Στην κυβερνητική προπαγάνδα των ημερών, με τις εξορμήσεις του υφυπουργού Ανάπτυξης δήθεν πολέμιου της ακρίβειας, που φροντίζει ...την καθημερινότητα του πολίτη, σκόπιμα αποκρύπτεται και το υψηλό κόστος - για τη λαϊκή οικογένεια - της Παιδείας και συνολικότερα της εκπαίδευσης των παιδιών της ουσιαστικά από την ...κούνια μέχρι το πανεπιστήμιο. Στην εικονική πραγματικότητα που επιχειρείται να παρουσιαστεί με τις εφόδους στα μανάβικα και τις λαϊκές για το «χτύπημα της ακρίβειας», αφαιρείται το χαράτσι της εκπαίδευσης. Αποκρύβεται ότι έχει καταντήσει ένα εμπόρευμα που χρυσοπληρώνεται.

Ας δούμε, όμως, αναλυτικά την πραγματικότητα. Σύμφωνα με υπολογισμούς των φορέων της εκπαίδευσης και ειδικότερα των γονιών, που βιώνουν στο πετσί τους τι εστί η εκπαίδευση των παιδιών, σε περίπου 3 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο ανέρχονται οι συνολικές ιδιωτικές δαπάνες για εξωσχολικά μαθήματα, γλώσσες, άλλες δραστηριότητες (μουσική, αθλητισμός, κλπ.), φροντιστήρια, βιβλία, σχολικά είδη, έξοδα σπουδών φοιτητών και σπουδαστών (στέγαση και σίτιση), επαγγελματική κατάρτιση και λοιπά.

Αναλυτικότερα στο κόστος της «δωρεάν παιδείας» πρέπει να υπολογιστούν για:

Προσχολική εκπαίδευση: Το κόστος του παιδικού σταθμού είναι αυτό που βαραίνει κυρίως. Κατ' αρχήν δικαίωμα σε παιδικό σταθμό κρατικό -δημοτικό έχει η εργαζόμενη μητέρα που πρέπει να προσκομίσει βεβαίωση του εργοδότη, για να μπει το παιδί στις περιορισμένες θέσεις του «δημόσιου» συστήματος, που συνεπάγεται όμως καταβολή όχι ευκαταφρόνητου ποσού για τροφεία. Με το πέρασμα της αρμοδιότητας των παιδικών σταθμών από το κράτος στους δήμους που δε συνοδεύτηκε από τους αντίστοιχους πόρους, το βάρος έπεσε στους δημότες. Οι άνεργες μητέρες, αυτές που ψάχνουν για δουλιά δεν έχουν δικαίωμα. Η άλλη λύση είναι ο ιδιωτικός τομέας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η υποχρηματοδότηση της Παιδείας οδηγεί τους γονείς από νωρίς να «τσοντάρουν» για λειτουργικές ανάγκες των σχολείων από την καθαριότητα και θέρμανση, μέχρι κουρτίνες και εποπτικά υλικά. Συνήθως στο νηπιαγωγείο λόγω έλλειψης υλικών, χαρτόνια, χρώματα και υλικό για κατασκευές, οι γονείς καταβάλλουν «με το καλημέρα» ένα ποσό, ενώ και κάποιοι σύλλογοι γονέων αντί να διεκδικούν κινούνται στη λογική της «συνδρομής» για κάλυψη αναγκών.

Δημοτική Εκπαίδευση: Με την είσοδο του παιδιού στο σχολείο ξεκινούν και διάφορες άλλες δραστηριότητες, αν όχι στα πρώτα χρόνια, τουλάχιστον από την τρίτη δημοτικού. Ξένη γλώσσα, γυμναστική, μουσική, χορός ή αθλητισμός. Με την πιο οικονομική εκδοχή, εκτός της ξένης γλώσσας, σε δημοτικές υποδομές που έχουν τις περισσότερες φορές δίδακτρα (από 30 -50 ευρώ), το άδειασμα της τσέπης αρχίζει από νωρίς.

