Δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά στάση εργασίας είχε κηρύξει για προχτές η πουλημένη ηγεσία της ΣΕΣ. «Εμείς θα κάνουμε τριάντα λεπτά στάση», ανακοίνωσαν οι του «φόρουμ» της ΓΣΕΕ, ενώ -πιο «ευρωπαϊστής»- ο πρόεδρος του ΕΚΑ έμεινε στα 15 λεπτά. Σε κάθε εκδοχή της η στάση εργασίας απλά δεν έγινε. Και πώς να γίνει όταν η σχετική απόφαση ήταν μόνο για να ανακοινωθεί από τα «μίντια» ως «αγωνιστική πρωτοβουλία» των κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστών; Οταν βασικό τους επιχείρημα για να μην πάρουν απόφαση για απεργία στις 21 Μάρτη είναι το επιχείρημα του ΣΕΒ ότι «δεν αντέχει η οικονομία»; Οι άνθρωποι ακούνε πως πρόκειται να κατέβει εργάτης στο δρόμο και παθαίνουν κάτι. Από γνώση, βέβαια, γιατί κατανοούν πως στο δρόμο του αγώνα διαμορφώνονται συνειδήσεις κόντρα στη συναίνεση και την υποταγή.

Δυστυχώς δεν αρκεί πια μόνο μια βρεγμένη σανίδα. Σκούπα, σάρωμα χρειάζονται. Κι όσο οι συσχετισμοί στα συνδικάτα θα είναι αυτοί που επιτρέπουν στους Πολυζωγοπολο-Φελώνηδες να οργώνουν, τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Ενα από τα τραγικά βέβαια στην ιστορία είναι πως αυτοί οι ίδιοι που αρνούνται σήμερα στην εργατική τάξη το δικαίωμα να απεργήσει θα εμφανιστούν αύριο στη Βαγδάτη για να εκφράσουν τη συμπάθειά τους στα θύματα του πολέμου. Του πολέμου που και αυτοί στην πράξη στηρίζουν με νύχια και με δόντια...