Τις εργασιακές σχέσεις που ισχύουν σ' ένα από τα γραφεία ενοικίασης, αυτό της MANPOWER, και οι οποίες λίγο - πολύ ισχύουν σε όλες τις ανάλογες εταιρίες, περιέγραψαν στο «Ρ» εργαζόμενοι που κατέφυγαν εκεί απεγνωσμένοι μετά από πολύ καιρό αναζήτησης εργασίας και απασχολούνται σε επιχείρηση στην οποία τους «νοίκιασε» (σ.σ. για ευνόητους λόγους δεν αναφέρεται εδώ το όνομα της επιχείρησης).

Από την αρχή, σημειώνουν, πριν πάμε στην επιχείρηση που μας έστειλαν, από το γραφείο μας ξεκαθάρισαν ότι η σύμβαση είναι για 17 μήνες και από εκεί και πέρα θα περιμένουμε για το νέο αφεντικό που θα μας πάρει όταν αυτό βρεθεί. Στην επιχείρηση που είμαστε τώρα, η εργασία που κάνουμε είναι άκρως εξειδικευμένη και ανθυγιεινή και έχει αρκετούς μόνιμους εργαζόμενους με τους οποίους δουλεύουμε μαζί.

Από εκεί και πέρα οι εργαζόμενοι ξεκινούν και μετράνε τις διαφορές στις εργασιακές σχέσεις σε σχέση με τους μόνιμους. Η πρώτη μας μεγάλη διαφορά είναι στο μισθό. Ενώ κάνουμε ακριβώς την ίδια δουλιά με τους μόνιμους και ίσως και σκληρότερη, παίρνουμε πολύ λιγότερα χρήματα. Αυτό καθώς οι μόνιμοι πληρώνονται φυσικά με τη δική τους σύμβαση, με επιδόματα και διάφορες άλλες παροχές που έχουν κατακτήσει, ενώ εμείς με σύμβαση υπαλλήλων παροχής υπηρεσιών χωρίς να μας αναγνωρίζεται και καμία προϋπηρεσία.

Οι ανισότητες όμως ξεπερνούν τους μισθούς όπως καταγγέλλουν στη συνέχεια δημιουργώντας εργαζόμενους α' και β' κατηγορίας μέσα στον ίδιο χώρο εργασίας. Οι προϊστάμενοι, επισημαίνουν, μας αντιμετωπίζουν σαν «κατώτερους» βάζοντάς μας να κάνουμε τις πιο δύσκολες εργασίες που εμφανίζονται χωρίς να κάνουν εξαίρεση ούτε στις γυναίκες. Οταν μάλιστα υπάρχει πολύ δουλιά πάντα θα βάλουν εμάς να παραμείνουμε πίσω αν και ξέρουν ότι δεν πληρωνόμαστε υπερωρίες και μένουμε σε πολύ μακρινές περιοχές δημιουργώντας ιδιαίτερα προβλήματα στις εργαζόμενες μητέρες.

Καμιά απαίτηση, καμιά διεκδίκηση, κανένα αίτημα δεν μπορούν να εκφράσουν αφού όπως τονίζουν: Δεν μπορούμε να απευθυνθούμε στο σωματείο το οποίο δε μας θεωρεί εργαζόμενους της επιχείρησης και ούτε να γραφτούμε εκεί αφού σε λίγο θα φύγουμε. Το πλέον απαράδεκτο, όπως σημειώνουν, είναι ότι ορισμένοι εργατοπατέρες του συγκεκριμένου χώρου θεωρούν πως μας κάνουν και χάρη. Γιατί όπως μάθαμε οι ίδιοι επέμεναν οι όποιες καλύψεις σε κενά προσωπικού να γίνουν με ενοικίαση εργαζομένων!