Ανδρουλάκης - Ιερά Σύνοδος: Και οι δύo κάνουν κακό | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ανδρουλάκης - Ιερά Σύνοδος: Και οι δύo κάνουν κακό

Το χαϊδεμένο παιδί της ελληνικής δημοσιογραφίας, ο απαραίτητος αριστερός για κάθε τηλεοπτικό κανάλι, επιτέλους βρήκε το δρόμο του. Λειτουργώντας τόσα χρόνια έναν αρραβώνα με την πολιτική, που δεν έφτανε ποτέ σε γάμο, μετέφερε το παιχνίδι αυτό στη λογοτεχνία. Εκείνη, που η τραγωδία της είναι πως τα έχει τετρακόσια, του έδειξε τη θέση του: Αδειος ήταν ο θρόνος της ιλουστρασιόν παραλογοτεχνίας. Δεν έμενε παρά σ' αυτόν να αποδείξει πως ήταν άξιος. Η παραλογοτεχνία είχε ανάγκη από ένα άλμα, γιατί είχε «κάτσει». Τελευταία μεγάλη της χαρά ήταν το βιβλίο της κυρίας Λιάνη για τον Αντρέα.

Το βιβλίο λοιπόν, που βιβλίο δεν είναι, του Μίμη Ανδρουλάκη είχε ανάγκη από ένα σκάνδαλο, που θα τάραζε τα βαριεστημένα σαλόνια με τις νευρώσεις πολυτελείας, και οπωσδήποτε θα ερχόταν σε σύγκρουση με ένα περιβάλλον, που θα έπρεπε να διαλέξει ο συγγραφέας. Ποιο, άραγε, θα ήταν αυτό; Κορεσμένος από το πολιτικό παιχνίδι, άρχισε τις μεταμορφώσεις μπροστά στον καθρέφτη - καθρεφτάκι του, και να, σαν από θαύμα, είδε μέσα σ' αυτόν το πρόσωπο του ήρωά του: Τον Χριστό. Και φυσικά κατάλαβε αυτό που επρόκειτο να επακολουθήσει.

Με την έκδοση, λοιπόν, του βιβλίου, όλα εξελίχθηκαν φυσιολογικά: Ο Ανδρουλάκης έκανε την εμφάνισή του με τον δικό του Χριστό, το ίδιο κι η Ιερά Σύνοδος. Από τη μια, ο συγγραφέας, πονηρά σκεπτόμενος, ταυτίστηκε με όσους είχαν κυνηγηθεί από την Εκκλησία, από τον Καζαντζάκη ως τον Γαλιλαίο και από τον Μπρούνο ως τους καταραμένους ποιητές. Από την άλλη, το βιβλίο, που βιβλίο δεν είναι, ήρθε κουτί στην Ιερά Σύνοδο, για να τονίσει την αναιμική παρουσία της μέσα στα πράγματα και να λειτουργήσει, επιτέλους, τη θεία της φύση. Μακριά, βέβαια, από την από του Ορους ομιλία του Χριστού: «Μη θησαυρίζετε διά τον εαυτόν σας θησαυρούς εις τη γην, όπου ο σκόρος και η σαπίλα τούς καταστρέφουν και όπου οι κλέπται κάνουν διάρρηξιν και τους κλέβουν, αλλά θησαυρίζετε διά τον εαυτόν σας εις τον ουρανόν. Μη μεριμνάτε διά τη ζωήν σας, τι θα φάγετε, τι θα πιείτε, ούτε διά το σώμα σας, τι θα φορέσετε. Μην κατακρίνετε διά να μην κατακριθείτε, διότι με το κριτήριο που κρίνετε θα κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε». Ετσι, αυτό που δεν είχε προσφέρει τόσα χρόνια στον συγγραφέα η πολιτική, του το πρόσφερε η Εκκλησία.

Μακριά από όλα αυτά και λόγω του βιβλίου, που βιβλίο δεν είναι, η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να υπερασπιστεί την ιδιοκτησία της, τον Θεάνθρωπο. Γιατί μάταιος ο μάταιος κόσμος, αλλά και οι τίτλοι τίτλοι. Είναι, εξάλλου, γνωστό ότι το κοπιράιτ για τον Χριστό το έχει αποκλειστικά η Ιερά Σύνοδος και, μάλιστα, απευθείας από τον ουρανό...

Το σκάνδαλο, λοιπόν, με το βιβλίο που βιβλίο δεν είναι και η εμπορική του επιτυχία φανέρωσε ένα δεσμό, που κανείς δεν περίμενε: Οσο υπάρχει Σύνοδος, υπάρχει Ανδρουλάκης. Οταν βγήκε η απόφαση του Δικαστηρίου, έγινε το «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά εκδότα». Το Κομμουνιστικό Κόμμα καλώς έπραξε και εξέδωσε ανακοίνωση, καταδικάζοντας οποιαδήποτε απόπειρα λογοκρισίας ή ποινική δίωξη για το βιβλίο. Αλλά η κοινωνία κακώς διχάστηκε, μακριά από τα προβλήματά της, παίζοντας κι αυτή τη φορά το παιχνίδι της τηλεθέασης. Αν προσθέσουμε και ορισμένους ψυχωτικούς τύπους παραεκκλησιαστικών οργανώσεων, που εμφανίζονται καθημερινά στην τηλεόραση, αυτοί - όπως λέει κι ένας σοφός - έχουν τόση σχέση με τον Χριστό, όση και μια φτυσιά μ' ένα άστρο.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, κανείς δεν ένιωσε τον πραγματικό κίνδυνο για τη λογοτεχνία. Η γενικευμένη ψευδαίσθηση που δημιουργήθηκε από τη δήθεν διαφορά μεταξύ Ανδρουλάκη και Ιεράς Συνόδου έδωσε λογοτεχνική ώθηση στην ιλουστρασιόν παραλογοτεχνία, ενώ η Ιερά Σύνοδος απέδειξε για άλλη μια φορά πως είναι παιδί της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Και ο πολίτης πώς απαντάει σε αυτή την κατάσταση; Απλώς καταγράφοντας μία μόνο μέρα του στο ημερολόγιό του, μία μόνο μέρα, και την επομένη να διαβάσει τι έχει γράψει. Ετσι, σαν μια άσκηση πραγματικότητας μέσα σ' αυτή την κοινωνία του θεάματος που μας περιβάλλει.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