«

Η κοινωνία και η πολιτεία έχουν επιλέξει το χώρο του ποδοσφαίρου ως βαλβίδα ασφαλείας άλλων εκρήξεων που ανήκουν σε άλλους χώρους». Τα αποκαλυπτικά αυτά λόγια προέρχονται από το στόμα ενός στελέχους του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, του αντιπροέδρου στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός, Γιώργου Στράτου. Ειπώθηκαν κατά την απολογία των «πρασίνων» στον αθλητικό δικαστή, αλλά οι συγκυρίες (προσπάθεια άμβλυνσης των ευθυνών της ΠΑΕ, μέσω της γενικότητας) δε μειώνουν σε τίποτα την αλήθεια τους.

Αν και ο σκοπός του παράγοντα δεν ήταν αυτός, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη δομή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και όλα τα νοσηρά φαινόμενα, που είναι συνυφασμένα με το μοντέλο, όπως η βία, η ανισονομία κλπ., αλλά και τη μη αντιμετώπισή τους. Παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς των αρμοδίων, δεν πρόκειται για μεμονωμένα φαινόμενα, δε φταίνε μια χούφτα κακοί, ούτε η έλλειψη σκληρών μέτρων (τα οποία με κάθε αφορμή σκληραίνουν, αλλά εφαρμόζονται σε άλλους χώρους, π.χ. διαδηλώσεις...). Η αιτία βρίσκεται στη συνειδητή επιλογή του ρόλου που η άρχουσα τάξη επέλεξε για το άθλημα.

Τη μετατροπή (και) του ποδοσφαίρου σε όργανο των εξουσιαστών. Το χειραγώγησαν για να κερδοσκοπήσουν, αλλά και για να εκμαυλίσουν ή αποπροσανατολίσουν συνειδήσεις. Διοχέτευσαν την οργή και την αντίθεση των πολλών, ιδίως των νέων, σε ένα χώρο που δεν είναι επικίνδυνος για το σύστημα... Να, λοιπόν, γιατί ακόμα και τα κραυγαλέα προβλήματα και νοσηρά φαινόμενα του αθλήματος, εκτός από πρόσκαιρες, περιπτωσιολογικές και οριοθετημένες αντιπαραθέσεις, δεν οδηγούν ΠΟΤΕ σε πραγματικές λύσεις. Γιατί αυτές είναι σε άμεση συνάρτηση με την ανατροπή του σάπιου συστήματος.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ολα είναι μέρος του παιχνιδιού αυτών που το ελέγχουν. Αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί τα πολύπλευρα συμφέροντά τους και γι' αυτό συνειδητά φροντίζουν ώστε «στα γήπεδα η Ελλάδα ν' αναστενάζει». Είναι γι' αυτούς ακίνδυνη «βαλβίδα ασφαλείας» η ταύτιση με την ομάδα - «θρησκεία» και η ελεγχόμενη εκτόνωση των ανέργων, των απολυμένων, των εκμεταλλευομένων γενικά στο γήπεδο. Ο αντικατοπτρισμός ότι μέσα από την υπεράσπιση της ιδέας (επιχείρησης στην πραγματικότητα) από τους κατασκευασμένους «εχθρούς», «εκδικούνται» για όλες τις άλλες αδικίες που υφίστανται. Γι' αυτό ο καθένας παίζει το ρόλο του και όλοι μαζί κρατούν σε αγαστή συνεργασία «το παιχνίδι στημένο και από πριν ξεπουλημένο»...