό, αντίθετα πρέπει να περιμένουν τα χειρότερα.

Η ενίσχυση του ταξικού ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι, επίσης, μονόδρομος για την ανάπτυξη των αγώνων, για αποτελεσματική αντίσταση, για αντεπίθεση. Αυτό δείχνει ο αγώνας των 79. Αυτή είναι η μόνη διέξοδος.