Ηταν σαν σήμερα, πριν 21 χρόνια, όταν ο Μάνος Λοΐζος έφευγε πρόωρα και άδικα από τη ζωή, στην ακμή της δημιουργικότητάς του. Η πικρή είδηση, που έφτασε στην Αθήνα από τη Μόσχα όπου νοσηλευόταν, βύθισε στη θλίψη χιλιάδες ανθρώπους, που είχαν αγαπήσει τα τραγούδια του, που είχαν πορευτεί και ονειρευτεί με τις αξεπέραστες μελωδίες του. Ο Μ. Λοΐζος υπήρξε ταλαντούχος, πηγαίος δημιουργός. Κορυφαίος μελωδός. Αναμφισβήτητα ήταν μια από τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού τραγουδιού, το οποίο υπηρέτησε με πάθος, γνώση, μεράκι, ευαισθησία. Λάτρης του λυρισμού, δε ζήτησε από τη μουσική τίποτα άλλο, εκτός από την ψυχή της. Συνάμα, ο Μ. Λοΐζος υπήρξε ο ασυμβίβαστος κομμουνιστής καλλιτέχνης, που μοιράστηκε τις αγωνίες, τους αγώνες και τα οράματά του για έναν καλύτερο κόσμο. Η ιδεολογική του στράτευση, η ευαισθησία του σε ό,τι αφορά τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους, η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους για ειρήνη, ισότητα, αξιοπρέπεια, βρήκαν καλλιτεχνική έκφραση σε πολλά έργα του.

Η φυσική απουσία του Μ. Λοΐζου σίγουρα στέρησε πολλά από το ελληνικό τραγούδι. Ομως, ο χρόνος δε στάθηκε ικανός να μειώσει την ανάγκη μας να ανατρέχουμε στο μοναδικής ομορφιάς έργο του. Απ' το «Δρόμο», το «Ακορντεόν» και τον «Τρίτο Παγκόσμιο», τα «Νέγρικα» και τις «Θαλασσογραφίες», μέχρι τα «Τα τραγούδια του δρόμου», «Τα τραγούδια μας», τα «Τραγούδια της Χαρούλας» και τόσες άλλες δημιουργίες του. Τα σπάνιας ομορφιάς τραγούδια του συνεχίζουν να συγκινούν, να συναρπάζουν, όχι μόνον παλιότερες γενιές, αλλά και πολλούς νέους ανθρώπους. Ο Μάνος είναι πάντα εδώ, μέσα από όλα αυτά που θυμίζουν τη δημιουργία και τη στάση ζωής του. Μέσα από τις δεκάδες μελωδίες του, που συνεχίζουν να κάνουν τις καρδιές να πάλλονται πιο δυνατά και να δίνουν μερτικό στο όνειρο, μέσα από τα τραγούδια του, που μένουν πάντα τα τραγούδια μας.