Η εργατική τάξη μπροστά στον πόλεμο | ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Η εργατική τάξη μπροστά στον πόλεμο

Την ίδια ώρα που οι Αμερικανοεγγλέζοι ιμπεριαλιστές ξεκινούσαν έναν ακόμη ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στο λαό του Ιράκ, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές στις Βρυξέλλες αποφάσιζαν νέα επίθεση κατά των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης των χωρών τους. Για παραπέρα ένταση της «ευελιξίας στην εργασία», δηλαδή καθολική κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, (8ωρο, 7ωρο), ριζική ανατροπή του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, την ακόμα παραπέρα μείωση των μισθών με σκοπό την άκρατη εκμετάλλευση. Και την ίδια ώρα τα κράτη - μέλη της ΕΕ εμπλέκονται στον πόλεμο, όπως και η Ελλάδα, παρέχοντας διευκολύνσεις στους Αμερικανούς, ενώ διεκδικούν μερίδιο, τουλάχιστον από τη λεία στην ανασυγκρότηση μετά την καταστροφή, δηλαδή εξαγωγή και δικών τους κεφαλαίων, για εκμετάλλευση του λαού του Ιράκ.

Είναι θεμελιακό γνώρισμα της δικτατορίας του κεφαλαίου, η χωρίς όρια έκφραση και εφαρμογή της βίας στον ταξικό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη. Στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, η βία του κεφαλαίου δεν αρκείται στα σύνορα του κράτους του. Ο ιμπεριαλισμός δε γνωρίζει οίκτο μπροστά στην καταλήστευση λαών, σε κράτη και εδαφικές περιοχές που τα μονοπώλια έχουν συμφέροντα. Η ιστορία της εποχής του ιμπεριαλισμού, είναι ιστορία κατάχτησης και υποδούλωσης λαών, σύμφυτο της δράσης μιας χούφτας μονοπωλητών επιχειρηματιών, μπροστά στην αδηφαγία της συσσώρευσης κερδών και κεφαλαίου. Μιας χούφτας της χρηματιστικής ολιγαρχίας, που, μπροστά στην επιβολή των τυφλών δυνάμεων της οικονομικής της γιγάντωσης, το βίαιο ταξικό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη του κράτους τους, τη μεταφέρουν έξω από τα σύνορά τους με τον πόλεμο ενάντια σε άλλους λαούς. Δεν έχει κι άλλο δρόμο. Η οικονομική κρίση και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, δεν μπορεί να βρει, σε όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου άλλη διέξοδο, από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για το μοίρασμα πλουτοπαραγωγικών πηγών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη.

Για τον πόλεμο ενάντια στο λαό του Ιράκ, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ολιγαρχίας έχουν εξαπολύσει μια αχαλίνωτη ψευδή προπαγάνδα υπέρ της ειρήνης, όταν εμπλέκονται σ' αυτόν στο όνομα των λεγόμενων συμβατικών υποχρεώσεων. Και όταν αποκαλύπτονται, καταφεύγουν στη βία της ιδεολογικοπολιτικής χειραγώγησης, επιδιώκοντας, αν όχι τη στήριξη αυτής της πολιτικής, τουλάχιστον την ανοχή της από το λαό, στο όνομα της «ασφάλειας της χώρας». Ο υπουργός Αμυνας είπε στη Βουλή κατά τη συζήτηση της Επίκαιρης Ερώτησης του ΚΚΕ, για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο:

«Η επέμβαση των Αμερικανών στο Ιράκ αλλάζει τους όρους και τις συνθήκες ασφαλείας της χώρας. Πρέπει όλοι μας, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, να πολιτευτούμε με υπευθυνότητα και ψυχραιμία, να μην προχωρήσουμε σε ανεύθυνες ενέργειες και δηλώσεις, διότι πολλά διακυβεύονται από αυτήν την επέμβαση. Αυτή η επέμβαση θα λειτουργήσει αρνητικά σε ό,τι αφορά την εθνική ασφάλεια της χώρας μακροχρόνια. Υπάρχουν κάποιοι κίνδυνοι και θα πρέπει να τους σταθμίσουμε με μεγάλη υπευθυνότητα. Παρακαλώ, λοιπόν, να υπάρχει μία αναστολή σε ακρότητες και μια αναστολή ακραίων κινήσεων, οι οποίες δε συμφέρουν την Ελλάδα».

Σταματήστε τις αντιιμπεριαλιστικές αντιπολεμικές κινητοποιήσεις που απαιτούν την έξοδο της Ελλάδας από τον πόλεμο, γιατί κινδυνεύει η ασφάλεια της χώρας! Καλύτερα με την ιμπεριαλιστική ειρήνη που εξασφαλίζεται με συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό είπε με τον πιο επίσημο τρόπο ο υπουργός.

