Η φρίκη πολυδιαφημισμένη. Πριν τα φλεγόμενα κτίρια και τα παιδικά αίματα διακοσμήσουν... τις οθόνες μας με τις κλασικές πλέον διακοπές για μερικές διαφημίσεις πολιτισμένων προϊόντων, οι Αμερικανοναζί και οι αγγλοφασίστες είχαν πετύχει το στόχο τους στα μυαλά μας με τη βοήθεια εμβριθών αναλύσεων και σχεδιαγραμμάτων. Η κατασκευή υπηκόων της Νέας Τάξης Πραγμάτων αρχίζει με την κατασκευή του δέους για τη δύναμη πυρός των βασανιστών των λαών. Υστερα, όταν έρχονται οι φονιάδες, όλα είναι έτοιμα και το διεθνές κοινό απολαμβάνει το θέαμα ωσάν μικρός ασφαλής Νέρων, ο καθένας στο σπιτάκι του με την τηλεόραση και το ραδιοφωνάκι του.

Ο ΜΕΓΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ δεν είναι μόνον η συνέχιση της νεοταξίτικης στοχοποίησης και καταστροφής της μιας μετά την άλλη χώρας που εκφεύγει των επικυρίαρχων σχεδίων της. Είναι η μετατροπή του γιγάντιου φιλειρηνικού κινήματος σε απολίτικη φιέστα. Οχι, σήμερα εδώ δε θα θρηνήσω για τη φρίκη του παρόντος, αλλά για τη φρίκη του μέλλοντος μας αν η αντίσταση δε μετατραπεί σε εξέγερση, σε έμπρακτη ανυπακοή, σε απειθαρχία, απείθεια, επανάσταση εν τέλει, όχι απλώς ενάντια στον πόλεμο αλλά κυρίως ενάντια και κατά μέτωπο στην πολιτική ιδεολογία και πρακτική που τον ξερνάει πάνω στα κεφάλια μας.

Μιλάω για την προπαγάνδα που εξυφαίνεται από τους φανερούς αλλά κυρίως τους αφανείς συμμάχους των νεοταξιτών. Αυτούς που βγαίνουν σε συζητήσεις, συνεντεύξεις Τύπου, εξαγγελίες διαδηλώσεων και αντιπολεμικών δράσεων για να προπαγανδίσουν την υποταγή μ' τον πιο ύπουλο και πρόστυχο τρόπο. Μιλάω για τους τάχα μου ευαίσθητους ειρηνιστές που καλούν τον κόσμο να πάρει τις παρέες του, τα παιδιά και τους άγνωστους γείτονες της διπλανής του πόρτας και να βγει στους δρόμους να διαδηλώσει «ωσάν πολύχρωμο ποτάμι χαράς και αισιοδοξίας», όπως λέει κι ο γγ του κυβερνώντος κόμματος της χώρας μας που συμμετέχει στο βομβαρδισμό του Ιράκ με την κουκούλα της «υπακοής στις διμερείς συμφωνίες με τους χασάπηδες των λαών». Είναι η προπαγάνδα που άρχισε ταυτόχρονα με τη λαϊκή εκδήλωση αγανάκτησης κι αντίστασης. Είναι η πολιτική της χειραγώγησης των λαϊκών μαζών όπου Γης και ειδικά στη... Δύση. Είναι η γιγάντια προσπάθεια για την οποία ξοδεύονται και πάμπολλα χρήματα, να μετατραπούν οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια σε λούνα παρκ, σε φιέστες εκτόνωσης της πολιτικής τάσης για σύμπτυξη δυνάμεων που μπορούν να οργανώσουν και να ορθώσουν αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό μέτωπο. Είναι η παραγωγή και κατανάλωση φθηνού οπορτουνιστικού επικοινωνιακού μόνο αντιαμερικανισμού, η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων λαϊκής ισχύος, που όμως ξεκινάει από την παραδοχή ότι απέναντι στην υπερδύναμη της χρηματοπιστωτικής και ενεργειακής νέας τάξης, ο λαός του κόσμου πρέπει να μείνει ένα σκυλί, χωρίς ταξική συνείδηση, που επειδή γαβγίζει δε δαγκώνει.

Ο ΜΕΓΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ σύντροφοι είναι να θεωρηθεί το μεγαλειώδες όντως αντιπολεμικό παγκόσμιο κίνημα που διαμορφώνεται στη μία και μόνη μορφή ανώδυνης και χωρίς πολιτικό κόστος αντίστασης καθηλωμένο στο επίπεδο των διαδηλώσεων, μαχητικών, συνεχών αλλά ως εκεί. Το σκεπτικό είναι απλό. Το πόπολο θα κουραστεί. Θα χρειαστεί και διακοπές κάποια στιγμή. Το παιδί θα έχει εξετάσεις. Ο εργαζόμενος θα έχει το μεροκάματο για να νοιαστεί και την απόλυση να φοβηθεί την κατάλληλη στιγμή. Οι σκηνοθέτες αλλά και οι αυθόρμητοι δημιουργοί των εκπληκτικών χάπενιγκ θα ξεμείνουν από ιδέες ή θα τις χρειαστούν κι αλλού. Το τέρας δεν είναι ο κάθε ηγέτης που τώρα εύκολα φαίνεται και παρουσιάζεται σε επιδερμικές συγκρίσεις για τη μάζα πότε σαν Αττίλας, πότε σα Χίτλερ κλπ. Το τέρας είναι η μήτρα που τους γεννάει, τους αντικαθιστά όποτε θέλει και τους διαφημίζει και καταλλήλως. Το κίνημα, οι νεοναζί νεοταξίτες δε θέλουν να γίνει πύραυλος πολιτικής ακρίβειας και να βρει το στόχο του με ταξικά κριτήρια. Θέλουν να διαχέεται σε εκδηλώσεις, να τις χορηγούν με μέσα, χρήμα κι επικοινωνιακά τρυκ, ώστε να μείνει τάχα μου «ακαπέλωτο από τους ξεπερασμένους ιδεολογικούς και πολιτικούς και κομματικούς μηχανισμούς». Πιο εύκολα εξουδετερώνεις έναν χαρούμενο απολίτικο συναισθηματικά φορτισμένο όχλο με πέντε προβοκάτορες και δέκα δακρυγόνα, δυο πίτσες και τρεις φουσκωμένους λογαριασμούς ηλεκτρικού, παρά:

Ναύτες και στρατιώτες που αρνούνται να γίνουν μισθοφόροι της νέας τάξης. Εργαζόμενους που απεργούν. Δεκαπεντάρηδες που δε φωνάζουν απλώς «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», αλλά ψηφίζουν και την πολιτική αυτή σήμερα στα δεκαπενταμελή κι αύριο στο συνδικάτο και την τρέχουσα πολιτική.