Ο υπουργός Παιδείας δικαιολόγησε την αναγκαστική απόφαση για μείωση της ύλης της Ιστορίας Β΄ και Γ΄ Λυκείου ένα μήνα πριν κλείσουν τα σχολεία, ως αποτέλεσμα χαμένων διδακτικών ωρών λόγω των κακών καιρικών συνθηκών και των δημοτικών εκλογών. Είναι όμως έτσι απλό το ζήτημα; Βέβαια το πρόβλημα που εμφανίζεται με τη διδασκαλία της ύλης, όχι μόνο της Ιστορίας αλλά και άλλων μαθημάτων στο Λύκειο, είναι αποτέλεσμα της διάσπασης του ενιαίου χαρακτήρα της βασικής-γενικής εκπαίδευσης. Ετσι σύμφωνα με το αναλυτικό πρόγραμμα του μαθήματος της Ιστορίας, η διδασκαλία της Αρχαίας, Μεσαιωνικής και Νεότερης Ιστορικής περιόδου επαναλαμβάνεται σε καθεμιά από τις τρεις βαθμίδες (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο), με την εντολή τελικά να διδαχτεί μέσα στα τρία χρόνια του Λυκείου η Παγκόσμια Ιστορία από την προϊστορική εποχή μέχρι τις μέρες μας. Ακολουθεί μια αυθαίρετη επιλογή ύλης από το υπουργείο, που σημαίνει εξαντλητικό κυνήγι της ύλης για το διδάσκοντα κι αποσπασματικό μάθημα που τίποτε δεν ολοκληρώνει στη συνείδηση του μαθητή. Δε θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε ότι σήμερα η Ιστορία δε διδάσκεται στο σχολείο.

Χαρακτηριστικό είναι ότι η διδακτέα-εξεταστέα ύλη της Σύγχρονης Ιστορίας στη Γ΄ τάξη του Λυκείου, έφτανε ως στη μέση του κεφαλαίου για την Εθνική Αντίσταση. Η ελληνική ιστορία της κατοχής και της αντίστασης για τους μαθητές ήταν να σταματήσει κάπου στο 1943. Η ίδρυση της ΠΕΑΕΑ, η απελευθέρωση, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις Αγγλων και Αμερικανών, ο εμφύλιος, το κυπριακό πρόβλημα, τέθηκαν εξαρχής εκτός ύλης. Το σύστημα ούτε μπορεί αλλά ούτε θέλει να διδάξει την αληθινή ιστορία του λαού μας. Τα σημαντικότερα κεφάλαια της ύλης τοποθετούνται με μαστοριά στο τέλος των βιβλίων. Ετσι, όταν διαπιστώνεται ότι δεν είναι δυνατό να διδαχτεί ούτε καν η αρχικά προγραμματισμένη ύλη, καταλήγουμε ελαφρά τη καρδία σε αφαιρέσεις σημαντικότατων κεφαλαίων. Ετσι με την παραπέρα μείωση στη φετινή Β΄ και Γ΄ τάξη, δε θα διδαχτούν τελικά: Ο Διαφωτισμός, η Γαλλική και Αμερικανική Επανάσταση και ό,τι είχε απομείνει από την περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας 1941-49. Από τη Δ΄ τάξη μάλιστα των εσπερινών λυκείων αφαιρέθηκε και το κεφάλαιο για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο!

Τελικά ό,τι προοδευτικό κι επαναστατικό στην Παγκόσμια Ιστορία, μένει εκτός ύλης κι αφήνει τη θέση του στη δογματική προπαγάνδα της «Ενωμένης Ευρώπης»: του ενιαίου τάχα «ευρωπαϊκού πολιτισμού» (και της διαπάλης με άλλους πολιτισμούς), του «ευρωπαϊκού κράτους δικαίου» (σε αντίθεση με τα «ολοκληρωτικά καθεστώτα»), της «ευρωπαϊκής διάστασης» της εκπαίδευσης, του ευρωνομίσματος κλπ. Η διεθνής πάλη του προλεταριάτου απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και το φασισμό, οι πιο ελπιδοφόροι αγώνες του ελληνικού λαού, όπως στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού, δεν ενδείκνυνται έτσι κι αλλιώς για τα ιδανικά και τα πρότυπα που διαμορφώνει το σημερινό σχολείο, για την επιβολή της ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης πραγμάτων». Ο αγώνας για τη μόρφωση δεν μπορεί να περιοριστεί επομένως σε ό,τι η επίσημη διδασκαλία επιτρέπει. Πρωτοβουλίες, όπως ο μαθητικός διαγωνισμός που εξάγγειλε το περιοδικό «Θέματα Παιδείας» με τίτλο «Στιγμιότυπα από τη μορφωτική δράση της ΕΠΟΝ μέσα από τις αφηγήσεις των παππούδων μας», πιστεύουμε ότι θα βοηθήσουν τους νέους να διδαχθούν από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της Ιστορίας, να ανακαλύψουν και να αποκαλύψουν με τη σειρά τους ό,τι συστηματικά αποκρύβεται, γιατί παραμένει επίκαιρα επικίνδυνο: την πλούσια πείρα του εργατικού κινήματος στην εποχή μας.