Χαρακτηριστικό του 11ου Συνεδρίου της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης ήταν η προσπάθεια των συμβιβασμένων παρατάξεων να «βγάλουν» θέσεις σε συντηρητικότερη κατεύθυνση, κάτι που έχει πραγματοποιηθεί στη λειτουργία της Ομοσπονδίας με ευθύνη των παρατάξεων του δικομματισμού (ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ) και του ρεφορμιστικού μπλοκ («ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» - «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»).

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μέρας του Συνεδρίου προσπάθησαν οι ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, «ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» να υφαρπάξουν αποφάσεις που δεν ήταν αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων (π.χ. το Εκπαιδευτικό Μισθολόγιο, από ΔΑΚΕ - ΣΥΝ) ή δεν είχαν αποτελέσει ούτε καν θέμα συζήτησης έστω σε μια ΓΣ προέδρων ΕΛΜΕ (π.χ. να αλλάξει η δομή οργάνωσης του Συνδικάτου, όπως πρότεινε η ΠΑΣΚ). Η παράταξη της ΝΔ κατέβασε 4 μόνο προτάσεις (Εκπαιδευτικό Μισθολόγιο, Ολοήμερο Γυμνάσιο, 12χρονη υποχρεωτική Εκπαίδευση, Οργανωτικό και Καταστατικό Συνέδριο). Η ΠΑΣΚ κατέβασε τις θέσεις της για ψήφιση σε σύνολο, αλλά και κατά θέμα, ώστε να πάνε να «πέσουν» κάποιοι επάνω της.

Τον άχαρο ρόλο για να περάσουν οι θέσεις αυτές, επειδή κανείς δεν αναλάμβανε την ευθύνη, τον χρεώθηκε αυτοβούλως η «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ», η παράταξη του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Ισχυριζόμενη, σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, ότι σύρεται στους όποιους συμβιβασμούς για το καλό του κλάδου και της Εκπαίδευσης, για να βγουν θέσεις, ανέλαβε την πρωτοβουλία συντηρητικής αναθεώρησης όλων των βασικών θέσεων της ΟΛΜΕ.

Ενώ η κάθε παράταξη (κατ' ουσία μόνο η ΕΣΑΚ - ΔΕΕ παρουσίασε συνολικό πλαίσιο και πρόγραμμα δράσης) κατέθεσε το συνολικό της πρόγραμμα στο Συνέδριο, η «ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» δεν κατέθεσε το πρόγραμμά της, αλλά μια συρραφή προτάσεων από τις άλλες παρατάξεις, ένα κολάζ αιτημάτων, χωρίς πολιτικό σκεπτικό και χωρίς πρόγραμμα δράσης, στη λογική της «ενότητας στο πρόβλημα», στα πλαίσια της διαχειριστικής τους λογικής. Προτάσεις που η «ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» δεν είχε στηρίξει στις ΓΣ ή που τις είχε καταπολεμήσει μαχητικά. Ενα συνονθύλευμα από συντηρητικές θέσεις του προγράμματος της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, ώστε να μπορούν να διαμορφώνουν στο ΔΣ της ΟΛΜΕ θέσεις, επιλέγοντας από το «καλάθι» ό,τι τους χρειάζεται κάθε φορά και να συμμετέχουν σε πλειοψηφίες πότε με την παράταξη της ΝΔ και πότε με του ΠΑΣΟΚ, υλοποιώντας, υποτίθεται, τις θέσεις της ΟΛΜΕ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το «καλάθι» επιχείρησαν να το γεμίσουν με «θέσεις» που βρίσκονται εντός των πλαισίων της κυβερνητικής και ευρωενωσιακής πολιτικής. Ακρατος οπορτουνισμός και τυχοδιωκτισμός διατυπωμένος σε δυο αράδες. Αυτή ήταν η πρόταση της «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ»!

Υιοθετούν «12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση» μαζί με τη ΝΔ, θεωρώντας εκπαίδευση τη μαθητεία και την κατάρτιση στα μεταγυμνασιακά ΙΕΚ της Εθνικής Τράπεζας και των Ιδιωτικών Κέντρων Υγείας. Την 12χρονη ψήφισε και το Κοινοβούλιο της Ιταλίας μόλις τον περασμένο μήνα με πρόταση του Μπερλουσκόνι.

Στο Συνέδριο δε (η «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ») πρότεινε 12χρονο υποχρεωτικό - όχι όμως Ενιαίο - σχολείο, πιστεύοντας πως θα «στριμώξει» την ΕΣΑΚ - ΔΕΕ, ενώ πριν λίγο είχε καταψηφίσει τη συνολική μας πρόταση, που περιλάμβανε το αίτημα για καθιέρωση Ενιαίου 12χρονου Βασικού Υποχρεωτικού Σχολείου!!!

Το αποτέλεσμα ήταν μια πανωλεθρία για τους οπορτουνιστές. Καταψηφίστηκε το Εκπαιδευτικό Μισθολόγιο που προωθούσαν με τη ΔΑΚΕ. Δεν ψηφίστηκαν επίσης οι Θέσεις υπέρ της Αξιολόγησης και οι Οργανωτικές και Καταστατικές αλλαγές, που ήθελαν κυρίως οι ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ.

