Ο Ζόραν Τζίντζτις ήταν από τους ελάχιστους Σέρβους που είχε περισσότερους φίλους στο εξωτερικό παρά στη χώρα του. Διακρίθηκε για το «έμφυτο» ταλέντο του σε μακιαβελικές πρακτικές, που τον οδήγησαν και το διατήρησαν (έως στις 12 Μάρτη) στην εξουσία. Παρά την ανοιχτή σύμπραξή του με τους ΝΑΤΟικούς εισβολείς των βομβαρδισμών του '99. Μολονότι καταστρατήγησε το Σύνταγμα (με την παράδοση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς) και διέλυσε την Ομοσπονδία (με τη συμφωνία Σολάνα). Παρότι, όχι μόνον κήρυσσε, αλλά εφάρμοζε αδίστακτα σκληρές πολιτικές «φιλελευθεροποίησης» της - κατεστραμμένης από τα εμπάργκο, τους πολέμους και τις ΝΑΤΟϊκές επιδρομές - σερβικής οικονομίας. Παρά το γεγονός πως προσυπέγραφε τις από ΗΠΑ - ΕΕ εκπορευόμενες επιταγές «εκδημοκρατισμού»...

Ετσι, οι σφαίρες των εκτελεστών δεν έριξαν νεκρό μόνον τον Ζόραν Τζίντζιτς. Εριξαν μοιραία την «αυλαία» στο πρώτο κεφάλαιο της μετά-Μιλόσεβιτς εποχής και διακυβέρνησης της χώρας από τον πολυκομματικό συνασπισμό της DOS. Εναν συνασπισμό που - ας μην ξεχνάμε... - γεννήθηκε σε «θερμοκήπιο» της Ουγγαρίας με τις οδηγίες και τα αδρά κεφάλαια της Ουάσιγκτον...

Ο πρωθυπουργός - μάνατζερ «έφυγε». Ο διάδοχος δε θα αργήσει να βρεθεί, μόνο που είναι αμφίβολο αν θα σταθεί στο «ύψος» των απαιτήσεων των πραγματικών «εντολοδόχων» του προκατόχου του. Οι «Συμπληγάδες» ρευστότητας του σερβικού πολιτικο-οικονομικού σκηνικού, με δεδομένες τις ανεπούλωτες πληγές του πολέμου, το ανεπίλυτο στάτους κβο στο Κοσσυφοπέδιο και την εκκρεμότητα επανεμφάνισης των αυτονομιστών στα Βαλκάνια, δεν περιμένουν...