Γυμνάσιο: Οι απαιτήσεις και λόγω πολλές φορές μιας στρεβλής αντίληψης ότι το παιδί πρέπει να πάρει πολλές γνώσεις, πράγμα που οδηγεί στην απώλεια του πολύτιμου για την ηλικία ελεύθερου χρόνου, εντείνεται η προσπάθεια να ολοκληρωθούν οι σπουδές στις ξένες γλώσσες, πριν τον εξεταστικό λαβύρινθο του λυκείου. Αυτό συνεπάγεται επιπρόσθετα έξοδα που εντάσσονται επίσης στις υπέρογκες ιδιωτικές δαπάνες για την Παιδεία συνολικά.

Λύκειο: Για όσα παιδιά από τα λαϊκά στρώματα επιλέγουν, σύμφωνα με τις οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας το Ενιαίο Λύκειο και όχι τα β΄κατηγορίας σχολεία της ψευτοκατάρτισης ΤΕΕ, ξεκινάει μια νέα διαδικασία οικονομικής «αφαίμαξης». Το εντατικό φροντιστήριο γι' αυτούς που έχουν απαιτήσεις ξεκινάει ακόμα και από την πρώτη τάξη, σίγουρα όμως από τη δεύτερη και τρίτη και κοστολογείται σε μέσο όρο από 300 ευρώ το μήνα σε ένα μέσο φροντιστήριο συνοικίας ή 25 ευρώ την ώρα για τα ιδιαίτερα μαθήματα. Αν προσθέσουμε και τα διάφορα βοηθήματα το κονδύλι ανεβαίνει και άλλο.

Διάφορες απόπειρες που κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να εμφανιστεί ως αντίπαλος της παραπαιδείας, με την ενισχυτική διδασκαλία δεν επαληθεύονται στην πράξη, γιατί όλο και περισσότερο προωθεί μέτρα, ώστε το δημόσιο σχολείο να λειτουργεί ενισχυτικά για τον ιδιωτικό τομέα. Τα φροντιστήρια στα χρόνια της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης από το 1997 κάνουν «χρυσές δουλιές».

Ταυτόχρονα, οι διαλυτικές τάσεις στα ΤΕΕ τροφοδοτούν και πριμοδοτούν τα ιδιωτικά και οδηγούν στην έξοδο από τη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με σκοπό την υπαγωγή τους και τυπικά στο ελεγχόμενο από τους ιδιώτες σύστημα «επαγγελματικής κατάρτισης» με τα λεγόμενα ινστιτούτα και κέντρα ελευθέρων σπουδών, που κάθε χρόνο διεκδικούν και νέες αυξήσεις στα αυξημένα δίδακτρά τους.

Πανεπιστήμια - ΤΕΙ: Το κόστος της εκπαίδευσης στο λεγόμενο τριτοβάθμιο επίπεδο μπορεί να αποδειχτεί και ανυπέρβλητο εμπόδιο για πολλά παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί οι δαπάνες για στέγαση και σίτιση εκτός του τόπου κατοικίας φτάνουν το ποσό των 600 ευρώ το μήνα, αφού η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών - σπουδαστών αναγκάζεται να καταφύγει στο νοίκι της ελεύθερης αγοράς. Αυτή είναι η εικόνα της ανύπαρκτης φοιτητικής μέριμνας στη χώρα μας που εξασφαλίζει φοιτητικές εστίες για μόλις το 8% του συνολικού αριθμού των φοιτητών - σπουδαστών. Αν σε αυτά προσθέσουμε και δαπάνες για συγγράμματα και φωτοτυπίες η «δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση» αποκαλύπτεται γυμνή και αποκρουστική μπροστά μας.

Αυτή την κατάσταση βιώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά και όσο και αν η κυβέρνηση τη «σπρώχνει κάτω από το χαλί», θέλει να την εξαφανίσει, οι εργαζόμενοι βλέπουν ότι σφίγγουν ακόμα περισσότερο το ζωνάρι, για να προσφέρουν στα παιδιά τους μια εκπαίδευση που και αυτή ακόμα αποδεικνύεται χωρίς αντίκρισμα, αφού το φάσμα της ανεργίας πλήττει πρώτα και κύρια τους νέους.

Η Παιδεία επομένως είναι άλλο ένα παράδειγμα που δείχνει ότι τα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να «τσιμπάνε» στα «δολώματα» της κυβέρνησης, αλλά πρέπει να ενταχθεί ως πρώτη προτεραιότητα στις διεκδικήσεις και τους αγώνες τους.