Την ίδια τακτική με τη «ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» ακολούθησαν οι «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ», με τους βασικούς τους εκπροσώπους να προσπαθούν να πείσουν τους Συνέδρους, μάλλον περισσότερο τις επιμέρους τάσεις τους, ότι η καιροσκοπική αυτή τακτική θα πρέπει να εκληφθεί σαν μια ακόμη από τις πολλές «επαναστατικές ενέργειες» και πάλι για το καλό του κλάδου, με ταυτόχρονες επιθέσεις στο ΠΑΜΕ και την ΕΣΑΚ - ΔΕΕ για απομονωτισμό. Προσδοκούσαν, όπως υποστήριζαν, να βγάλει το Συνέδριο θέσεις σε αγωνιστική κατεύθυνση(!!!), κάνοντας ανοίγματα στις παρατάξεις ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ - «ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ». Το άγχος της εκλογικής επιβίωσης ήταν κυρίαρχο, με διαβουλεύσεις και συζητήσεις με τη «ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» (διεκδικούσε η ίδια για τον εαυτό της την έδρα τους, επειδή έχουν και πολλά κοινά σχήματα) κάτω από ποιους όρους θα τους δοθεί η έδρα, μια και τα κουκιά δεν έβγαιναν. Η λύτρωση τελικά ήρθε από κει που δεν το περίμενε κανείς(!!!), από ένα «άκυρο» της ΠΑΣΚ, που έριξε το εκλογικό μέτρο και από 2 αντιπροσώπους της ΔΑΚΕ, την παράταξη της ΝΔ. Η ζωή θα δείξει πόσο τυχαίο ήταν το γεγονός αυτό ή σηματοδοτεί και άλλα πράγματα. Το κομμάτι της «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ», που, έστω και δειλά, συμμετείχε στις κινητοποιήσεις του Συντονισμού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων Εκπαιδευτικών στο Λεκανοπέδιο, «τιμήθηκε δεόντως» από την κυρίαρχη ομάδα, αποκεφαλίζοντάς το για ακόμα μια διετία από το ΔΣ της ΟΛΜΕ.

Η ΕΣΑΚ - ΔΕΕ έδωσε με συνέπεια και μαχητικότητα τη μάχη στο Συνέδριο της ΟΛΜΕ. Οι αντιπρόσωποι της παράταξής μας στόχευσαν και αποκάλυψαν τον πυρήνα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, τον βαθύτερο αντιλαϊκό προσανατολισμό των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση και την κοινωνία συνολικότερα. Σφυροκόπησαν τη συμβιβαστική τακτική που ακολούθησαν όλες οι άλλες δυνάμεις στο ΔΣ της ΟΛΜΕ την προηγούμενη διετία, μια τακτική που ενέταξε και εντάσσει την ΟΛΜΕ στις δυνάμεις εκείνες στις οποίες μπορεί να υπολογίζει η κυβέρνηση για την υλοποίηση των αντιλαϊκών της σχεδιασμών, με τις λιγότερες δυνατόν αντιδράσεις.

Στα ψευτοεπιχειρήματα περί «ενότητας πάνω στο πρόβλημα», αντιπαραθέσαμε την ταξική ενότητα ενάντια στις αιτίες και τους υπεύθυνους των προβλημάτων, απέναντι στο ιδεολόγημα περί «ενότητας της αριστεράς», προβάλλαμε την ανάγκη ταξικής συσπείρωσης όλων των εργαζομένων στο μαχητικό ταξικό πόλο που δρα στο συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ. Η ΕΣΑΚ - ΔΕΕ έδωσε τη μάχη, και μέσα στο Συνέδριο, για την προβολή και υιοθέτηση ενός συνολικού πλαισίου θέσεων και δράσης, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και διεκδικήσεις, κόντρα στη λογική των εκπτώσεων ενσωμάτωσης και υποταγής.

Αλλά και όταν οι άλλες δυνάμεις επιχείρησαν, μέσα από τη διαδικασία της ψήφισης αποσπασματικών «θέσεων», να υφαρπάξουν αποφάσεις σε ακόμη πιο συντηρητική κατεύθυνση, η ΕΣΑΚ - ΔΕΕ αποκάλυψε τους στόχους αυτών των δυνάμεων, αρνήθηκε να νομιμοποιήσει τις διαδικασίες συναλλαγής που εξελίσσονταν, τους ανάγκασε να εμφανιστούν χωρίς μάσκες μπροστά στο Συνέδριο.

Τελικά, όλοι εκείνοι που όλα τα προηγούμενα χρόνια χρέωναν στην ΕΣΑΚ - ΔΕΕ την ευθύνη για το ότι «η ΟΛΜΕ δεν είχε θέσεις», αφού έκαναν, φανερά ή συγκαλυμμένα, πλήθος απαράδεκτων συμβιβασμών, η μόνη θέση που ουσιαστικά κατάφεραν να βγάλουν ήταν αυτή για οργανωτικό Συνέδριο. Φυσικά, η ΟΛΜΕ δεν έμεινε δίχως θέσεις - ούτε και πριν το 11ο Συνέδριο ήταν χωρίς θέσεις, αφού οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής έχουν διαμορφωμένες και διαμορφώνουν χωρίς καμία δυσκολία θέσεις που κινούνται στα πλαίσια της κυβερνητικής πολιτικής και των μονόδρομων της ΕΕ. Αυτό έκαναν και πριν, αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν και τώρα.

Οι καθηγητές όμως και οι καθηγήτριες, παρακολουθώντας και τις εξελίξεις στο 11ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα, τόσο για την κατεύθυνση της όποιας πλειοψηφίας στην ΟΛΜΕ, όσο και για τη στάση της κάθε παράταξης ξεχωριστά. Και οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν τη θέση της ΕΣΑΚ - ΔΕΕ πως τίποτα δεν μπορούν να περιμένουν από αυτή την πλειοψηφία, πως η διέξοδος βρίσκεται στη δράση από «τα κάτω», κόντρα στους μονόδρομους της υποταγής, με τις ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, στο δρόμο για την οικοδόμηση ενός παλλαϊκού Μετώπου για την Παιδεία των λαϊκών αναγκών και οραμάτων.