Καλούν σε «ταξική ειρήνη», για υποταγή της εργατικής τάξης και όλου του λαού στη στήριξη της συμμετοχής στον πόλεμο, σε συνδυασμό με την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Και η μια επίθεση και η άλλη, στόχο έχουν να θεριέψουν το κεφάλαιο. Η πρώτη γιατί τμήματα του κεφαλαίου της Ελλάδας, (εφοπλιστικό, εταιρίες πετρελαίου), βγάζουν τώρα, μέσα στον πόλεμο, υπερκέρδη από τον εφοδιασμό με καύσιμα των ιμπεριαλιστών. Μα προσδοκά και από την καταστροφή και την ανασυγκρότηση του Ιράκ. Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν και κατασκευαστικές εταιρίες, και τσιμεντοβιομηχανίες, και πάνω απ' όλα το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Η δεύτερη με την ακόμη μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης.

Η εργατική τάξη, με την πανελλαδική πανεργατική απεργία που οργάνωσε το ΠΑΜΕ, με τη συνέχεια που δίνεται στους τόπους δουλιάς, με τα ταξικά συνδικάτα, εκπληρώνει ένα διπλό καθήκον. Ενισχύει με τη δράση της αποφασιστικά το αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό κίνημα ως εμπροσθοφυλακή του, πάνω στο στόχο «έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο», ο μόνος στόχος που υπηρετεί το «όχι στον πόλεμο», αφού βάζει εμπόδια στη διεξαγωγή του, αφαιρώντας ένα σύμμαχο των ιμπεριαλιστών, με το να απαιτεί άρνηση, απειθαρχία στις «συμβατικές υποχρεώσεις». Σε συνδυασμό με τον αγώνα για τα εργασιακά δικαιώματα, όπως το 7ωρο, δημόσια υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση, αύξηση μισθών και κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας. Είναι διπλό καθήκον, γιατί διεκδικώντας τους δικούς της στόχους πάλης, κόντρα στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας σε συνδυασμό με την αντιπολεμική της δράση, υπερασπίζεται η ίδια τον εαυτό της από την καθολική επίθεση που δέχεται από το κεφάλαιο, τόσο με τον πόλεμο όσο και με τις αντεργατικές ανατροπές των δικαιωμάτων της. Αλλά εκπληρώνει και το διεθνιστικό χρέος απέναντι στο λαό του Ιράκ.

Ο πόλεμος δεν είναι μόνο η φρίκη του θανάτου. Δεν είναι μόνο οι υλικές καταστροφές. Δεν είναι μόνο οι βαθιές αγιάτρευτες πληγές που αφήνει στους εμπόλεμους λαούς, και σ' αυτούς που διεξάγουν δίκαιο πόλεμο, και σε κείνους των οποίων η άρχουσα τάξη διεξάγει τον άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μαζί μ' όλ' αυτά, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι το πιο βίαιο μέσο στην ιστορία για τη χωρίς όρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, για το χτύπημα της ταξικής πάλης. Τον πόλεμο δεν μπορεί να το διεξάγει το κεφάλαιο χωρίς τους λαούς, μα στρέφεται ενάντια στους λαούς.

Η εργατική τάξη με τον αγώνα της μπροστά στην κρίση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, οργανώνει, μαζί με τ' άλλα λαϊκά στρώματα, το δικό της κοινωνικοπολιτικό αγώνα. Και οι κομμουνιστές πρέπει να δρουν αποφασιστικά μέσα σ' αυτό τον αγώνα, για να παίρνει σάρκα και οστά η προοπτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό. Αυτή την κατεύθυνση δράσης απαιτούν οι συνθήκες.

Του
Στέφανου ΛΟΥΚΑ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Σε Ελλάδα και Τουρκία ίδιος ο εχθρός: ΝΑΤΟ, κυβερνήσεις και καπιταλισμός. Ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον! (2021-07-10 00:00:00.0)

Συνδικάτα καταδικάζουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία (2018-04-27 00:00:00.0)

Οι εργάτες καταδικάζουν την «ενότητα» στην υποταγή (2003-04-26 00:00:00.0)

Το συνέδριο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων και Κοινοτήτων (2003-04-17 00:00:00.0)

ΑΤΙΤΛΟ (2003-04-09 00:00:00.0)

Στη ρότα της αντιιμπεριαλιστικής προοπτικής (2003-04-06 00:00:00.0)