Τον Ιούνη του 1215 ο βασιλιάς της Αγγλίας, που είναι γνωστός στην ιστορία με το «παρατσούκλι» Ιωάννης ο Ακτήμων, αναγκάστηκε να υπογράψει ένα κείμενο, μια συμφωνία, με άλλα λόγια, που την αποτελούσαν μόνο 55 φράσεις. Με τη «συμφωνία» αυτή, ο συντάκτης βασιλιάς προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο, για να αντιμετωπίσει τον ξεσηκωμό της εκκλησίας και των βαρόνων που διαμαρτύρονταν, γιατί με τους πολλούς άτυχους πολέμους που έκανε όχι μόνο κατασπαταλούσε την περιουσία της χώρας, αλλά ταυτόχρονα καταπατούσε και τα προνόμιά τους, τα προνόμια της άρχουσας τάξης, δηλαδή, όσον αφορά στην προστασία και τη διαχείριση της δικής τους περιουσίας που «ελέω θεού» είχαν και διαχειρίζονταν. Γύρω από αυτό το ιστορικό κείμενο, που χαρακτηρίστηκε με το λατινικό όνομα «Magna carta», γιατί ήταν γραμμένο και στα λατινικά, γράφτηκαν πολλές μελέτες, που προσπαθούν να αναδείξουν και να σχολιάσουν τη σημασία του. Ακόμα όμως και σήμερα που πέρασαν εκατοντάδες χρόνια, η σχετική έρευνα δε συμφωνεί όσον αφορά στο χαρακτήρα του κειμένου αυτού. Μπαίνει, δηλαδή, το ερώτημα, αν τελικά η «Magna carta» ήταν ένα κόλπο του Ιωάννη του Ακτήμονα να κατευνάσει τους επαναστατημένους βαρόνους και τη δυσαρεστημένη εκκλησία ή πραγματικά είναι μια «συμφωνία» με την οποία, σε μια πρώιμη ιστορικά μορφή, προστατεύονται τα δίκαια και τα προνόμια του «λαού», όποιο περιεχόμενο κι αν δίνεται στη λέξη αυτή, και μάλιστα τον 13ο αιώνα.

Τώρα, θα αναρωτιέστε, γιατί στα «καλά καθούμενα» θυμήθηκα τη «χάρτα» του Ιωάννη, μια εποχή, μάλιστα, που μύρια όσα προβλήματα μας περιβάλλουν, τα προνόμια του λαού καταστρατηγούνται, οι θλιβερές περιουσίες των εργαζόμενων καταπιέζονται από την ακρίβεια και την ασυδοσία της ελεύθερης αγοράς και τελικά οι «ακτήμονες» όσο πάει όλο και πιο πολύ αυξάνονται και ξεσηκώνονται. Μα τώρα ακριβώς είναι η κατάλληλη εποχή, για να θυμηθεί κανείς τη «Magna carta», γιατί τις μέρες αυτές μια άλλη «carta» υπογράφεται από τον Ελληνα Ιωάννη τον Ακτήμονα. Αυτή όμως ΔΕ λέγεται «magna», «μεγάλη», δηλαδή, αλλά «της σύγκλισης». Και το ερώτημα είναι, αν πρέπει να είμαστε και μεις υπερήφανοι, γιατί αποκτά και η ελληνική ιστορία τη δική της τη «χάρτα» ή αν πρέπει να είμαστε πολύ προβληματισμένοι, γιατί η άρχουσα τάξη της χώρας μας, όπως εκείνη της εποχής του Ιωάννη του Ακτήμονα, κατόρθωσε να προστατέψει τα δικά της προνόμια, για να αυξήσει και να διαχειριστεί, όπως αυτή θέλει τα οικονομικά της συμφέροντα.

Για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα αυτό δε χρειάζεται έρευνα και μελέτη. Και δε χρειάζεται, γιατί έχουμε συνηθίσει πια να παρακολουθούμε και να διαπιστώνουμε αντικειμενικά πως η μόνη φροντίδα του κάθε «ακτήμονα» που κυβερνάει αυτή τη χώρα είναι να κατευναστούν οι ξεσηκωμένοι «βαρόνοι», να κατοχυρωθούν τα προνόμια και ασυδοσίες τους, οι πονηριές και κόλπα τους. Και φυσικά η φροντίδα αυτή κάθε φορά παίρνει και ένα άλλο όνομα. Κάθε φορά γίνονται ανακοινώσεις που χαρακτηρίζονται ως «συμβόλαια» με το λαό, ως κοινωνικά πακέτα, ως μέτρα ανακούφισης των ασθενεστέρων κλπ. Συντάσσονται, μάλιστα, και σχετικά κείμενα, που μπορεί να μη γράφονται στα λατινικά, οπωσδήποτε όμως γράφονται με τέτοιον τρόπο που δεν είναι δυνατό να κατανοήσει το περιεχόμενό τους ο απλός εργαζόμενος κόσμος. Φαίνεται όμως πως τον Ιωάννη τον Ακτήμονα και τους περί αυτόν δεν τους ενδιαφέρει το θέμα αυτό. Δε νοιάζονται, δηλαδή, αν οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν τι ακριβώς περιέχει η «χάρτα», που στο κάτω κάτω δεν είναι γραμμένη στα λατινικά, αλλά σε μια γλώσσα, και αυτό έχει σημασία, που την καταλαβαίνουν πολλοί καλά οι «βαρόνοι»!